Afgelopen week had ik weer zo’n moment waarop ik dacht: was ik maar eens niet zo braaf. Ik had namelijk met een sprintje de aansluitende trein naar huis kunnen halen op het station, maar de spoorbomen gingen al – onder luid gerinkel van de bellen – naar beneden. Ik zag de machinist/conducteur staan in de deuropening en wilde niet het risico lopen dat ik op mijn kop zou krijgen van deze meneer (want: onder spoorbomen door lopen mag niet).
Ik bleef dus staan en zag hoe een andere man al rennend langs mij schoot, de trein in. Het gevolg: een halfuur wachten op het station. Op zich was dat niet eens zo heel erg: het zonnetje scheen en ik was gewoon op de originele, afgesproken tijd thuis. Maar toch… met een beetje moed had ik op dat moment ook níet het braafste meisje van de klas hoeven zijn en mij eerder bij het thuisfront kunnen aansluiten.
Aan de andere kant… het past wel gewoon bij mij en zo ben ik al mijn hele leven. Wel lekker consequent. En is het zo erg om je gewoon aan de regels te houden? Want die zijn er niet voor niets. Als we die met z’n allen aan onze laars zouden lappen, dan wordt het een chaos in deze toch al maffe maatschappij.
Ik heb dus nog nooit een snoepje gejat bij de Jamin, fiets/loop/skate niet door rood, app niet tijdens het autorijden (heb je dat wel ’s geprobeerd?!), gooi geen afval op straat, doe niet aan wildplassen en reis nooit eerste klas als ik daar geen kaartje voor heb. Ik ben als de dood dat ik betrapt wordt, aangesproken wordt en ‘straf’ krijg. Of een boete. Saai? Misschien. 100% eerlijk? Nee, natuurlijk niet. Ook ik rijd wel eens te hard (maar niet super-veel-te-hard uiteraard).
Mijn brave imago blijft ook op mijn werk niet onopgemerkt. Sinds een halfjaar volg ik samen met elf collega’s een opleiding Professional Development, wat voornamelijk inhoudt dat je een aantal maanden vooral ‘met jezelf bezig bent’. Ik had mij als doel gesteld om meer voor mijn eigen mening uit te komen en beter ‘nee’ te leren zeggen, zodat ik mij meer kan richten op de dingen die ik écht leuk vind aan mijn werk. Maar gedurende het traject kwam ik erachter dat ik dat eigenlijk helemaal niet wil, ‘nee’ zeggen tegen anderen (en in het bijzonder tegen collega’s).
Tijdens een sessie waarbij je tot vervelends aan toe werd doorgezaagd over je achtergrond, kwam ik erachter waarom: ik krijg zelf ook weinig ‘nee’ te horen. Een collega zei: ‘Misschien was je vroeger al zo gehoorzaam, dat je ouders en leraren nooit ‘nee’ hoefden te zeggen tegen je.’ Tja, goed punt. Voor zover ik mij kan herinneren, heb ik nooit huisarrest gehad. En ik heb slechts één keer bij de conrector ‘strafwerk’ moeten schrijven, maar dat was omdat ik zat te praten tijdens de les. Niet omdat ik gespijbeld had.
Overigens lukt het de kleine jongen al uitstekend, dat ‘nee’ zeggen. Die heeft zijn vocabulaire inmiddels uitgebreid met de varianten: Nee-hè, Nee-Nee, Oh-nee, Nooo en Niet. Je begrijpt, het is af en toe reuze-gezellig bij ons thuis : )
De opmerking van die collega zette mij wel aan het denken. Het is natuurlijk een wisselwerking: als jij graag dingen voor een ander doet, dan doen zij dat (hopelijk) ook voor jou. Zo krijg je dus iets terug voor je vriendelijke gedrag. In een 360-graden- feedback die hoorde bij de opleiding, kreeg ik terug dat collega’s mij betrouwbaar, loyaal en eerlijk vinden. Een collega vond zelfs dat ik hem aan zijn eigen dochter deed denken: eerlijk, rustig en oprecht. Toch best mooie woorden, al zeg ik het zelf. En het is fijn om anderen te helpen (en om aardig gevonden te worden).
Maar brengt het je nu écht verder dan een ander? Is het soms niet handiger om wel wat brutaler te zijn? De collega die het brave kind in mij zag, is ook zo’n goedzak en begrijpt mij volkomen. Hij zei bijvoorbeeld: ‘Ik heb dus niets met onderhandelen. Dat kan ik gewoon niet. Ik doe nog liever iets bovenop de prijs.’ Sinds mijn Marktplaats-ervaringen begrijp ik helemaal waar hij het over heeft. En ben ik dus wat Euro’s lichter dan ik eigenlijk heel stoer van plan was.
Hoewel ik zelf dus best vrede heb met mijn brave imago, zou ik af en toe ook wel wat gebekter willen zijn. Eerlijkheid duurt het langst, zegt men. Maar brutalen schijnen toch de halve wereld te hebben…
Cest-Moi-Mireille 
6 reacties op ‘Het Braafste Meisje van de Klas’