Sinds vorige week ben ik eigenaar van mijn tweede tweedehandsartikel. Eigenlijk is het ‘al’ de derde, maar de eerste aankoop heb ik niet zelf gedaan (dat was een kerstcadeau, voor het verhaal telt die even niet mee). Sinds een halfjaar ben ik namelijk ‘lid’ op Marktplaats. En is er een wereld voor mij open gegaan.
Tot kortgeleden had ik helemaal niets met Marktplaats of tweedehands spullen in het algemeen. Ik koop liever alles gloedjenieuw. Ook al betekent dat soms dat je een fortuin kwijt ben aan spullen die er soms niet minder mooi uitzien dan hun ‘gebruikte’ variant (of ‘Zo goed als nieuw’ zoals dat op Marktplaats heet). Mijn wederhelft wordt regelmatig gek van mij; volgens hem kijk ik in winkels sowieso eerst naar het prijskaartje en dan pas naar het product zelf. Om zo altijd met het duurste thuis te komen. Ik denk dat hij overdrijft (een beetje).
Maar sinds de kleine jongen er is, is er iets veranderd. Van te voren heb je nog geen idee. Dus toen de beeb zich nog in mijn buik bevond, vond ik dat de complete babyuitzet vooral heel erg nieuw moest zijn. Babykamer, kinderwagen, autostoel, ga zo maar door. Je weet wel: van die items waarbij je bij het afrekenen bijna in huilen uitbarst of een hartverzakking krijgt.
Maar naar mate de hummel opgroeit, ga je toch anders tegen dit soort zaken aankijken. Je komt er namelijk achter dat hij (net als alle andere kinderen) heel erg KORT van zijn spullen gebruik maakt. En wat dacht je van kleding? Of schoenen! Lieve help, als er iets zonde is om nieuw te kopen… Maar dat doen we natuurlijk wel. Want ook ik heb mijn grenzen. En dus moest mijn wederhelft even twee keer slikken toen hij twee paar nieuwe schoenen voor de kleine jongen moest afrekenen (hij had bij het passen de prijskaartjes nog niet gezien…).
Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan. De eerste aankoop was spannend en ook een beetje impulsief. Ik zag een ‘nu of nooit’ advertentie en heb spontaan gereageerd. En de volgende dag kon de kleine jongen zich al vermaken in zijn eigen Duktig keuken (IKEA dus). Voor de helft van de originele prijs. Inclusief bijbehorend kookgerei. Ik was trots.
Nu ben ik wel lichtelijk smetvrezerig aangelegd, dus dat keukentje heeft op een zonnige dag eerst buiten een uitgebreide groene zeep behandeling gekregen. Ook moest ik ons poezenkind eerst officieel kennis laten maken met het ding. Mr. Bruce heeft het namelijk – net als zijn baasje- niet zo op tweedehands spullen. De eerste aankoop (het kerstcadeau) was een wijnrek en kwam uit een huis waar ook honden woonden. Daar zat dus een luchtje aan die Mr. Bruce op geheel eigen wijze heeft weggewerkt. Zo… dit behoort voortaan tot mijn territorium.
Na de geslaagde keukendeal hadden we de smaak te pakken. En dat kwam goed uit, want voor onze verre vliegreis deze zomer moet er nogal wat aangeschaft worden voor de kleine jongen. Nu weet ik ook wel dat je veel spullen ook in de bekende Walmart winkels kunt kopen, maar sommige dingen wil je gewoon alvast bij je hebben. Zoals een slaaptentje (check!) en een buggy (ongoing). Wel zo gemakkelijk voor onderweg.
Inmiddels heb ik dus twee aankopen gedaan en staat de derde op de planning. Toegegeven: het begint langzaam toch wel een beetje een ‘sport’ te worden. Speuren naar leuke aanbiedingen, een bod doen, reactie afwachten. En natuurlijk hopen dat je uiteindelijk dat item scoort. Al moet ik nog wel een beetje wennen aan de communicatie van sommige adverteerders.
Als taalfreak weeg ik elk woord zorgvuldig af, maak nette zinnen, blijf beleefd en zorg dat er geen spelfouten in mijn teksten staan. Dat laatst vind ik in dit geval – in tegenstelling tot andere situaties – nog niet eens zo heel storend. Maar die lompigheid die sommigen in hun tekstjes weten over te brengen, daar kan ik echt niets mee. En dan heb ik het niet eens over de advertenties, maar over de berichtjes die je heen-en-weer stuurt tijdens de onderhandelingen. En zo is het dus al voorgekomen dat ik uit pure koppigheid een bod heb ingetrokken. Leer eerst maar eens fatsoenlijk communiceren.
Nu lijkt het net alsof ik mijzelf al beschouw als ervaren Marktplaatser, maar niets is minder waar. Los van het feit dat ik nog nooit een advertentie heb geplaatst, kan ik nog wel werken aan mijn onderhandelskills. Maar goed, alles op z’n tijd. Nu eerst maar eens hopen dat die buggy morgen echt ‘zo goed als nieuw’ is.
Cest-Moi-Mireille 
3 reacties op ‘Eenmaal, andermaal…’