Fear Factor (deel II)

‘Waar ben je bang voor?’ vroeg iemand mij laatst toen ik mijn twijfels over het zelfstandig ondernemerschap uitsprak. Zelfs over het antwoord op die vraag had ik mijn twijfels. Ben ik ergens bang voor? Aan de ene kant vind ik mijzelf best stoer en ben ik volgens mij niet heel angstig aangelegd. Ik heb geen hoogtevrees, ben niet bang voor naalden en niet voor de tandarts (oké, dat laatste is niet helemaal waar… hoewel ik niet écht bang ben voor mijn tandarts, vind ik de bezoekjes aan haar nou ook weer niet heel erg leuk).
Aan de andere kant heb ik jaren lang geen auto durven rijden, ben ik tegenwoordig bang dat de kleine jongen iets overkomt en laten we niet vergeten: ik ben als de dood voor spinnen. En er is nog iets, dat mij de komende dagen weer de stuipen op het lijf zal jagen: vuurwerk.

Vorige week hoorde ik de eerste knallen bij ons in de buurt. De rillingen liepen gelijk weer over mijn lijf. Mr. Bruce was buiten en keek mij met angstige ogen aan (haal mij naar binnen!) Arme kat, arm baasje. Vorige week kwam ook het nieuws naar buiten dat de ChristenUnie wil ‘dat het kabinet de aanbevelingen van de Onderzoeksraad voor Veiligheid opvolgt om knalvuurwerk en vuurpijlen uit de handel te halen voor particulieren’. Ik heb niets met de ChristenUnie. Maar met dit standpunt kan ik het alleen maar eens zijn. Halleluja.

Want zolang als ik mij kan herinneren, ben ik als de dood voor die luidruchtige, stinkende en troep-makende pijlen (serieus, ik vind het al eng om een ‘sterretje’ vast te houden). Je zal mij echt nooit op 31 december om 00.00 uur buiten zien staan. Net als Mr. Bruce. Die mag op 31 december sowieso de hele dag niet naar buiten. Ik kijk dus vanuit mijn raam naar buiten (want toegegeven: siervuurwerk is soms wél heel mooi) en hoop maar dat de buren zich verantwoordelijk gedragen. En mijn geliefde Hyundai heel laten. En mijn huis (oké, en zichzelf…).

Ik ben overigens niet de enige met dit gedrag. De kop van dit artikel had van mij kunnen zijn. De onvoorspelbaarheid waar de dame het over heeft, is precies wat mij zorgen baart. Ook kinderen en vuurwerk vind ik een bijzonder slechte combinatie. Kan iemand mij vertellen wat er ‘leuk’ aan is om rotjes naar fietsers te gooien? Of naar katten? Ik vind het prima als je met je eigen ledematen wilt sollen, maar laat die van anderen alsjeblieft met rust.

In tegenstelling tot mijn irrationele angst voor spinnen is mijn angst voor vuurwerk wel degelijk gegrond. Het rapport waarop de ChristenUnie haar standpunt baseert, zegt namelijk dat de jaarwisseling het gevaarlijkste moment van het jaar is. Do I need to say more? Ik vraag me af waarom dit überhaupt nog een discussie is.

Deze vuurwerkdiscussie is niet nieuw. Al jaren zijn er voor- en tegenstanders om consumentenvuurwerk af te schaffen en alleen georganiseerde vuurwerkshows toe te staan. Wat mij betreft kan dat niet snel genoeg het geval zijn. Maar het gaat met kleine stapjes, wat ook prima is. Tegenwoordig mag je vuurwerk ‘pas’ vanaf 18.00 uur afsteken op 31 december. Twee jaar geleden mocht dat nog om 10.00 uur al, maar dat is gelukkig voorbij. Er zit dus schot in de zaak.

Tegenstanders van het verbod zullen aanvoeren dat het afsteken van vuurwerk bij de traditie van de jaarwisseling hoort. Ja hoor, dikke doei. Als we het over (Nederlandse) tradities gaan hebben, dan ken ik er nog wel een paar (maar laat ik die nu maar even niet gaan aanwakkeren). Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op champagne, oliebollen en cabaret op tv. Maar daar heb ik geen jaarwisseling voor nodig. En al helemaal geen vuurwerk.

Op 31 december a.s. zit ik om 00.00 uur dus lekker veilig binnen en zal ik af en toe naar buiten kijken. Naar het siervuurwerk. En naar mijn Hyundai. Met de stille hoop dat de kleine jongen gedurende die paar minuten gewoon doorslaapt, net als vorig jaar. Fijne jaarwisseling alvast!