Four Weddings (and no Funeral)

De afgelopen vier weken leek het even alsof ik in een film met Hugh Grant en Andie MacDowell was beland. Je weet wel: die romantische komedie uit 1994 waarin een vriendengroep vier bruiloften en een begrafenis met elkaar beleeft. Ik heb namelijk ook net vier bruiloften achter de rug (en in mijn geval gelukkig geen enkele begrafenis).
Gelukkig vind ik bruiloften helemaal het einde. Alleen al een aanzoek op tv zien, vind ik ontroerend. Ik zie het als een kroon op de fijne relatie die je toch al had. En een mooie gelegenheid om dit met allemaal leuke mensen te vieren. Want laten we wel eerlijk zijn: verder verandert er na een huwelijksdag helemaal niets.Waarom wilde ik dan toch zo graag trouwen? De voornaamste reden was omdat ik niet voor eeuwig als ‘vriend en vriendin’ door het leven wilde gaan. En een (gratis) geregistreerd partnerschap was voor mij niet voldoende, ik wilde alles of niks. Bovendien wilde ik -als het er dan toch van zou komen- ook graag dezelfde achternaam dragen als die van mijn kind(eren). Het hele gezin dezelfde naam, zoals ‘het hoort’. Daarnaast is het gewoon tof om een keer in je leven zo’n witte trouwjurk te dragen. Say yes to the dress is alleen leuk als je dat zelf ook een keer mag doen.

Ik was dus helemaal in mijn nopjes toen mijn wederhelft vier jaar geleden op zijn knieën ging in Central Park. En een jaar later hadden we ‘de mooiste dag van ons leven’. Wat betreft het weer kon het overigens niet slechter: het regende serieus de hele dag. Maar ook dat kon de pret niet drukken. Ik was helemaal ‘zen’ (mijn vriendinnen dachten dat ik iets geslikt had) en zat de hele dag op een paarse wolk. Ook de fotograaf viel het op. Hij had mijn wederhelft toegefluisterd dat hij niet vaak ‘bruidjes’ (stom woord trouwens) treft die onder zulke omstandigheden (lees: nat & koud) zo relaxt blijven.

Voor hem (mijn wederhelft) hoefde het overigens allemaal niet zo nodig. Ik denk dat hij daar als man niet de enige in is. Als vrouw wil je graag die romantische dag beleven, omdat je vroeger al met een kussensloop als sluier op je hoofd door je slaapkamer dartelde. Mannen zien daarentegen volgens mij alleen maar de cijfers onderaan de streep en denken: daar had ik ook een aanbouw voor kunnen laten neerzetten.

Terug naar die vier andere bruiloften. Tijd om de balans op te maken:

• Tussen de eerste en de laatste zaten precies 28 dagen.
• Van de vier waren er twee uit dezelfde vriendengroep.
• Drie keer heb ik dus dezelfde, nieuwe outfit aangetrokken. Gewoon omdat het kon.
• Mijn wederhelft mocht mee met alle vier de vrijgezellenfeesten. Ik met nul (oef… wat zegt dat over zijn vs. mijn populariteit?)
• Bij twee ceremonies hield ik het niet droog. Dat kwam denk ik vooral doordat beide stellen dezelfde zangeres hadden opgetrommeld om live een paar nummers ten gehore te brengen. En dat komt binnen kan ik je vertellen.
• In tegenstelling tot die van ons, was het vier keer een zonovergoten dag.
• Twee keer heb ik de DJ gezien/gesproken die ook op ons huwelijksfeest zijn plaatjes draaide. Hij was één keer ook daadwerkelijk de DJ die avond. En een keer was hij het broertje van de bruidegom.
• Drie feesten eindigden met happy hardcore muziek (typisch West-Fries zullen we maar zeggen).
• Een keer ben ik de BOB geweest. Mijn wederhelft ook. De andere twee keer stond er netjes een taxi voor ons klaar.
• De kleine jongen is een keer uit logeren geweest, waardoor wij weer eens heerlijk konden uitslapen. De andere drie keer bleef de oppas bij ons slapen (wat helaas niet betekende dat wij konden uitslapen).
• Vier bruiden (en ja, ook de vier bruidegommen) zagen er prachtig uit.
• Geen van de vier bruiloften kon natuurlijk tippen aan die van ons 😉

Met deze vier huwelijken staat de teller inmiddels op twaalf. Twaalf (!) keer mochten wij getuige (nee, niet op die manier) zijn van ‘de mooiste dag van iemands leven’. En als het aan mij ligt, volgen er nog veel meer. Nu mijn vriendinnen nog.

Advertentie