En dat is 2…

De afgelopen periode stond voor mij het cijfer ‘twee’ centraal. Zo werd de kleine jongen aan het begin van de tweede maand twee jaar. Zijn verjaardagsfeestje was een verademing vergeleken met vorig jaar. Toen vond hij al die drukte maar niks. Dit jaar riep hij zelf “2 jaar!” op de vraag ‘hoe oud ben jij nu?’ (met vier vingers in de lucht, dat dan weer wel…) en riep hij blij “kadootjes!” als er weer visite aanbelde.Wanneer ik aan anderen vertel dat de kleine jongen twee jaar is, krijg ik standaard de reactie: “oh díe fase, twee = nee”. Ik dacht altijd dat het wel meeviel, maar het tegendeel is waar. Het is verbazingwekkend hoe snel die peuters doorhebben op welke vragen of opmerkingen het antwoord standaard ‘nee’ moet zijn. En vooral ook: in welke situaties ze juist ‘ja’ moeten zeggen. Alles in de categorie ‘dingen die je moet doen’ (naar bed, jas aan, tanden poetsen, schoenen aan) kan rekenen op enige weerstand. En alles in de categorie ‘lekkernijen en spielerei‘ wordt met open armen ontvangen. Ik vraag me af of die wezens niet gewoon geprogrammeerd worden bij hun geboorte.

Daarnaast is inmiddels mijn tweede maand ingegaan bij mijn nieuwe werkgever. Wat gaat de tijd snel! De afgelopen maand is behoorlijk intensief geweest: een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s en een nieuwe functie. Van intern naar extern. Van communiceren met je collega’s naar in gesprek met mondige bewoners. Mijn werkleven gaat niet meer over jaarcijfers, beurskoersen en RvB-leden. Maar over verkiezingen, nieuwbouwwoningen en wethouders. En wie denkt dat ambtenaren een luizenleven hebben, heeft het mis. Tenminste, als je bij Communicatie werkt. Daar staat de tijd namelijk nooit stil. In dat opzicht is er dus niets veranderd.

Dit is ook het tweede jaar dat deze blog live is. En tot nu toe lukt het nog steeds om er twee per maand te schrijven (voor wie het niet doorhad: het streven is om -ongeveer-elke twee weken een nieuwe blog te posten)*. Soms duurt het wat langer. Zoals nu. Bij gebrek aan inspiratie of een leuke aanleiding doe ik niet eens een poging. Dat is net zoiets als ‘moeten’ rijmen voor Sinterklaas of Kerstmis. Zodra je er voor gaat zitten, lukt het niet. Maar wanneer je onder de douche staat, in de trein zit of bijna in slaap valt, komen de beste zinnen ineens tot stand.

Mijn laatste blog ging over de Olympische Spelen en mijn gebrek aan interesse daaraan. Ook daar hebben ze twee (of eigenlijk drie) smaken van, waarvan de laatste -de Paralympische- sinds twee dagen gelukkig ook weer voorbij zijn. Er zit dus een week extra tussen die laatste en deze blog. En dat is niet zonder reden. De inspiratie was er wel, maar mocht simpelweg gewoon nog niet gedeeld worden.

De komende maanden zullen namelijk nog wel even in het teken van ‘twee’ blijven staan: er is een tweede kleine jongen of meisje op komst! En ik moet bekennen: bij ‘de tweede’ gaat nu al alles anders. Terwijl hij of zij er nog niet eens is. Zo staat de genderneutrale baby voorlopig nog even op de tweede plaats en dat gaat gewoon automatisch. Bij ‘de eerste’ stond alles in het teken van de zwangerschap. Het was nieuw, spannend en er was geen peuter die 24/7 je aandacht vroeg. Nu vergeet ik af en toe gewoon dat ik niet alles mag eten. Maar dat maakt het niet minder leuk natuurlijk. Nog 3×2 maanden en dan zijn we met 2×2. Dan is de kleine jongen grote broer. Ik kan niet wachten. Ik hoop hij ook niet.

*Tip van de dag: heb je het idee dat je soms een blog mist? Klik dan rechts in beeld op ‘Volg’ en laat je e-mailadres achter. Wil je een overzicht zien van alle publicaties? Kijk dan bovenaan in het menu bij ‘Blog’. Tot over twee weken! (of meer).

Advertentie