Afscheid

Voor het eerst in mijn leven heb ik niets met november. Normaal gesproken vind ik het een fijne maand (want: jarig en Kerstmis staat voor de deur :), maar dit jaar staat november in het teken van afscheid nemen. En dat is behoorlijk naar.

Iedereen heeft wel eens afscheid genomen van iets of iemand. En of dat nu een dierbare is, je huisdier, je lievelingsbroek, je thuisland of een collega; afscheid nemen is stom. Sterker nog: het doet pijn. Je realiseert je dat wat weggaat, niet (in veel gevallen zelfs nooit) meer terugkomt. Hoe graag je dat ook zou willen.

Soms komt afscheid onverwachts. Volgens mij is dat de meest wrede vorm. Ik houd sowieso niet van verrassingen, maar je niet kunnen voorbereiden op een verlies van iets kostbaars maakt de verwerking alleen maar moeilijker denk ik. Maar vaak zie je het wel aankomen. Je dierbare was te ziek, je huisdier te oud, je broek te versleten en je collega te lang in dienst. Onverwachts of niet, afscheid nemen is nooit leuk. Ik zag deze ‘afscheidsmaand’ wel aankomen en het blijkt toch lastiger dan ik dacht.

Eind vorig jaar wisten mijn collega’s en ik al dat het moment zou komen: we moeten afscheid nemen van elkaar als team. Het gebeurde gelukkig heel gefaseerd en de eerste acht maanden was er vrijwel niets aan de hand. We deden ons ding en probeerden vooral niet aan de toekomst te denken. Maar eind augustus deed zich het eerste afscheidsdiner aan en niet van de minste personen: onze leidinggevenden. Daar zaten we dan. Stuurloos. Kennismakend met de nieuwe kapiteins. En nieuwe, onbekende bemanningsleden. Ironisch dat juist onze werkgever de zeilsport zo hoog in het vaandel heeft staan.

De vakantieperiode was al in volle gang, dus konden we snel onze gedachten verzetten. Collega’s gingen naar Thailand, Sri Lanka of ‘gewoon’ Zuid-Frankrijk. Even weg van alle ongezelligheid en genieten van de zomerzon. Ikzelf had een reis naar Amerika voor de boeg en zou een maand (een maand!) vrij zijn. De timing kon niet beter. De ‘after-vakantie-dip’ was echter bij terugkomst des te groter. Bij de ingang wapperden de NN-vlaggen vrolijk in de wind en de dames van de receptie droegen ineens oranje in plaats van blauwe sjaaltjes. Het is een kwestie van tijd dat het logo van het pand gehaald wordt en iedereen -ook klanten- definitief afscheid moet nemen van het merk Delta Lloyd.

En nu is het dus november. De herfst is in volle gang, de verwarming en kaarsjes mogen weer aan en het Sint Maartensnoep en de verjaardagstaart liggen klaar om opgegeten te worden. Daar geniet ik elk jaar weer van, maar nu heeft alles een nare bijsmaak. Vorige week heb ik namelijk afscheid genomen van mijn collega die mij aannam, inwerkte en van wie ik veel geleerd heb. Deze week was mijn andere collega er voor het laatst, met wie ik veel gelachen heb en die mij af en toe een duw(tje) gaf als ik weer eens geen nee kon zeggen. Ik kan je vertellen: dat was echt niet leuk. En over twee weken nadert mijn eigen afscheid. Godsamme wat zie ik daar tegenop.

Het klinkt nu allemaal heel dramatisch en ik realiseer mij dat deze vorm van afscheid nemen lang niet hetzelfde is als vaarwel zeggen tegen een dierbare. Marco Borsato kan zingen wat hij wil, maar afscheid nemen bestaat wat mij betreft wel. Ik heb zijn muziek nooit leuk gevonden.

En toch… hoe vervelend het allemaal is, afscheid kan ook tot nieuwe dingen leiden. Soms komt er een nieuwe geliefde op je pad, schaf je een compleet nieuwe garderobe aan ter vervanging van die ene broek (daar worden vrouwen sowieso dolgelukkig van), is er een nieuw poezenkind dat een warm thuis verdient (gelukkig is Mr. Bruce er nog!) en… krijg je hopelijk snel een nieuwe job met leuke collega’s. En dat is toch een fijn idee.

Advertentie