Fear Factor

Het is weer september. Voor veel mensen niet perse een favoriete maand, want voor de meesten betekent dit het einde van de zomer, de start van een nieuw schooljaar en het begin van de gure herfstmaanden. Ik heb niets tegen september. Mijn zomervakantie moet nog beginnen, naar school hoef ik niet meer en ook met de herfst heb ik geen problemen. Er zijn ook bepaalde wezens die dol zijn op deze maand, namelijk spinnen. En daar heb ik dus wél moeite mee.
‘Moeite’ is nog zacht uitgedrukt. Ik ben als de dood voor deze beesten. Ik vind ze vies, eng en ze jagen mij de stuipen op het lijf. Dat laatste is eigenlijk het grootste probleem: ze zorgen steeds voor zo’n enorme schrikreactie. En voor iemand die nogal snel schrikt (nee, ik heb geen slecht geweten…) is dat best wel irritant.

Ik heb wel een idee waar het vandaan komt. Als klein meisje sloeg ik op een avond mijn dekbed open om te gaan slapen en daaronder had zich een groot, zwart mormel gevestigd. Je kunt je voorstellen hoe erg ik schrok. Dat was volgens mij het begin van mijn trauma.

De angst voor spinnen slaat natuurlijk eigenlijk nergens op. Want laten we eerlijk zijn: de soorten die in Nederland voorkomen, zijn niet eens gevaarlijk. Mensen die niets tegen spinnen hebben, begrijpen deze angst vaak ook niet. Maar ik snap andere angsten juist weer niet, zoals hoogtevrees. Of muizen. Tijdens mijn stage in een oud, Amsterdams grachtenpand liepen eens twee muizen. Zo’n beetje alle dames sprongen gillend op de tafels en stoelen, terwijl ik op mijn dooie gemak de twee muisjes in een prullenbak joeg en ze netjes buiten zette.

Angst voor slangen is ook zoiets. Afgelopen zaterdagavond moest een BN-er bij het tv-programma ‘Dance Dance Dance’ tijdens haar act een grote slang om haar nek dragen. Haar danspartner en de presentator van de show waren volledig in paniek, tot tranen aan toe. Ik denk dan: joh, hoe reëel is angst voor zo’n grote slang nu? Wat is de kans dat je zo’n beest in het wild tegenkomt in Nederland? Pure aanstelleritis als je het mij vraagt.

Mijn angst (of walging, want dat is het vaak ook) voor spinnen gaat best wel ver. Zo lap ik nooit zelf mijn ramen. Niet omdat ik dat een rotklus vind, maar omdat ik als de dood ben dat er van die harige achtpoters uit de kieren van het raamkozijn tevoorschijn schieten (en uiteraard omdat mijn moeder het gewoon véél beter kan). Begrijp me niet verkeerd, ik ben een dierenvriend in de breedste zin van het woord. Maar een beest met zo veel poten? Dat klopt gewoon niet. Dieren hebben twee of vier poten, niet acht.

Ook kan ik (nieuws)berichten op Facebook over spinnen niet bekijken. Voordat ik naar beneden scroll, druk ik eerst op ‘Bericht verbergen’, in de hoop dat Facebook mijn kijkgedrag in de gaten houdt en daar op anticipeert. Ik word gewoon echt misselijk van die plaatjes. Dat is ook de reden dat ik geen foto van een spin boven dit blog heb geplaatst (zoek maar eens op ‘spider’ in een beeldbank, brr…) of op een gegeven moment wel móet afhaken bij tv-programma’s als ‘Fear Factor’.

Voorstanders van spinnen beweren overigens dat het nuttige dieren zijn, die ander ongedierte zoals muggen en vliegen uit je huis jagen. Tuurlijk. Ik heb een fortuin aan horren in mijn huis laten plaatsen tegen muggen, daar heb ik dus echt geen spin voor nodig.

Toch probeer ik zo nu en dan mijn angst te verbergen, zeker als de kleine jongen in de buurt is. Je wilt immers wel het goede voorbeeld geven en zeker niet jouw angsten op hem overbrengen. Maar vanmorgen ging dat toch weer mis. Met hem op mijn armen deed ik de voordeur open om Mr. Bruce binnen te laten, toen er een spin aan een draad naar binnen zwiepte. Ik schrok, slaakte een (zachte) gil en de kleine jongen keek mij met grote ogen geschrokken aan. Poging mislukt.

Natuurlijk hoop je dat hij opgroeit tot een stoere man die alles durft. Maar wat betreft spinnen zal hij niets van z’n moeder leren. Hij moet het voorlopig doen met het voorbeeld van zijn vader (die van mij gewapend met een stofzuiger het huis spinvrij moet maken) of van zijn opa (die een spin met een luciferdoosje vangt en ‘m weer netjes buiten zet). Dan leer ik hem wel dat naalden, bungeejumpen en muizen echt niet zo eng zijn als dat zijn vader denkt.