Vorige week donderdag was ik bij een (interne) bijeenkomst voor communicatieprofessionals in Amersfoort. Dit was de tweede keer dat ik zo’n dag meemaakte bij mijn huidige werkgever en ik vind dat altijd wel een meerwaarde: een ‘speciale’ middag voor soortgenoten. Die ook ‘iets’ met communicatie doen. En die soms net zo gek op taal en schrijven zijn als ik.
Er liep zelfs een collega rond met dezelfde achternaam en hij woont (en werkt) ook nog eens in Noord-Holland-Noord. Voor andere collega’s uit de Randstad was de link al gauw gelegd (‘zijn jullie familie?!’), totdat ik uitlegde dat ik mijn aangetrouwde naam draag. Ik zag de teleurstelling in hun gezichten.
Een van de sprekers deze dag was communicatieprofessional Wil Michels. Ik kende deze man (nog) niet, maar hij schijnt nogal een naam te zijn op communicatiegebied. Nu heb ik inmiddels al heel wat sprekers gezien op professional vlak, dus ik weet niet of dat aan mij ligt. Maar goed. Hij sprak met een Brabants accent, dus dan heb je wat mij betreft al een punt verdiend (Belgen doen het nog beter).
Nu is het zo dat ik altijd veel moeite heb met het volgen van presentaties. Ik weet niet zo goed waar dat aan ligt, maar ik word er gewoon heel snel heel moe van. Letterlijk. Altijd al gehad. Na een paar minuten zit ik echt te knikkebollen en kan ik serieus met moeite mijn ogen open houden. In de ochtend gaat het over het algemeen wel redelijk, maar ’s middags lukt het mij gewoon echt niet. Hoe interessant de spreker en/of het onderwerp ook is. Mijn gedachtes vliegen alle kanten op en voor ik het weet ben ik bezig met het boodschappenlijstje voor het weekend.
Dit was dus ook donderdagmiddag het geval. Maar net toen ik bijna in slaap leek te dommelen (oké, dat is lichtelijk overdreven), schrok ik plotseling wakker door wat de man op het podium zei.
BLOGGEN IS UIT.
Pardon?! Bloggen is uit? Hij stak een heel verhaal af over Instagram en alle influencers die je daar ziet. En hoe belangrijk beeld/fotografie tegenwoordig is. Want: WIE LEEST ER NU NOG BLOGS? (zijn woorden).
Ik hoop altijd maar dat iemand mijn blogs leest, want laten we eerlijk zijn: ik doe het ook allemaal niet voor niets. Nou ja… dat is niet helemaal waar. Ik krijg er geen cent voor betaald. Maar ik doe het omdat ik mijn lezers (jou dus) wil vermaken. Je een glimlach wil laten geven op je gezicht, of je wil laten nadenken over bepaalde dingen in het leven. Ik blog omdat ik je een kijkje wil geven in míjn leven, hoewel ik ook graag een beetje overdrijf. Omdat ik een mening heb over wat je leest in de media en omdat sommige situaties gewoon heel herkenbaar zijn. En omdat ik daarmee aandacht wil geven aan mijn tekstbureau. Maar ik blog vooral OMDAT IK SCHRIJVEN ZO ONTZETTEND LEUK VIND.
Geen idee hoe het met jullie zit, maar ik heb het idee dat er nog volop geblogd wordt. Als je zwanger bent, dan vliegen de ‘mama-to-be-blogs’ je om de oren. De hipster-foodie-healthy-chicks spuien nog steeds hun (on)gezonde ideeën. En in mijn mail ontvang ik nog altijd maandelijks tips om zakelijk te bloggen (waar ik vervolgens niks mee doe…). Dus hoezo: bloggen is uit? Jij bent uit. En af. Wil Michels. Die niemand kent.
Deze man had inmiddels mijn complete aandacht verloren. Mijn boodschappenlijstje was af. En ik had zin om iets te gaan dóen, in plaats van luisteren (ook om te voorkomen dat ik echt in slaap zou vallen). Gelukkig, we kregen een opdracht: denk na over waar je als communicatieteam direct mee zou willen stoppen. Én starten. Ons team was duidelijk: we willen meer ‘nee’ kunnen zeggen tegen ‘Jan-en-Alleman’ die iets van ons wil. Want zo gaat dat bij Communicatie: collega’s denken namelijk dat je OVERAL van bent (‘Hebben jullie plakband? Ja, jullie zijn natuurlijk van Communicatie en dan moet je vast wel eens poster ofzo ophangen.’) Zucht.
Het ‘nee’ zeggen bleek voor meer teams een grote wens en dhr. Michels had daar wel een goede tip voor. Plots had hij weer mijn aandacht, want wat hij toen vertelde vond ik briljant. Volgens hem moet je om goed ‘nee’ te kunnen zeggen, een duidelijke reden hebben voor het waarom niet. En sommigen zijn daar, aldus Michels, kneitergoed in.
Ga maar eens na: als jij je huisarts/tandarts/schilder/monteur of weet ik veel wie belt met de vraag of hij/zij NU tijd voor je heeft, dan is het antwoord toch ook vaak nee? Een schilder kan niet à la minute voor je klaarstaan. Je hebt al mazzel als je dit jaar nog in zijn agenda past. Ook een willekeurige monteur heeft NU geen tijd voor je. Wel morgen. Of na het weekend. Waarom is dat op je werk dan anders? Omdat bij Communicatie (in mijn geval) veel dingen nu eenmaal ad hoc gebeuren? Of omdat je gewoon te dienstbaar bent en geen nee wilt (of kunt) zeggen? Als jij NU iets van mij nodig hebt, dan had je dat gisteren moeten vragen.
Dus als je nee zegt, doe dit dan als volgt: ‘Nee, want:…’ Dikke tip als je hier moeite mee hebt. En dat is lekker makkelijker gezegd dan gedaan.
De rest van de dag stond gelukkig ook in het teken van ‘doen’ en er werd zelfs een wedstrijd uitgeschreven voor het beste communicatie-idee. Jammer genoeg won mijn team niet (ha, hier nog een bewijs dat ik niet altijd win!) en ging ik dus met lege handen (en een vol hoofd) weer naar huis.
Deze dag gaf in ieder geval weer voldoende inspiratie voor een nieuwe blog. En gelukkig krijg ik nog steeds leuke reacties op mijn stukjes. Maar als je vindt dat ik daar per direct mee moet stoppen, laat het mij dan alsjeblieft weten.
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Bloggen is uit”