Nieuw leven

Afgelopen zaterdag zat ik om 9.00 uur bij de kapper. Tot zo’n anderhalf jaar geleden kon ik mij daar niets bij voorstellen. Toen bestond ‘zaterdagochtend’ niet in de vocabulaire van mijn wederhelft en mij. Wij kwamen meestal zó laat uit bed, dat de bakker geen brood meer had en de straatlantaarns al bijna weer aan gingen. Wij hoefden voor niemand op te schieten en maakten alleen plannen na het middaguur. Sinds de kleine jongen er is, is dat wel even anders. Net als veel andere dingen.

Zo ziet de achterbak van je auto er dus uit als je met een (1!) kind op vakantie gaat.

Een veelgehoord argument om vooral niet aan nageslacht te beginnen (of in ieder geval: om er aan te twijfelen), is het willen behouden van je vrijheid. Ik geef toe: ook ik heb hier wel eens aan gedacht. Wij gingen regelmatig uit eten, weekendjes weg en hoefden alleen maar rekening te houden met elkaar. Met een kleine hummel zou dat wel anders zijn. Dat gevoel was voor mij niet nieuw. Toen ik net afgestudeerd was, was ik ook lichtelijk in paniek over het leven ná de studieboeken. Want: moest ik dan echt vijf hele dagen per week gaan werken?! Waar zou mijn vrije tijd dan nog zijn? Uiteindelijk is ook dat goed gekomen. Want fulltime werken betekende ook een fulltime salaris en dat was toch ook wel fijn.

Tot een week geleden volgde ik allerlei pagina’s en blogs op Facebook over het ouderschap en wat dat met je oude leven doet. De laatste die ik las, ging over ‘nieuwe betekenissen van woorden zodra je kinderen hebt’. Ik kon mij totaal niet vinden in de tekst en vond het allemaal veel te overdreven en te negatief. Exit blog Me-to-We.nl dus.

Toch zijn veel dingen uit dat soort lijstjes wel gewoon herkenbaar. Het is alleen de kunst om er iets positiefs van te maken. Dus hier vind je mijn blik op het oude vs. nieuwe leven (want ik ben nu eenmaal een lijstjes-meisje):

op visite gaan staat gelijk aan een volksverhuizing. En dan heb ik het nog niet eens over een nachtje weg of twee weken naar de Franse zomerzon. Je leert wel heel snel inpakken en vooral: heel efficiënt. Voor de verandering had ik afgelopen zomervakantie niet mijn hele kledingkast en schoenencollectie ingepakt. En voor het eerst had ik daadwerkelijk ook alle kledingstukken gedragen die ik mee had.
ergens op visite zíjn is overigens ook niet meer wat het geweest is. Ik waarschuw de gastheren en -dames meestal even. ‘Je hebt toevallig niet je ramen net gewassen hè…’
de warme avondmaaltijd heeft tegenwoordig meer weg van een koud kliekje. Reuze gezellig natuurlijk, met z’n allen aan tafel. Alleen is je vers bereide hap afgekoeld wanneer jij aan de beurt bent. ‘Met de pot mee-eten’ betekent: eerst hij, dan wij. Het maakt mij niet uit. Zolang de kleine jongen alleen huilt zodra zijn eten op is (ik wil meer!) en niet omdat hij niet wil eten, vind ik het allemaal best.
zo’n beetje alles en iedereen zal nooit meer een nummer 1 positie hebben. De kat, je werk, je sociale leven. Maar is dat erg? Ik denk het niet. Het is juist leuk om al die dingen te combineren en af te wisselen. Zodat etentjes met z’n tweeën of uitjes met vriendinnen extra leuk zijn.
dat werk dus. Tot zo’n anderhalf jaar geleden was niets te gek. Overwerken tot 22.00 uur, starten om 6.30 uur, overnachten omdat deze twee dingen soms echt niet te combineren waren, etentjes in het centrum van Rotterdam tot ’s avonds laat. Waar anderen misschien denken: ‘heerlijk toch, een avond/ochtend voor jezelf?’, denk ik alleen maar: ‘ik zie die kleine jongen nu dus gewoon 48 uur niet. Straks (her)kent hij mij niet meer!’ Toegegeven: thuiskomen was nog nooit zó leuk.
ik vroeg mijn wederhelft wat hij nu de grootste verandering vindt. Zijn antwoord: het enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Je kunt ook geen moment verslappen. Voor je het weet, zit je spruit op een schelp te bijten of mist de kat ineens een pluk vacht (true story).Het is het allemaal waard. Want……je krijgt er zó veel voor terug 😉