Terugblik

22. Dat is het nummer van deze blog. Sinds ik begon met schrijven op 15 januari dit jaar, heb ik er 22 gepubliceerd. Dat zijn er dus nét niet twee per maand, maar het klinkt toch wel als een mijlpaal. WordPress feliciteert mij ook steeds als ik er weer tien op heb zitten. Gewoon omdat het leuk is.
Zo aan het einde van het jaar is het tijd om terug te blikken op wat er allemaal gebeurd is het afgelopen jaar. Ik ben dol op terugblikken. Op jaaroverzichten van het nieuws en op oudejaarsconferences. De tijd gaat namelijk zo f*cking snel, dat je bepaalde dingen ook snel vergeet. Zo’n nieuwsjaaroverzicht zorgt altijd voor een ‘ohja, dat was ook zo’- gevoel. Ik houd ervan.

Wat dacht je bijvoorbeeld van de beëdiging van Donald Trump als 45e president van Amerika, de overwinning van de Oranje voetbalvrouwen op het EK in Denemarken, de landstitel van Feyenoord, het verlies van Ajax in de Europa League-finale én het verlies van hun geliefde ‘Appie’, de winst van Tom Dumoulin (Giro d’Italia) en Max Verstappen (Grand Prix Maleisië), de aanslagen in Londen (2x), op de Ramblas in Barcelona, in Manchester bij een optreden van Ariana Grande, in een winkelstraat in Stockholm en niet te vergeten in Las Vegas (waar wij op dat moment zelf ook waren), de fipronilcrisis (ook wel eierschandaal genoemd), de vermissing van Anne Faber, het overlijden van Dick Bruna, Frits-vakantieman-Bom, Eberhard van der Laan en ‘nagellakheld’ Tijn, de privéperikelen van Patricia Paay en Humberto Tan en last but not least: de twee reuzenpanda’s uit China die nu in Nederland wonen. Ik kan nog wel even doorgaan, maar volgens mij heb ik mijn punt wel gemaakt.

Mijn blogs hebben vaak ook een actuele aanleiding. Ik ben een nieuwsjunkie en kan mijzelf soms helemaal verliezen in het uitpluizen van de achtergronden en details (hoezo nieuwsgierig…?) En als ik dan een raakvlak met mijn persoonlijke-ik vind, dan is een blog snel gemaakt. Zoals het nieuws over de breakup van Mattie & Wietze, de #boze Tim Hofman, of het heerlijke winterse weer begin februari.

Toch zijn er ook nieuwsitems waar ik niets mee kan. Zoals Anne Faber. Ik volgde haar verdwijning op de voet, maar toch lukte het mij niet om er over schrijven. Omdat alles al gezegd was. Omdat we allemaal hetzelfde dachten over de verdachte. En omdat ik het te heftig vond om het persoonlijk te maken. Alsof ik er geen baat bij wilde hebben, wat dat ook had mogen zijn.

Het leuke van bloggen is dat je ook een soort jaaroverzicht van je eigen leven krijgt. Zo werd de kleine jongen in februari 1 jaar (en besef je ook dat hij dus al bijna 2 wordt…), mochten mijn wederhelft en ik aanwezig zijn bij maar liefst vier bruiloften, maakten we met z’n drieën onze droomreis naar Amerika en moest ik afscheid nemen van mijn werkgever. Het was ook het jaar waarin (oud-)collega’s mijn guilty pleasures ontdekten en waarin ik mijn eerste Marktplaats-aankoop deed.

Ook leuk zijn de reacties die ik krijg. Vooral wanneer lezers zeggen dat zij het zo ‘heerlijk herkenbaar’ vinden wat ik schrijf. Dat is ook de reden dat ik niet over één thema blog en mij laat inspireren door wat er in de wereld gebeurt (want laten we eerlijk zijn: niemand zit te wachten op 22 blogs over katten/de kleine jongen/Frankrijk). En het hoeft ook allemaal niet al te serieus te zijn. Mijn doel is niet om discussies uit te lokken, want daar heb ik dus – voor zover je dat nog niet wist – een hekel aan.

Het einde van een jaar betekent ook vooruit kijken naar wat komen gaat. Mijn to-do lijstje begint al aardig vorm te krijgen: doorgaan met bloggen, een nieuwe baan vinden, een vakantie naar mijn geliefde Frankrijk boeken en mijn Twitter-account nieuw leven in blazen. En verder laat ik mij graag verrassen (oké, dat is niet helemaal waar…) met wat de toekomst brengt.

Ik ben blij en trots dat ik de stap naar het bloggen in januari heb gezet, want nu kan ik eindelijk de kleine verhalenschrijfster in mij iets vaker naar buiten laten. Wie weet waar zij ooit nog aanklopt…

Fijne jaarwisseling morgen (doe voorzichtig met vuurwerk) en tot volgend jaar!