De afgelopen twee maanden stonden voor mij vooral in het teken van rustig aan doen, genieten van de quality time met de kleine jongen, nadenken over de toekomst, keuzes maken en solliciteren op leuke functies. Dat laatste is best wel een ding. Want naast het feit dat solliciteren (en dan bedoel ik ook daadwerkelijk het gesprek voeren) een middel is om een nieuwe baan te vinden, is het ook een enorme spiegel waar je in kijkt.
Natuurlijk heb je van te voren bedacht waar je nieuwe werkgever en baan aan moeten voldoen. En op je cv staat keurig wat jij hen te bieden hebt. Maar wat niet op je cv staat (tenminste… niet op die van mij), is hoe je je in bepaalde situaties voelt in je (werk)leven. En daar wordt dus wél naar gevraagd. Mocht je ooit het gesprek aangaan, let dan vooral even op. Misschien heb je er iets aan.
Eigenlijk zijn de vragen best wel oké. En ik snap heus wel waarom ze gesteld worden. Je potentiële nieuwe werkgever wil gewoon een compleet beeld schetsen van het vlees dat zij in de kuip heeft. Maar ze zetten je ook aan het denken. Waar word jij chagrijnig van? “Regen!” Oh, je bedoelt op het werk… Waar droom je van? “Mijn eigen boek schrijven.” En waar gaat dat dan over? “Als ik dat eens wist, lag ‘ie nu al in de winkel.” Raak je snel teleurgesteld? “Nope.” Waarmee krijgen we jou op de kast? “Spinnen.” Wat moeten we echt niet bij jou doen?” Zeggen dat je een hekel hebt aan katten. En aan Frankrijk.” Waar word jij heel gelukkig van? “…”
Hoewel geen woord gelogen is aan bovenstaande, zijn dit natuurlijk niet de antwoorden die ik daadwerkelijk heb gegeven (behalve die over het schrijven van een boek). En het antwoord op de laatste vraag heb ik ook niet zomaar liggen. Want: wat is geluk? Waar zit dat in? Is het groots en meeslepend, of zit het ook in kleine dingen? Ik word snel blij van kleinigheden, maar kan mij ook ergeren aan -voor anderen- onbenulligheden. Ik zal je de complete opsomming besparen, maar er is een ding wat ik echt bloedirritant vind en wat alleen vrouwen begrijpen: het ontbreken van een jashaakje op het damestoilet.
Ik meen het. Elke keer als dat miezerige ding ontbreekt, denk ik: is dat nu echt te veel gevraagd? Onlangs was het weer zover. Zucht. In de zomer is het nog tot daaraan toe, je kekke zomerjack neemt immers niet zo veel ruimte in. Maar met een winterjas aan, is naar het toilet gaan best een prestatie. Dat ding moet gewoon uit. En vergeet het maar om ‘m aan de deurklink te hangen. Want voor je het weet, heeft iemand aan de andere kant niet gezien dat de deur op slot zit (nee, de deur gaat echt niet open als je harder aan de klink trekt) en ligt je jas alsnog op de grond.
Dolgelukkig was ik dan ook toen wij in december onderweg naar Parijs een sanitaire stop maakten bij een tankstation in België. Zij hadden het concept ‘2theloo’ omarmd en dus was naar de wc gaan een feestje. Er was zelfs een ‘haakje’ (lees: stang) om mijn tas aan op te hangen! Kijk, dan heb je het begrepen (leuk weetje: het inmiddels wereldwijde concept is bedacht door een Nederlander). Zit geluk in kleine dingen? Echt wel.
Zit geluk soms ook in heel grote dingen? Absoluut. Want naast jashaakjes, een kopje koffie in het voorjaarszonnetje, de woorden ‘mama lief’, vers brood van de bakker en een Franse chanson op de radio (dus toch een opsomming…), maakt het vinden van een nieuwe, vette baan je ook héél gelukkig. En dat is precies wat mij gelukt (haha) is. Vanaf morgen start ik namelijk mijn nieuwe werkleven als Communicatieadviseur bij Gemeente Purmerend! Lucky me.
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Geluk zit in kleine dingen”