Vive la France

Onze vakantie in Zuid-Frankrijk zit er weer op. En wat hebben we genoten. Wat betreft het weer en de locatie stonden ons dit jaar geen verrassingen te wachten. De periode, de camping en zelfs de stacaravan waren exact hetzelfde als vorig jaar.

Toch was er wel een groot verschil met vorig jaar: toen zat de kleine dame namelijk nog in mijn buik. Dit jaar was ze er gezellig écht bij, in levende lijve! Zo’n 2,5 jaar geleden schreef ik al hoe onze eerste vakantie er met een kind uitzag. En vooral: hoe onze auto/achterbak er aan toe was. Dit jaar deden we daar nog een schepje bovenop.

Omdat mijn wederhelft een soort van afkeer heeft tegen dakkoffers, gingen we op zoek naar een alternatief (ik hoor je denken: het alternatief kan óók zijn om niet zoveel spullen mee te nemen, maar dan ken je mij niet goed genoeg). Het werd dus een bagagewagen, die wij liefkozend hebben omgedoopt tot ‘het bakkie’ (foto!). Een verademing voor mijn wederhelft, want er was geen stress bij het inladen van alle spullen. En een verademing voor mij: ik hoefde niet heel erg te letten op de hoeveelheid kleding/schoenen/boodschappen die ik wilde meenemen (ik heb me evengoed ingehouden, echt waar!)

Aan het rijden met het bakkie waren wel wat extra regels verbonden. Zo mag je in Nederland niet harder dan 90 km/u rijden en mag je in Frankrijk niet inhalen op de derde baan. Let op: het mag niet, maar het kán wel. Zeker dat eerste. En al helemaal als je om 02.30 uur vertrekt en de A7 zo goed als leeg is.

De eerste reisdag ging dan ook voorspoedig en we waren al vroeg in het hotel voor de tussentijdse overnachting (je raadt het al: die was óók hetzelfde als vorig jaar). ’s Avonds stond hier onze eerste verrassing te wachten, toen bleek dat de McDonald’s om de hoek (waar we vorig jaar nog aten) compleet afgefikt was. Dan sta je toch wel even raar te kijken. Maar goed, het voordeel van dit soort fastfoodketens is dat verderop vaak gewoon weer de volgende staat, en dat was dus ook het geval.

Na het eten richtten we onze kamer in, waar we dit jaar dus met z’n vieren sliepen. Nu is het zo dat onze kinderen (over het algemeen) goed doorslapen en we er in principe niet voor ze uit hoeven ’s nachts. Maar wat maakt dat kleine spul een herrie tijdens het slapen! Ze draaien, snurken, smakken en praten in hun slaap (nouja, die ene dan). Het is maar goed dat we moe waren van de reis.

Na een uitgebreid ontbijt (het is tenslotte vakantie) hadden we de volgende ochtend onze tweede reisdag voor de boeg. De dame van de navigatie blééf maar zeggen: ‘Attentie, er zijn verkeersproblemen op uw route’. Ik negeerde haar de hele tijd, want ‘uw route’ is nogal een breed begrip als je op de Route du Soleil rijdt. Maar ze had gelijk. Voor ons gevoel stonden we alleen maar in de file. Niet echt fijn met twee kinderen achterin, hoewel die zich er verrassend genoeg niet aan stoorden.

Veel later dan gepland kwamen we aan op de camping. Maar doordat we dus alles van vorig jaar nog wisten, waren we veel sneller geïnstalleerd en plonsde de kleine jongen nog voor sluitingstijd in het zwembad. Een goed begin.

Nu lijkt het net alsof we onze vakantie van vorig jaar gekopieerd hebben en dat is deels ook wel zo. Maar iedereen met (kleine) kinderen zal beamen dat als zij heureux zijn, jij dat ook bent. En deze vakantie was vorig jaar gewoon heel erg goed bevallen. Toch hebben we ook echt wel andere dingen gedaan. Een overzicht:

• Dit jaar zijn we een dagje naar Nice geweest, in plaats van naar Cannes. Van te voren had ik een betere route uitgezocht, want vorig jaar stuurde de navigatie ons langs de kust (lees: door gebergte met alleen maar haarspeldbochten) richting Cannes. De maag van de kleine jongen (en die van ons eerlijk gezegd ook) vond dat niet zo’n goed idee, dus dat moest anders. Het oude centrum van Nice is echt een aanrader en met kinderen moet je zeker naar de Promenade du Paillon met z’n vele fonteinen. Waterpret gegarandeerd!
• Bij het bekijken van die alternatieve route kwam ik ineens een kinderpretpark (Marineland) tegen. Vorig jaar wist ik nog niet van het bestaan af (toen zijn we naar de dierentuin geweest) en het bleek een gouden zet. De kleine jongen vermaakte zich opperbest en durfde zowaar in alle attracties.
• Ook dit jaar heb ik mij weer verbaasd over het rijgedrag van de Fransen en hun gebrek aan rijtalent. Ik denk serieus dat zij dit gewoon bij een pakje boter (of in hun geval een stokbrood) krijgen. Tijdens het rijden in het buitenland (ja, zelfs met het bakkie!) ben ik mega-alert en dat is maar goed ook. Een keer hield ik echt mijn adem in, toen ik een motorrijder rechts voorbij zag rijden en op hetzelfde moment een auto naar rechts zag gaan. De motorrijder kon nog net op tijd uitwijken en was -terecht- op z’n zachtst gezegd pas amusé. Ik weet de oorzaak wel hoor: Fransen weten niet hoe het knipperlicht werkt. Of eigenlijk: hoe ze daarmee om moeten gaan. En dat maakt hun rijgedrag voor andere weggebruikers totaal onvoorspelbaar. Gaan ze nu wel of niet van baan wisselen? En net als jij denkt van niet, doen ze het toch. C’est ridicule.
• Vorig jaar kon mijn wederhelft zich vergapen aan het WK voetbal dat op de camping op een scherm van 5x5m werd uitgezonden. Dit jaar werden alle wedstrijden van het WK vrouwenvoetbal uitgezonden, inclusief die van ‘onze’ Oranjeleeuwinnen.
• Dit jaar zijn we ook op de terugweg twee dagen op visite geweest bij onze vrienden die vlakbij Parijs wonen, waar we weer gezellig hebben bijgepraat, gegeten en gedronken.
• Daar hebben we daar ook voor het eerst kennisgemaakt met een tekenbeet. De kleine jongen maakte er niks van, die was moe van het spelen en wilde naar bed. Ik was daarentegen lichtelijk in paniek en zag allerlei horrorscenario’s de revue passeren. Achteraf denk ik dat het is meegevallen, omdat we er razendsnel bij waren.
• Maar het allerleukste en dus grootste verschil met vorig jaar was dat we nu écht met z’n vieren waren. De kleine dame heeft zich prima vermaakt en heeft al heel wat nieuwe indrukken opgedaan.

Op naar volgend jaar!

Advertentie