Het was een dag vol tegenstellingen. Een dag waarop gelachen werd, maar ook gehuild. Een dag van opluchting en bevrijding. En van openbaringen. Een dag waarop deuren in Amsterdam en Hilversum dicht gingen en waar andere, ergens in Noord-Holland, open gaan. Het was de dag die je wist dat zou komen. Donderdag 30 november was de dag waarop ik afscheid nam van mijn werkgever en collega’s. En waarop Hilversum besloot te stoppen met het tv-programma Utopia. Halleluja.
Zoals ik eerder vertelde, zag ik behoorlijk tegen deze dag op. Het begon al in de ochtend; ik werd wakker met het gevoel van een kater. Dat gevoel is behoorlijk k*t, helemaal als je de dag ervoor geen druppel alcohol hebt gedronken (dat vind ik gewoon oneerlijk). Het kon dus maar één ding betekenen: ik had letterlijk pijn in mijn buik en hoofd bij het idee aan afscheid nemen.
Na een dag vol formele zaken (spullen inleveren, laatste mailtjes sturen, laatste kopjes koffie drinken) was het tijd om te borrelen met collega’s. Het was een top-avond, vol mooie woorden, cadeau’s, wijn en tranen. En een avond waarop collega’s mijn guilty pleasures ontdekten (luister jíj naar Lil’ Kleine?!).
Halverwege de dag bereikte mij echter nieuws dat mijn katergevoel deed verdwijnen als sneeuw voor de zon: ‘SBS6 stopt per 1 juni 2018 met reality-programma Utopia’. Halleluja, de vlag kan uit! Champagne werd ontkurkt, de polonaise werd ingezet. Wie goed heeft opgelet, weet dat mijn wederhelft al sinds dag 1 naar dit vreselijke programma kijkt. En dat ik echt níet begrijp waarom. Ik begrijp wél waarom ik er zo’n hekel aan heb: in Utopia wordt – in mijn ogen – alleen maar ruzie gemaakt en moeilijk gedaan over zaken die eigenlijk heel simpel zijn. Ik heb een hekel aan discussies. En aan Utopia.
Uiteraard waren de ‘Utopianen’ het niet eens met dit besluit en zijn ze inmiddels allerlei acties begonnen. Ze zijn een petitie gestart, hebben zich vastgeketend aan een bankje in de kou en gaan in hongerstaking (voor welgeteld één dag…). 30 november hield de gemoederen flink bezig: ik heb net zoveel berichtjes gekregen met duimpjes voor mijn afscheid (zet ‘m op!) als voor het afscheid van Utopia (hoera!).
Het was ook de dag waarop ik na jaren van ontkenning moest toegeven dat ik dit jaar zin heb om Sinterklaas te vieren. En dat alleen maar omdat de kleine jongen dolenthousiast ‘Klaas!’ en ‘Doeg Piet!’ roept zodra Dieuwertje Blok in beeld verschijnt. Sinds hij er is, moet ik wel meedoen aan het feest waarvan ik altijd heb geroepen ‘dat het alleen leuk is als je kinderen hebt.’ Het is dus het begin van een nieuw leven, vol leugens en bedrog. Vol pepernoten, schoenen zetten en surprises maken. En een leven waarin ik de kerstboom voorlopig niet meer eerder dan 5 december zal opzetten. Hoe graag ik ook zou willen.
Eén keer heb ik mijn kerstboom op 4 december opgetuigd en dat werd mij niet in dank afgenomen. Ik vraag me nog steeds af waarom men zich daar zo druk om maakte. Want wat mij betreft kan ‘the most wonderful time of the year’ niet lang genoeg duren. Ik ben dol op Kerstmis en alles wat er mee te maken heeft (insiders weten dat een kersthit ook ‘het liedje’ is van mijn wederhelft en mij). Ik dacht altijd dat ik de enige was, maar er zijn zelfs mensen die erger zijn. Zoals cabaretier Roué Verveer, die met zijn ‘Gabbers’ in ZiggoDome (in juni!) een heuse kerstshow gaf. Wat een held. En afgelopen week was het ‘kerstboomdilemma’ weer in het nieuws. Conclusie? Wachten hoeft niet meer.
Het maakt mij namelijk echt helemaal niks uit dat er al in juli pepernoten in de supermarkt liggen. Of paaseieren in januari. Of dat er vóór pakjesavond al kerstversiering in de winkelstraten te zien is. Als we met z’n allen zogenaamd zo ‘trots’ zijn op onze Nederlandse tradities, waarom zouden we er dan mee wachten dit te vieren? Het eerste wat ik dus na dinsdag ga doen, is een kerstboom uitzoeken en optuigen. En terwijl ik dit schrijf, ligt er een warme oliebol met poedersuiker op mij te wachten. Hoezo: wachten tot Oud & Nieuw?
Het nieuwe leven is per 1 december ingegaan. Een leven zonder Delta Lloyd en treinreisjes naar Amsterdam-Amstel. Een leven met de Kerstman én Sinterklaas. En met een nieuwe werkgever, wie en waar dat ook mag zijn. Maar bovenal: een leven zonder Utopia. Halleluja.
Cest-Moi-Mireille 