Tu nous manques

Vandaag is het precies een jaar geleden. 365 dagen zijn verstreken zonder jou in ons midden. Soms lijkt het als de dag van gisteren, vooral op de momenten waarop jouw afwezigheid zo pijnlijk duidelijk wordt.

Ik weet nog hoe het allereerste bericht ons bereikte. Op een gewone dinsdagavond werd ik rond 22.00 uur gebeld door een van jouw ooms. Hij belde mij, want jouw andere oom – mijn wederhelft – had zijn telefoon niet gehoord. Als ik gebeld word door iemand waar ik (vrijwel) nooit mee bel (of app), dan moet er haast wel ‘iets’ aan de hand zijn. En dat was dus ook het geval.

Eerder die avond hoorden we de ambulances met gillende sirenes voorbij rijden. Het was een zomerse avond, dus de deuren stonden open. Dat geluid dendert dan letterlijk je huis in. Ik weet nog dat ik de 112-melding checkte en ‘Berkmeerdijk’ las. Niet wetend dat het om jóuw adres ging. Ik besteedde er verder geen aandacht aan, er gebeuren namelijk wel vaker ongelukken langs die weg. Niet wetend dat op dat moment iedereen zich met man en macht om jou bekommerde.

Sinds dat ene telefoontje is alles anders. Jij was toen eigenlijk al niet meer bij ons, maar dat wisten we toen nog niet. De uren die volgden gingen in een roes voorbij. Mijn wederhelft – jouw Peetoom – die tot in de vroege uurtjes met je tantes (zijn zussen) en oma bij je was in Amsterdam. Ik thuis achterblijvend, niet wetend hoe het zou aflopen. Met de kleine jongen aan mijn zijde. En de kleine dame nog veilig in mijn buik.

Ik weet nog hoe die woensdagavond voelde. Eigenlijk was er geen nieuws en zouden mijn wederhelft en jouw tantes en oma richting huis komen. Maar het liep anders. Ik moest jóuw kant opkomen, zodat ik je nog even kon zien. Vasthouden, aanraken, en je gedag zeggen. Heb je ons toen nog gehoord? Het was een mooi afscheid. Maar wat was iedereen verslagen. Verbijsterd. En verdrietig.

De dagen erna stonden in het teken van regelen. En dat is veel, als je zoiets zo plotseling moet doen. Maar we deden het samen, twee grote families met elkaar. Ik had het zwaar, dat weet ik nog. De kleine dame werd zo’n 1,5 maand later verwacht, dus lichamelijk en emotioneel zat ik al een beetje aan mijn max. En dan moest ik er ook nog zijn voor de kleine jongen, die ineens bij allerlei oppassers achtergelaten werd. Te jong nog om het écht te begrijpen. Maar we gingen door. Voor jou.

Alle dagen die in het teken stonden van jouw afscheid waren bijzonder en mooi. Er kwamen zóveel mensen. Er werd herdacht, gezongen en gelachen. Want jij hield van gekkigheid. Je laatste ‘ritje’ was op een platte kar, met je broertje aan het stuur. Dat paste zó goed bij jullie. Hoe bijzonder is dat?

Op een van de condoleancekaarten die wij ontvingen had iemand geschreven: ‘jonge mensen horen niet dood te gaan’. Dat vonden wij stom, dat zeg je toch niet zo? Maar de afzender had gelijk. Je was pas 19. Jonge mensen horen niet dood te gaan.

En nu zijn we een jaar verder. Een jaar waarin geen dag voorbij is gegaan dat we niet aan jou hebben gedacht. Een jaar waarin ik heel lang niet naar dat ene Franse nummer – jouw nummer – heb kunnen luisteren. Maar wat steeds beter lukt. Een jaar waarin het gemis op de meest vreemde momenten inslaat als een bom. Niet op ‘geijkte’ (feest)dagen, maar juist tijdens dat ene ritje in de trein. Of wanneer de kleine jongen een vlinder voorbij ziet fladderen en zegt: ‘Kijk mama, dat is Danique!’

Je hebt de kleine dame nooit leren kennen. Je was vast net zo lief geweest voor haar als voor de kleine jongen. Dat missen we ook wel hoor, dat je af en toe kwam oppassen. En dan een ‘pizza salami’ kwam eten. En bleef slapen. Gewoon, omdat dat zoveel makkelijker en gezelliger was.

Soms lijkt het nog zó onwerkelijk. Kom je echt niet meer terug? Al na een paar dagen droomde ik over je. Je kwam zomaar ons huis binnenlopen. En ik weet nog dat ik letterlijk tegen je zei: ‘He, maar dit kan helemaal niet? Je bent er toch niet meer…?’ Ik merk dat schrijven voor mij een goede uitlaatklep is. Misschien wel de enige. En hoe persoonlijk dit ook is, het voelt goed om het te delen. Net zoals ik vorig jaar deed.

Een paar weken geleden was het jouw geboortedag. Gek eigenlijk, dat dit niet meer ‘je verjaardag’ heet. Verjaren doe je niet meer, maar het blijft ‘jouw’ dag. Die we evengoed gevierd hebben, want zo is het wel. We hebben met familie en vrienden een herinneringsplek in de tuin voor je gemaakt, met ieder een eigen persoonlijke steen. Op die van ons stond ‘we missen je’. In het Frans uiteraard. Tu nous manques.

In Memoriam