Vandaag is het 14 februari, Valentijnsdag. Mijn wederhelft en ik doen al jaren niet meer mee aan deze ‘feestdag’. Volgens mij hebben we zelfs alleen op onze eerste Valentijnsdag iets aan elkaar geven. Dat is dus 16 jaar geleden, toen we allebei nog pubers waren. Nu we oud en volwassen zijn, vinden we het maar te veel gedoe.
Mijn wederhelft is allang blij dat ik er ook zo over denk. Toen ik hem gisteren – voor de grap – vroeg ‘of we nog iets aan Valentijnsdag doen’ lachte hij me keihard uit. “Wat denk je zelf?” Nee, ons huwelijk zit niet in een sleur. Wij weten gewoon heel goed wat we aan elkaar hebben.
Veel mensen zullen zeggen ‘dat ze geen speciale dag nodig hebben om elkaar de liefde te bewijzen’ of dat ze het ‘commerciële onzin’ vinden. Ik sluit mij bij die laatste groep aan. Hoewel ik op andere feestdagen ook compleet de oorsprong vergeet en met alle liefde meedoe aan die commerciële onzin (Kerstmis!), vind ik Valentijnsdag echt niet meer wat het geweest is. Namelijk: een anonieme kaart sturen naar iemand waar je stiekem verliefd op bent. Dat deden we ‘vroeger’ namelijk wel. Ja, jij ook. Denk maar eens terug aan je tijd op de middelbare school, toen je verliefd was op die ene hunk uit klas X. Heb je toen ook niet een kaart door de gleuf van zijn kluisje geduwd? Ik wel. En hij heeft nooit geweten dat ik het was.
De echte oorsprong van Valentijnsdag weet volgens mij ook niemand. Zelfs Google heeft niet één antwoord. En als ik mijn Facebook-timeline zo zie, dan heeft team ‘het-is-pure-commercie’ best wel een punt. Ik zie namelijk alleen maar berichten van bedrijven die ik volg met speciale Valentijnsdag-aanbiedingen. Zelfs Nijntje en DikkieDik (die ik volg omdat dat leuk is voor de kleine jongen) wensen mij een ‘Happy Valentinesday’ (?). Maar nog geen enkele Facebookvriend heeft een foto gepost van een romantisch ontbijtje op bed of een grote bos bloemen op het kantoorbureau (of komt dat nog, als ze vanavond iets gaan doen?) Ik bedoel maar.
Valentijnsdag is dus niet aan mij besteed. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik helemaal niet romantisch ben of echt helemaal niks heb met klef gedoe. Vaste prik op tweede kerstdag is het terugkijken van de All You Need is Love Kerstspecial (want: op Kerstavond andere verplichtingen) en ook alle andere programma’s die Robert ten Brink a.k.a. Dr. Love maakt, kijk ik met veel plezier. En zelfs mijn wederhelft weet mij soms met iets liefs te verrassen en daar word ik dan heel blij van. Dat hoeft niet groots en meeslepend te zijn; het gebaar alleen al is meer dan genoeg.
Ik doe gewoon liever iets leuks op een dag die voor óns een speciale betekenis heeft. Zoals onze trouwdag of onze ‘verkeringsdag’. Ik zeg ‘of’, maar bedoel eigenlijk ‘en’. Want wij gaan dus al 15 jaar lang steevast op 28 december uit eten. En sinds een paar jaar ook op 28 mei. Gewoon omdat het kan. En omdat het dan geen Valentijnsdag is.
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Love is in the air”