Koning Winter

“Ik ben blij dat het weer warmer is vandaag. De lente komt er bijna aan!” Dit hoorde ik gisteren op het station. Zucht. Waarom hebben mensen toch zo’n hekel aan de winter? En waarom is het breaking news dat het ‘de warmste 15 februari ooit’ was? Kunnen we niet gewoon genieten van de winterse taferelen die zich buiten afspelen? Ik vind persoonlijk van wel. Maar goed, ik ben dan ook fan van alle vier de seizoenen. Ik kan prima uren bakken in de Franse zomerzon (hoewel dat niet zo heel gezond is…), maar óók blij zijn met een dik pak sneeuw.

Je hebt mensen met een winterdip; ik had een dip toen er een paar jaar geleden geen vleugje ijs of sneeuw te bekennen was. Het voelde echt alsof er een seizoen van me ‘afgenomen’ was. Een soort van-zomer-naar-wintertijd in het kwadraat. Ik was vorig weekend dus dolgelukkig. En de kleine jongen ook. Kijk maar:
Tegenstanders van de winter zijn volgens mij vaak doorgewinterde (haha) automobilisten. Ik begrijp heus wel dat het vervelend is als je in alle vroegte de autoruiten moet krabben. En ijzel op de weg is ook geen pretje. Maar is dat dan gelijk een reden om te roepen ‘dat de winter maar weer snel voorbij moet gaan’? Ik vind van niet. Nu heb ik natuurlijk makkelijk praten. Als de trein niet rijdt, dan werk ik gewoon een dagje extra thuis. En als ik al vrijwillig in de auto stap, dan is dat zeker niet als het gesneeuwd heeft. Juist in de winter verkies ik de trein boven de auto.

Van dagelijks reizen met de trein word je hard. En praktisch. Als je altijd door weer en wind naar het station fietst en regelmatig in de kou staat te wachten op een trein die maar niet komt, dan deins je op een gegeven moment niet meer terug voor een beetje herfstweer. Regenpak aan en gáán. Dat kapsel komt wel weer als je eenmaal op kantoor bent. Toen ik vier jaar geleden midden in de winter aan het solliciteren was (met de trein als reismiddel), had ik mijn snowboots aan en vlak voor de ingang van het betreffende bedrijf trok ik mijn pumps aan. Je kunt alles onmogelijk vinden, of gewoon praktisch in oplossingen denken.

De vraag is alleen: waarom ben ik als sneeuwliefhebber dan nog nooit op wintersport geweest? Tja. Daarvoor heb ik -al zeg ik het zelf- best een paar goede redenen.

Wintersporten is duur (heb ik mij laten vertellen). Voor een weekje skipas, outfit, materiaal, overnachten en een hapje eten ben je aardig wat Euro’s kwijt. En die geef ik toch liever uit aan twee weken Franse zomerzon. Of aan een rondreis door Amerika, zoals dit jaar (daarover later meer).
Ik kan niet skiën. Dat betekent dus dat ik op les moet, privé of in zo’n kneuzenklasje. En daar ben je dan een week mee zoet. Dat is toch zonde van je tijd? En dan nog is het geen garantie dat je deze sport op je 31e nog onder de knie krijgt. Schaatsen kan ik overigens wél heel goed.
Mijn wederhelft kan wel skiën. En hij heeft nog nooit les gehad. Lijkt mij redelijk ongezellig: hij een week zoevend over de piste, ik een week onderaan de piste. Een van de weinige sporten die hij niet beoefent? Juist ja. Schaatsen.
Je hebt ook mensen die dénken dat ze heel goed kunnen skiën. En daarmee ongelukken en leed bij anderen veroorzaken. Ik heb één keer in een ambulance gezeten (gelegen) en dat was meer dan genoeg. Een gipsvlucht hoeft van mij dus niet zo.
Ik ben allergisch voor après ski-muziek. Need to say more?

Kortom, ik zal het moeten doen met de schaarse wintertaferelen die ons land kent. En met af en toe een rondje over een gekunstelde ijsbaan. En als ik dan toch moet kiezen, laat de zomer dan maar snel komen. De lente is wat mij betreft de lafste van de vier.