Comm.adv zkt nwe uitdgng

Vorige week woensdag was het ‘D-day’: de dag waarop ik officieel hoorde dat ik per 1 december a.s. niet meer bij Delta Lloyd werk. En hoewel het geen verrassing was (deels ook mijn eigen keuze), voelde het na 4,5 jaar trouwe dienst toch een beetje alsof iemand je zojuist van de klif in Grand Canyon heeft geduwd.

Het afgelopen jaar is het nogal eens D-day geweest op mijn werk. De eerste keer was begin oktober 2016, toen NN Group (Nationale Nederlanden) voor het eerst aankondigde ons te willen hebben. We duwden ze weg, moesten er niets van weten. Er volgden maanden van getouwtrek, geheimhouding en overwerk. NN gaf niet zomaar op en wachtte tot wij zouden zwichten. ‘Die blauwe rakkers daar in Amsterdam worden hoe dan ook van ons’, moeten ze in Den Haag gedacht hebben. De genadeklap kwam op 23 december 2016. Inderdaad, vlak voor Kerst. We gaven ons over. De koek was op. We hadden gestreden, maar het was niet genoeg. Merry Christmas. Een halfjaar later was de overname formeel rond en beseften we: Delta Lloyd gaat écht verder als NN. Hello Orange, Bye Bye Blue.

Voor mij was de rekensom al snel gemaakt: ik wil hoe dan ook niet in Den Haag werken. Begrijp me niet verkeerd, ik zit graag in de trein en wil heus wel een stukje reizen. Maar sinds de kleine jongen er is, vind ik meer dan 12 uur van huis zijn toch best lang. Hoe graag ik ook een keiharde carrière tante zou willen zijn (uhh…?), de tijd met hem is mij te kostbaar en dan is 4 uur reizen per dag gewoon echt (te) veel. Ik wil in een noodgeval kunnen zeggen: ‘Ok, ik ben er met een halfuurtje!’ En niet: ‘Ok, ik ben er over ongeveer 2 uur!’ Bovendien gaat mijn voorkeur nog altijd uit naar blauw in plaats van oranje. Kijk maar naar het Europees voetbal: ‘onze’ leeuwen zijn voor de tweede keer gestrand in de kwalificatie voor een groot toernooi, terwijl Les Bleus er een stuk beter voor staan. Ik bedoel maar.

Een overname betekent dat er mensen sneuvelen. Dat is de keiharde waarheid. Want voor de duidelijkheid: er is dus géén sprake van een fusie. In dat geval doe je na de samensmelting dingen samen. In dit geval niet. Bij het koppen tellen is gelukkig rekening gehouden met mijn wensen en ‘dus’ ben ik boventallig verklaard. Dat klinkt natuurlijk vreemd; opgelucht zijn dat je werkloos raakt. Toch is dit het beste en biedt het nieuwe kansen voor de toekomst. Want voor mijn werk als (intern) communicatieadviseur is deze overname wel het meest memorabele/leerzame traject geweest uit mijn carrière bij Delta Lloyd. En die ervaring neem ik maar mooi mee.

Tja, die toekomst… het is een gek idee niet te weten waar ik volgend jaar rond deze tijd werk. Is het gelukt iets dichter bij huis te vinden? Ben ik uit de financiële sector, of niet? Misschien heb ik de knoop wel doorgehakt en ben ik voor mijzelf begonnen. Of ben ik eindelijk mijn eigen boek aan het schrijven. Wie zal het zeggen?

Het is ook gek niet te weten hoe lang het zal gaan duren. De vorige keer (5 jaar geleden) duurde het ‘slechts’ twee maanden. Die tijd heb ik toen besteed aan het ordenen van onze administratie. Nouja, ordenen… er was geen administratie, het waren dozen vol papier. Ik ben nu nog steeds trots als ik naar de kast vol mappen kijk. Dit keer heb ik vast iets anders te doen. De kleine jongen bezighouden. Mijn fotoboek van onze reis naar de USA afmaken. Bloggen.

Ik moet zeggen dat ik ook wel weer zin heb in iets anders. En mocht je iets tegenkomen waarvan je denkt: ‘dat is echt iets voor jou’, schroom dan vooral niet om mij te tippen. Heb je geen idee waar je op moet letten? Denk dan ongeveer aan het volgende: