In Memoriam

Mijn streven om elke maand in ieder geval twee blogs te schrijven, heeft het sinds juni dit jaar niet gehaald. Aan de ene kant baal ik daarvan: hoezo lukt het mij niet, zoveel werk is het toch niet? Maar aan de andere weet ik ook dat het niet het einde van de wereld is. Ik krijg geen boze mailtjes van ongeduldige lezers en de meesten hebben het waarschijnlijk nooit opgemerkt. Bovendien: ik vind een (actuele) aanleiding voor een blog een soort van vereiste. En als die er niet is, dan ga ik ook niet zomaar schrijven over wat ik de afgelopen week gegeten heb.
Het begin van mijn verlof vorige week zou natuurlijk een fantastische, actuele aanleiding kunnen zijn. Lekker alle dagen niksen, quality time hebben met de kleine jongen, leuke dingen doen, slapen (want: moe!) en de laatste voorbereidingen treffen voor de komst van baby #2. ‘Geniet ervan’ zeiden collega’s toen ik ze uitzwaaide en riep: ‘tot volgend jaar!’ (ja, je leest het goed…).

Dat ‘genieten’ heb ik altijd maar een vaag begrip gevonden. Want, hoe doe je dat nu eigenlijk? Natuurlijk is het lekker om niet te hoeven werken en straks alleen maar met een baby te knuffelen, maar naarmate de weken vorderen wordt het ook allemaal wat zwaar. De kleine jongen (die inmiddels niet meer zo ‘klein’ is en nog net niet hetzelfde weegt als ik nu extra bij mij draag) vraagt veel van me terwijl niet alles meer zo gemakkelijk gaat; sinds de hitte Nederland binnendrong is het huis een puinhoop (want overal liggen spullen) en kan (mag) ik het zelf allemaal niet meer opruimen; en don’t even get me started over lekker rustig doorslapen.

Maar nee. Mijn verlof vorige week begon niet met het ‘grote genieten’. Het begon met een ongekend groot gemis dat als donderslag bij heldere hemel ons leven binnenstormde. Weg stralende zomer.

Vorige week dinsdagavond 7 augustus kregen we een verontrustend telefoontje van een van onze zwagers. Ik had net een interview voor MWords afgerond (achteraf realiseerde ik mij dat we tijdens dit gesprek de ambulances hoorden gaan) en besprak dit nog even na met mijn wederhelft. Eerst een korte stilte. Daarna: ‘Het gaat niet goed met Danique. Ze ligt in het ziekenhuis en ik weet verder niet precies wat er gebeurd is.’

Mijn wederhelft belde direct zijn neefje, haar broertje. Die vertelde dat ze in Hoorn waren en dat ze gedurende de avond meerdere malen gereanimeerd was. Dat klonk niet goed. Mijn wederhelft haastte zich naar familieleden, naar Hoorn en uiteindelijk naar Amsterdam waar ons nichtje naartoe was overgebracht. De volgende ochtend kwam hij pas thuis.

Ze had een heftige astma-aanval gekregen tijdens het kanovaren met haar broertje. Haar medicijnen, die ze vanwege haar astma altijd bij zich had, had ze niet kunnen innemen. Daar hadden haar longen de kracht gewoon niet meer voor. Ze wist wel zelf nog aan de waterkant te komen en een voorbijgangster om hulp te vragen. ‘Bel 112!’ had ze naar haar geroepen. Haar broertje en zus spoedden zich naar huis om andere medicijnen te halen, maar ondertussen raakte ze bewusteloos. Een aantal burgerhulpverleners reanimeerden haar totdat de ambulancebroeders het overnamen. Daarna werd ze met spoed overgebracht naar Hoorn en later naar Amsterdam. Ondanks dat de artsen alles uit de kast trokken om haar te redden, bleek het langdurig reanimeren te veel schade te hebben toegebracht. Woensdagavond belde mijn wederhelft vanuit Amsterdam: ‘Danique komt morgen te overlijden. Je moet vanavond afscheid komen nemen van haar.’

Wat er op dat moment door je heengaat, is met geen pen te beschrijven. Dit plotselinge, absurde bericht was niet te bevatten. Vanaf dat moment stond de tijd stil. Ik liet halsoverkop de allerliefste vrienden mijn kant op komen (want natuurlijk waren juist op dat moment mijn ouders en buren ver weg) om op de kleine jongen te passen en om mij naar Amsterdam brengen. Waar ik haar nog in leven ‘gedag’ kon zeggen. En waar ik twee totaal uit het veld geslagen ouders zag. Het verliezen van je eigen kind, dat hoort niemand mee te maken.

Donderdag was mijn laatste werkdag voor mijn verlof. Ik ben toch maar gegaan, hoewel ik mij huilend in de trein afvroeg waar ik in godsnaam mee bezig was. Maar het ‘moest’ even. Dat hoofdstuk moest afgesloten worden, voordat ik aan het andere kon beginnen. Daarna werden er door de familie en met name ook door mijn wederhelft veel praktische dingen geregeld. En dat was zwaar. Want hoe zet je in hemelsnaam een uitvaart voor een 19-jarige in elkaar? Voor iemand in de bloei van haar leven? Dat klopt gewoon niet.

De uitvaart was prachtig. Net als alle andere momenten van condoleren en afscheid nemen. Ik ben veel over haar te weten gekomen. We wisten allemaal wel dat ze van gekkigheid hield en dat het van haar allemaal niet te serieus moest. Maar dat ze zó het stralend middelpunt voor velen was, had ik nooit geweten. Net zoals ik niet wist dat ze van Franse (rap)muziek hield. Nota bene dezelfde artiest staat bovenaan mijn playlist. Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar zijn nummer ‘Skyfall’ dat ook tijdens de uitvaart werd gedraaid. En denk ik terug aan de keren dat ze op de kleine jongen paste en dan bij ons bleef slapen. Gewoon omdat dat praktischer was. Wat zullen we haar missen.

De afgelopen week heb ik dus niet kunnen ‘genieten’ van mijn babybubbel. Bekenden en onbekenden die mij met mijn dikke buik zagen, benadrukten allemaal dat dubbele gevoel. Van een nieuw leven verwelkomen vs. afscheid nemen van een te kort leven. En hoe moeilijk het is om daar mee om te gaan. Nu de rust een beetje is teruggekeerd, kan ik weer wat positiever naar de komende weken uitkijken.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit persoonlijke onderwerp zou ‘gebruiken’ voor een blog. Maar ik kon niet anders. Ik kon niet zomaar weer grappige, luchtige stukjes schrijven over rode stippen op voorhoofden van mensen die niet gefotografeerd willen worden (echt gebeurd, check het hier) of over mijn nieuwe opdracht voor MWords. Want als je blog over zoveel privésituaties gaat, dan zou het belachelijk zijn dit over te slaan. Het leven gaat door, maar niet zonder stil te staan bij wat echt belangrijk is. Niet zonder aandacht te besteden aan zo’n jong iemand, die het niet verdiende ons nu al te moeten verlaten.

Rust zacht lieve Danique.

Advertentie