Afgelopen week viel ik bijna van mijn stoel (stationsbankje) van verbazing. Terwijl ik op de trein wachtte onder het genot (?) van een appel, kwam een dame naast mij zitten. Ze zag er ‘typisch’ uit en ik was direct op mijn hoede. Ik zal je vertellen hoe dat zit.
Als je vaak met de trein reist, dan valt je op een gegeven moment een bepaald type medereiziger op. De zakenman -strak in pak met aktetas maar zonder leaseauto, de dagjesmens -praatgrage dame met papieren reisadvies op zak, en de student -diep verzonken in een studieboek waarvan jij de kaft niet eens begrijpt. Maar de persoon (M/V) die vergezeld wordt door een plastic boodschappentas, is degene waarvoor je moet waken. Dat gold dus ook voor deze dame.
Ze oogde ‘rommelig’, onverzorgd. Maar nog net niet ‘zwerver’ genoeg. Ze had veel te dikke kleding aan voor de temperatuur buiten en was dus in het bezit van een net zo rommelige plastic boodschappentas. Dat laatste doet bij mij altijd de alarmbellen rinkelen. Want 9 van de 10 keer zit er in die tas niets anders dan (halve liter) blikjes bier. En daar vind ik wat van. Ze begon driftig te zoeken in de tas en na enige tijd vond ze wat ze zocht: haar pakje shag.
Ik geloof graag in de goedheid van de mens en gaf haar het voordeel van de twijfel: ze zal wel hier op het bankje haar shagje draaien en ‘m daarna in de rookzone aansteken. Ik nam nog een hap van mijn appel. Maar helaas. De peuk ging aan en een walm van rook kwam mijn kant op. Tot zover mijn geloof in de mens. Even serieus, is ze gek geworden?! Ik vind het sowieso asociaal als je rookt buiten de rookzone (die palen staan er niet voor niets), maar nu was ik echt even sprakeloos. Voor wie het even vergeten is: ik ben inmiddels 24 weken zwanger en om mijn buik kun je inmiddels écht niet heen. Zij dus ook niet. Waar is het fatsoen nog?
In zulke gevallen houd ik wijselijk mijn mond. Hoe graag ik er ook iets van wil zeggen, tegenwoordig kun je maar beter oppassen voor wat je tegen wie zegt. Niet iedereen is gediend van repliek en ik heb geen zin om straks een nieuwsitem te worden. Ik stond op en liep alvast de inmiddels gearriveerde trein in.
In diezelfde trein spotte ik een vrouw met twee kinderen. Eentje in bikini (?) en een in de buggy. Die laatste jengelde, jammerde, krijste op een gegeven moment zelfs en wees naar mijn appel alsof ze die wilde hebben. Ik vond het een opmerkelijk tafereel. Niet perse asociaal ofzo, maar ik heb wel eens schattigere kinderen gezien (en ja, de kleine jongen jengelt ook wel eens dus ik weet hoe dat is). Een paar tellen later begreep ik de situatie al iets meer. In plaats van het kind te kalmeren, begon de moeder in kwestie te schreeuwen. ‘Of ze nu g********** eens ging luisteren.’ Ehm, oké… Ieder z’n opvoedstijl hoor, maar een beetje fatsoen was hier wel op z’n plaats geweest.
Onlangs was er nog zo’n situatie. Tijdens een etentje op een terras in Ons Dorp werd onze rust bruut verstoord door een nogal luidruchtig gezelschap aan een tafel verderop. De mannen aan de tafel vonden het nodig om onverstaanbaar te roepen naar iedereen die op straat voorbij reed. Zei ik roepen? Het had meer weg van asociaal boerengeschreeuw. Beseffen dit soort mensen nu echt niet dat ze anderen tot last zijn? Het terras zat bomvol, waar is je fatsoen? En dan hun vrouwen. Hadden zij nu echt niet de behoefte om manlief toe te fluisteren even rustig aan te doen?
Zucht. Dit is dus het type mens dat ik op vakantie het liefst mijdt. En de reden waarom ik bij het boeken van een Franse camping in het opmerkingenvakje schrijf ‘liever niet in een straatje met Nederlanders.’ We zijn soms een lawaaierig en irritant volk. En daar wil ik niet mee geassocieerd worden. Nee, doe mij die Fransen dan maar. Heb ik even geluk. Binnenkort is het weer zover. Ik kan niet wachten Nederland weer even te ontvluchten.
Cest-Moi-Mireille 