#Boos

Afgelopen week waren we met z’n allen behoorlijk #boos. Niet alleen in Nederland, maar ook in Europa en zelfs Amerika was het de laatste dagen raak. We worden overspoeld met boze berichten in de media en daar word ik persoonlijk dan weer #boos van. Iets wat ik behoorlijk irritant vind.

In het Amerikaanse Charlottesville waren nationalisten #boos over de plannen om een standbeeld van generaal Robert E. Lee te verwijderen. De tegendemonstranten waren op hun beurt boos over het extreme gedrag van deze extreemrechtse groep. De situatie escaleerde, met helaas een tragische afloop. Vervolgens was heel Amerika boos op hun president, die het beestje niet bij de naam durfde te noemen. Ik vind racisme (of ‘raciale discriminatie’) één van de ergste dingen in deze wereld. Eén film over dit onderwerp vind ik na al die jaren nog steeds indrukwekkend om te zien, maar maakt me ook nog altijd boos: Crash. Kijk ‘m en je weet wat ik bedoel (en anders kun je gewoon genieten van de buitengewone top cast).

Vervolgens werden we afgelopen donderdag opgeschrikt door de aanslag in Barcelona. Op de beroemde en onder toeristen populaire La Rambla reed een busje in op nietsvermoedende dagjesmensen. Het gevolg: 13 doden en meer dan 100 gewonden. Ik heb daar echt geen woorden voor. En wat mij dan vooral #boos maakte, was het zien van de beelden van omvergereden kinderwagens en kleine lijfjes die op straat lagen (ja, GeenStijl publiceert gewoon álles). Boos is misschien niet het juiste woord, het maakte me eerder verdrietig. Sinds de kleine jongen er is, komen dat soort dingen keihard binnen.

Maar Tim Hofman van BNN was natuurlijk het meest #boos de afgelopen week. In eerste instantie was hij niet eens degene die boos was; dat waren de jongeren uit Nijmegen die naar eigen zeggen in een krot woonden. Tim ging op pad en de huisjesmelker (of eigenlijk zijn medewerkers) flipten totaal de pan uit en sloegen Tim een gebroken kaak. Toen was Tim zelf ook wel een beetje boos. Niet in de laatste plaats op misdaadverslaggever Peter R. de Vries, die tijdens een uitzending van RTL Boulevard verkondigde dat het Tim zijn eigen schuld was. Die reactie maakte mij ook #boos. Maar dat is misschien meer omdat ik Peter R. gewoon een arrogante kwal vind. Overigens was de betreffende aflevering van #BOOS na 24 uur al een miljoen keer bekeken, waaronder door mij. En ik heb weer smakelijk gelachen. Niet om het incident natuurlijk, maar om de video zelf. Wil je weten waar ik het over heb? Bekijk ‘m hier op YouTube.

Ik kan nog wel even doorgaan hoor. Over de uitzetting van de Armeense moeder zonder haar kinderen, over de bangmakerij rondom ‘het eierschandaal’ of over een vies mannetje bij een BSO in De Bilt. Maar zoals ik eerder zei, vind ik boosheid een enorm irritante emotie. En ik ben er zelf ook niet zo goed in. Als ik #boos ben op de kleine jongen, dan heb ik na een paar minuten al weer spijt. En na ‘de breakup’ had ik direct besloten om maar gewoon niets meer te voelen voor de andere partij. Ook het feit dat mijn werkgever straks mijn werkgever niet meer is, probeer ik niet al te veel invloed te laten hebben op mijn gemoedstoestand (al is dat af en toe verdomd lastig).

Ik heb dus een bloedhekel aan discussies en ga deze het liefst uit de weg. Dit conflictvermijdend gedrag zat er blijkbaar al vroeg in, getuige mijn vriendenboekje van de basisschool. In groep 5 schreef ik al dat ik een hekel had aan boze mensen (en aan spitskool):

Overigens heb ik ook nog steeds een hekel aan spitskool, maar dat terzijde.

Niet zo gek dus dat ik geen ‘nee’ kan zeggen en bang ben dat anderen #boos op mij worden. Ik zie liever dat we met z’n allen gewoon aardig zijn voor elkaar en onze frustraties iets minder en public delen. Daar hoort wat mij betreft ook klagen bij. Gewoon iets minder in het openbaar doen, houd je mening gewoon voor jezelf. Dus ook niet zeuren dat er ‘nu al’ pepernoten in de schappen liggen (in Drenthe).