Sinds een aantal dagen ben ik weer ‘up and running’. Ik was namelijk ziek. En omdat dat niet iets is wat mij vaak overkomt, zat ik er best wel een beetje mee in mijn maag. Dat was dan ook het enige wat in mijn maag zat, want verder kreeg ik er niets in (wat overigens wel weer goed is voor de lijn, kan ik je vertellen).
Je hebt van die mensen die roepen ‘dat ze nooit ziek zijn’. Ik ben zo’n mens. En ik vind dat ik dat mag, want het is gewoon echt zo (ja écht). Nu is ‘nooit’ wel een erg groot woord en de afgelopen weken bleek maar weer eens dat het toch niet helemaal klopte.
Eigenlijk ben ik al langere tijd aan het ‘kwakkelen’. Het begon met een verkoudheid die ik deelde met de kleine jongen. Nu heeft hij vaker last van benauwdheid en hoestbuien en die resulteren meestal in gespuug. Zo ook eind januari. Daarna begon ik mij niet lekker te voelen en had ik op een dag vreselijke keelpijn. Een dag later was m’n stem helemaal weg. Dat in combinatie met een halfzieke peuter is geen succesformule. En dus moest mijn wederhelft een dag vrij nemen om zich te ontfermen over de ziekenboeg. Dit alles speelde nog voordat ik was begonnen bij mijn nieuwe baan, dus wat dat betreft was ik wel blij.
Maar het bleef helaas niet bij die ene keer. Begin maart vierde mijn wederhelft zijn verjaardag en de hele dag had ik opnieuw last van een opkomende verkoudheid. Aan het einde van de feestavond had wéér ik geen stem meer en de dagen erna leefde ik op strepfen, paracetamol en thee. Halverwege de maand ben ik zelfs twee dagen thuisgebleven (nu met de reguliere oppas in huis) en ook laatst nog heb ik 2,5 dag half thuis/half op het werk doorgebracht. Met als dieptepunt een weekend vol ‘echte’ griep. Lekker dan.
Gelukkig zijn de kinderen ongeschonden door deze cyclus gekomen (afkloppen!). Mijn wederhelft daarentegen niet. En dus lagen we op een gegeven moment zelfs samen ziek in bed. Leuk is anders, kan ik je vertellen. Maar inmiddels zijn we allebei volledig opgeknapt/hersteld en kunnen we er weer tegenaan. Nu maar hopen dat dat ook zo blijft.
Want godsamme, wat vind ik dat vervelend: ziek zijn. Mijn collega’s hebben mij beide keren ook echt moeten wegsturen, omdat ik er gewoon niet aan wilde toegeven. Maarja, op een gegeven moment is de koek echt wel een beetje op. Ze maakten nog een grapje dat mijn proeftijd er toch opzat en dat ik mij daar dus geen zorgen om hoefde te maken. Tja. Ik heb blijkbaar een groot arbeidsethos (niet mijn woorden).
Weet je wat ik nog erger vind dan zelf ziek zijn? Als een van de kinderen dat is. Dat vind ik zó zielig. De eerste keer dat de kleine jongen als baby ziek was, dacht ik dat de wereld verging. Dat was natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel. Ze zijn totaal afhankelijk van jouw zorg en probeer dan maar eens sterk te blijven.
Op een bepaald moment heb ik wel een belangrijke les geleerd, die mij altijd zal bijblijven. Een paar jaar geleden waren we met de kleine jongen in het ziekenhuis omdat hij zo benauwd was. Uiteindelijk moest hij ‘beneveld’ worden en dat zag hij natuurlijk totaal niet zitten. Ik wilde al gauw opgeven, want ik vond het te zielig om zijn worsteling te zien. Maar de verpleegster zei letterlijk: ‘Dit moet hoe dan ook gebeuren. En het gaat ook gebeuren.’ Ik heb dus geleerd om wat dit soort dingen betreft niet meer op te geven en het gewoon te doen. Soms moet iets nu eenmaal om beter te worden.
Ik schreef al eerder dat ik het bijzonder lastig vind om – sinds ik kinderen heb – te kijken naar verhalen van zieke kinderen. En toch probeer ik het af en toe wel, want dat is nu eenmaal de realiteit. Zoals laatst. Het tweede seizoen van het tv-programma ‘Beau Five Days Inside’ begon met een aflevering over Villa Pardoes: een park bij De Efteling waar ernstig zieke kinderen en hun families een week lang even kunnen genieten van een welverdiende vakantie. Sommige kinderen worden nooit meer beter en aan het einde van de aflevering bleek zelfs dat een van hen is overleden. De volwassenen hadden het er volgens mij over het algemeen moeilijker mee, want de meeste kinderen waren blij en vrolijk aan het spelen en je kon écht zien dat ze hun ziekte even vergaten.
Wat ik vooral heel moeilijk vind, is het idee dat kinderen (en volwassenen natuurlijk ook) altijd ziek kunnen worden. Dat je baby gezond wordt geboren, is geen garantie voor de toekomst. Daar wil je toch gewoon niet aan denken? En dat doen we dus ook maar niet.
Na de uitzending las ik een artikel dat het -ondanks het grote succes- het laatste seizoen is (in ieder geval voor Beau) van het tv-programma, omdat het voor de presentator toch allemaal te heftig is. En dat snap ik. In het eerste seizoen was hij bijvoorbeeld vijf dagen lang in het Brandwondencentrum in Rotterdam te vinden. De pijn en het verdriet van (met name) de kinderen die daar verbleven zal ik nooit vergeten. En je beseft ineens weer hoe kwetsbaar ze zijn en hoe klein het hoekje is waarin een ongeluk kan zitten.
Ik stel mijzelf wel aardig op de proef, want sinds een paar weken volg ik ook het tv-programma ‘Topdokters’. In dat programma worden acht topspecialisten uit verschillende ziekenhuizen in Nederland gevolgd die laten zien hoe zij zelf omgaan met moeilijke momenten en de grote verantwoordelijkheid die hun werk met zich meebrengt. Het is echt de moeite waard om te kijken, maar ook heel heftig. Want ook in dit programma komen kinderen voor die ernstig ziek zijn en/of brandwonden hebben. Maar als je dan ziet hoe professioneel en zorgvuldig met die doelgroep wordt omgegaan, dan ben ik blij dat die zorg bestaat. Ieder z’n vak, zullen we maar zeggen. Ik doe het ze niet na.
Ik hoop in ieder geval dat ik (en de rest van het gezin) voorlopig ziek-vrij blijft, zodat de weekenden ook gewoon weer leuk zijn en we met z’n allen kunnen genieten van de heerlijke zomertijd die ons te wachten staat.
Cest-Moi-Mireille 