Aangebrand

Soms zou ik willen dat ik niet zo’n onuitputtelijke honger had naar nieuws.

Bijna niets ontgaat mij en dat is niet omdat ik van elke nieuwswebsite de hele dag door pushberichten krijg. Ik zoek het nieuws actief op en lees het liefst zoveel mogelijk achtergrondinformatie en eerder verschenen artikelen over een onderwerp. Hoe meer ik te weten kan komen, hoe beter (ik zou het fantastisch doen in een pubquiz met alleen maar actualiteitsvragen).
Tegenwoordig gaat nieuws razendsnel. Je kunt het altijd en overal raadplegen als je wilt, dankzij de mobiele toegang tot die informatie. Het is dan ook niet zo gek dat de papieren krant uit het straatbeeld (of: treinbeeld) verdwijnt. Ik las de gratis krant ‘Metro’ (wie kent ‘m nog?) allang niet meer. In de eerste plaats omdat ik er smerige vingers van kreeg, maar bovendien omdat ik alles al wist. Oud nieuws hoef ik niet in de krant te lezen (en de Metro bood nou niet bepaald verdieping).

Die drang naar nieuws zit er al heel lang in. Dolgelukkig was ik dan ook met mijn eerste baan op de redactie van een regionale nieuwswebsite: altijd als eerste op de hoogte zijn van het laatste nieuws, dat leek me heerlijk. En dat was het ook. Ik had nauw contact met de brandweer, politie, persfotografen, gemeenten, etc. Ik mocht een nacht meelopen met de ‘horecawacht’ van de politie Purmerend voor een artikel in de lokale krant en wist alles van de Bollenstreek (de regio waar ik verantwoordelijk voor was).

Maar het was óók op die nieuwsredactie dat ik regelmatig dacht: wil ik dit wel allemaal weten? Je komt er pas achter hoeveel ellende en verdriet er in Nederland is als je er dagelijks mee bezig bent. Ik heb het nooit té dichtbij laten komen, want als ik bij elke overval/verkrachting zou denken ‘dit kan mij ook overkomen’, dan had ik geen leven (en ik was er weg voordat de naam van de website veranderde in Dichtbij.nl, haha).

Maar de laatste tijd merk ik dat ik steeds meer ‘last’ heb van het nieuws. Het zorgt er namelijk steeds vaker voor dat ik me erover opwind en me óf boos, óf verdrietig voel. Zelden word ik blij van het nieuws dat ik lees. Op die nieuwsredactie waar ik ooit werkte, probeerden we eens mee te doen met ‘goed nieuws dag’. Dat was nog behoorlijk lastig, kan ik vertellen. Want nieuws is per definitie slecht. Niet voor niets luidt het gezegde: ‘geen nieuws is goed nieuws’. Dat is niet zomaar verzonnen!

Als ik alleen al terugkijk op de afgelopen week, dan zakt de moed mij weer in de schoenen. De Zwarte Cross die humoristisch bedoelde bordjes moet weghalen omdat bepaalde groepen zich beledigd voelen, honden die doodgaan van de hitte omdat hun onnozele baasjes ze op een balkon in de brandende zon laten liggen, KLM die de wind van voren krijgt van de borstvoedingsmaffia en New York Pizza die hun bloemkoolposters moet verwijderen. Moet ik nog even doorgaan? Ik houd mijn hart nu al vast voor de zwartenpietendiscussie. Want feit is dat Amerigo dood is en er dus waarschijnlijk een regenboogpaard moet komen, ‘want een witte schimmel kan dus echt niet meer.’

Ik kan mij enorm opwinden over dit soort nieuwsberichten en dan met name over de stortvloed aan reacties/meningen van mensen. Ik vind namelijk dat we met z’n allen zijn doorgeslagen in de vertrutting in Nederland. Nog even en we kunnen dus echt helemaal níets meer zeggen, omdat alles vrouwonvriendelijk of discriminerend is. We zijn steeds sneller aangebrand. En dat ligt niet alleen de extreem hoge temperaturen die ons óók zo bezighouden.

Afgelopen week zat ik in de auto toen het op de radio ging over de Zwarte Cross-kwestie. Een van de dj’s vond het allemaal ook wat overdreven en zei: ‘je beledigd voelen is een keuze’. Ik dacht, misschien heeft hij wel gelijk. Je kunt je heel druk maken en je aangesproken (en dus beledigd) voelen, maar je kunt ook je schouders ophalen en besluiten dat het je energie niet waard is. Je bent immers alleen maar beledigd als je anderen toestaat jou dat gevoel te geven. Beledigd zijn is een keuze.

Social media speelt in dit alles een steeds grotere rol. Er hoeft maar een persoon te zijn die zijn/haar mening op Twitter dumpt en we nemen het massaal over, gaan ertegen in of doen ons best anderen tegen elkaar op te stoken. En omdat ik de laatste tijd zelf ook steeds actiever ben op dit platform, komen al die meningen en drukdoenerij automatisch ook mijn kant op.

Is het dan ook mijn keuze om hier aan deel te nemen, het nieuws op de voet te volgen en mij op te winden over wat dat allemaal teweegbrengt? Ja. Maar ik schiet er niets mee op, want ik word er dus alleen maar boos of verdrietig van. Moet ik dan maar mijn kop in het zand steken? Twitter afsluiten? En RTL Nieuws niet meer kijken? Dan heb ik dus de hele dag ‘honger’ en daar word ik óók chagrijnig van.

Ik heb de beste oplossing nog niet gevonden, maar ik denk dat ik het serieus een week ga proberen. Gewoon geen nieuws volgen, niet op Twitter kijken en mij dus niet druk maken om wat landgenoten nu weer allemaal vinden. Even een weekje ‘detoxen’ en mij niet meer opwinden. Het is al heet genoeg buiten.