Mijlpaal

‘We moeten onze successen meer vieren!’. Ik heb het de afgelopen jaren vaak gehoord op mijn werk. Een prima gedachte natuurlijk, maar vaak kwam het er niet van. Of namen we er de tijd niet voor. Voor je het wist, diende een nieuwe communicatie-uitdaging (of -crisis) zich aan en zat je midden in een nieuw project. Toch is het wel goed om af en toe stil te staan bij behaalde mijlpalen. Of dat nu op je werk is, of privé.Ik ben er zelf heel goed in de ‘geijkte’ dingen te vieren: verjaardagen, trouwdagen, verkeringsdagen en kerstdagen. Maar stilstaan bij andere ‘yes-momenten’ doe ik eigenlijk te kort. Terwijl het soms best fijn is. En als je ergens trots op bent, waarom zou je dat dan niet delen?

Met een kleine jongen in huis zijn mijlpalen gauw behaald. Dat begint al tijdens de eerste paar maanden. Want hoe klein het voor een ander ook mag lijken, als ouder ben je natuurlijk super-mega-trots wanneer je spruit voor de eerste keer rolt, lacht of wijst (hoewel het in veel gevallen een toevalstreffer was, maar dat terzijde). Wanneer ze groter worden, dan worden de mijlpalen dat ook. Wat dacht je van de eerste stapjes, woordjes of vaste hapjes. Allemaal mijlpalen waarbij je als ouders voortdurend denkt: ‘wat groeien ze toch snel.’

Onze kleine jongen had vorige week zijn eigen mijlpaal. Sinds een paar weken gaat hij twee keer per week naar ‘school’ (dat is voor hem makkelijker uit te spreken dan ‘peuterspeelzaal’). De eerste paar keer was het toch wel even vreemd. Snikkend moest hij afscheid nemen terwijl wij al zwaaiend beloofden écht terug te komen na 2,5 uur. Maar sinds vorige week is dat verdwenen als sneeuw voor de zon. Meneer had zelf tegen de juf gezegd dat hij ‘klaar was met huilen’. En van afscheid nemen is geen sprake meer; hij heeft geen oog of tijd voor ons. Best wel stoer, al zeg ik het zelf.

Mijn mijlpaal had ik afgelopen maandag. Eigenlijk waren het er twee. Ik moest ’s avonds voor mijn werk naar Purmerend (ja, op mijn vrije dag… hoezo een ambtenaren-bestaan). Met de trein gaan was eigenlijk geen optie. De avond zou tot half 10 duren, wat zou betekenen dat ik met de trein pas om 23 uur thuis zou zijn. Bovendien lag de locatie waar ik moest zijn niet bepaald in de buurt van een station. Mij laten ophalen door mijn wederhelft (wat in het verleden nog wel eens wilde gebeuren) zat er ook niet in (want, waar laat je de kleine jongen dan?). Er zat dus niets anders op dan met de auto te gaan.

Het zweet brak me alleen al bij het idee uit. Maar ik wist ook dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer zou zijn dat ik met de auto richting Purmereutel zou moeten, dus eens moest de eerste keer zijn. Of zoals mijn wederhelft zei: ‘je moet er gewoon ff doorheen’. Voor iedereen die autorijden als ontspanning ziet (serieus, wie zijn jullie?), is dit waarschijnlijk niet te begrijpen. Maar ik heb dus echt de avond ervoor en zo’n beetje de hele dag letterlijk de zenuwen in m’n maag. Alsof je weer op sollicitatiegesprek gaat, of een presentatie moet geven. Dat gevoel.

De beslissing om tóch met de auto te gaan, zorgde ervoor dat ik eerder die dag ook al de auto boven de trein + bus verkoos. Ik had ’s middags namelijk een afspraak in Alkmaar bij de Kamer van Koophandel (‘huh, wat deed je daar?!’ Wordt vervolgd… ;-)) Mijn ratio nam het volledig over van mijn gevoel. Als ik dan toch ’s avonds naar Purmerend zou rijden, dan red ik Alkmaar natuurlijk ook wel. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Het is natuurlijk allang niet meer zo dat autorijden altijd een probleem is. Ik rijd de laatste tijd juist best wel veel, maar dat is veelal op bekend terrein. De grootste drempel die ik altijd zie, is dat ik de weg niet weet. Een nieuwe route wordt dus eerst grondig geïnspecteerd met Google streetview. Zo ook die naar Alkmaar en Purmerend. Daarna is het navigatiesysteem in de auto slechts ter ondersteuning.

Dus ik naar Purmerend. En weer terug. 130 km/u met de muziek lekker hard aan. En het mooiste van alles? De terugweg kostte mij slechts 25 minuten. 25 minuten! Daar kan de trein dus echt niet tegenop. En tróts dat ik was. Mag dat? Ja dat mag. Want mijlpalen moet je vieren. Voor mijn gevoel kan ik voortaan de hele wereld aan (dat is natuurlijk niet zo, de eerstvolgende keer is waarschijnlijk weer net zo spannend). Maar het gaf toch even een lekker gevoel.