Schaatskoorts

Vandaag was de laatste dag van de Olympische Winterspelen in PyeongChang. En wat ben ik blij dat die voorbij zijn. Ik heb daar dus echt helemaal niets mee. Ook niet met de Zomerspelen (of heten die gewoon: Spelen?). Al weken gaat het in de media en op het werk over niets anders dan ‘onze schaatshelden’.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op de winter. En op schaatsen. Ik kan niet wachten tot het donderdag -10 wordt en de kans op schaatsen op natuurijs steeds groter wordt. Maar die Olympische Spelen en de bijbehorende sporten doen mij gewoon niet zoveel. Ik mis dat gevoel, die spanning die je hebt tijdens een wedstrijd en de ontlading en vreugde als je een ‘plak’ (wat voor kleur dan ook) gewonnen hebt. En ik weet ook niet wie al die sporters zijn. Ireen Wüst ‘ken’ ik alleen maar van een aflevering van het tv-programma Van Der Vorst Ziet Sterren. En Sven Kramer van ‘De Wissel’ in 2010. Niet bepaald zoals je herinnerd wilt worden.

Bij mijn vorige werkgever heb ik twee Spelen meegemaakt. In 2014 stond februari in het teken van Sotsji. De schaatskoorts was zó groot, dat ik gevraagd werd om ‘live meekijken op groot scherm’ te faciliteren op alle locaties. Zucht. Moest dat nu net aan mij gevraagd worden? En toen het allemaal geregeld was, kwam er natuurlijk commentaar. Of we wel beseften dat collega’s in hun werktijd televisie aan het kijken waren? Ik kon het er alleen maar mee eens zijn. Krijg ik dan, als niet-kijker, die minuten ook vrij? Dat is net zoiets als roken onder werktijd. Voor iedereen die niet rookt, is het een doorn in het oog: collega’s die om de haverklap buiten staan te ‘pauzeren’.

Na die paar weken in februari keerde de rust weer terug en was alles weer even normaal. Helaas voor mij stond 2016 in het teken van ‘Rio’: de Olympische Spelen in Brazilië. Waar uiteraard geen schaatser te bekennen was, maar wel ‘onze zeilhelden’, die het logo van ons bedrijf op hun kleding droegen. Ja, we (ze) waren (zijn) trotse hoofdsponsor van de zogenoemde ‘Kernploeg’. Je raadt het al: ook dat kon mij niet interesseren. Sterker nog: als je mij vraagt te kiezen tussen schaatsen en zeilen, dan kies ik toch het eerste. Dat dan weer wel.

Ook wat betreft de zeilers heb ik geen idee wie ze zijn. De enige wiens naam ik niet gauw zal vergeten is die van – voormalig topzeilster – Lobke Berkhout. Maar ook in haar geval is die herinnering niet al te best. In 2014 deed zij namelijk mee aan het tv-programma Expeditie Robinson en daar kwam haar persoonlijkheid niet heel goed uit de verf. Elke aflevering hoopten mijn wederhelft en ik dat ze eruit gestemd werd. Dat gebeurde ook – vlak voor de halve finale. Dat seizoen is overigens nog steeds mijn favoriet. Het was hét seizoen waarin ik fan werd van Ferry Doedens, Mr. Polska, Freddy van De Jeugd van Tegenwoordig, Remy Bonjasky en Rick Brandsteder. En waarin Leo Alkemade voor eeuwig mijn respect verloor.

Geen schaatsen en geen zeilen dus. Ook geen wielrennen of Formule 1 trouwens. Maar wat dan wel? Voetbal! Mannenvoetbal. Het Europees- en Wereldkampioenschap. 2018 wordt het tweede jaar dat we het zonder ‘onze Oranjeleeuwen’ moeten doen. En daar baal ik dus enorm van. Bij het EK en WK voetbal heb ik dat gevoel, die spanning tijdens de wedstrijd en de ontlading en vreugde als je weer een ronde verder bent, dus wel. Ik versier huis en tuin met oranje prullaria, doe mee aan voetbalpoules en kijk het liefst elke wedstrijd, óók die van andere landen (mits op een redelijk tijdstip uitgezonden). Het meest spannend was natuurlijk de finale (de finale!) Nederland – Spanje in 2010, Zuid-Afrika. We waren zó dichtbij.

Wat is het zonde dat het toernooi dit jaar wéér aan ons voorbij gaat. Tijdens het EK van 2016 in Frankrijk heb ik een paar wedstrijden geprobeerd te kijken, maar het is toch minder leuk als je eigen land niet meedoet. Uiteindelijk stonden Les Bleus wel in de finale, wat mij dan nog een beetje trots maakte. Maar ik mag toch hopen dat we er in 2020 wel bij zijn, als de special edition in 13 verschillende landen wordt gepeeld (en dus ook in Nederland!). Als dat niet het geval is, dan stop ik helemaal met sport kijken en doe ik het voortaan alleen nog maar zelf.