1!

Dinsdag 1 oktober werd de kleine dame 1 jaar. Waar blijft de tijd! Vorig weekend was het dus groot feest. En ondanks dat we een ‘eerste verjaardag’ al een keer hadden meegemaakt met de kleine jongen, was ook deze dag bijzonder. En net als de vorige keer stond de aanloop in het teken van terugdenken aan de tijd van toen ze er nog (net) niet was.Op haar komst hebben we lang moeten wachten. 41 weken plus 4 dagen om precies te zijn. Dat zijn dus 11 dagen extra! Daarmee overtrof ze de kleine jongen, op wie we 10 dagen langer dan gepland moesten wachten.

De dag ervoor zat ik nog hoopvol op verjaardag. Ze kón nog een septemberbaby worden, wat ik zo graag wilde (ik heb niks met de herfst en ‘september’ klinkt nog een beetje zomers). De aanwezige visite aanschouwde mijn buik en vroeg: ‘Wanneer ben je uitgerekend?’ Om vervolgens met open mond mijn antwoord aan te horen: ‘Uh, 10 dagen geleden.’

Uiteindelijk werd het dus 1 oktober, wat ook wel weer iets bijzonders heeft. En gelukkig kwam ze in volle gezondheid ter wereld. We hadden op zich ook niet anders verwacht, maar na 20 weken werd het toch wel even spannend. De verloskundige dacht namelijk dat ze een gaatje in haar hart gezien had. En hoewel we bij thuiskomst dolgelukkig de envelop openmaakte waarin het geslacht van de baby stond, waren we ook ineens bezorgd. Binnen een week tijd werden we naar het ziekenhuis in Alkmaar en vervolgens naar het VU in Amsterdam gestuurd. Daar werd gelukkig geconstateerd dat er geen afwijking te zien was en godzijdank hoefden we niet meer terug te komen. Zo konden we de overige 20 weken met een gerust (en heel) hart tegemoet.

Het was een bloedhete zomer vorig jaar. Het was zelfs de warmste zomer sinds drie eeuwen. Met een Nationaal Hitteplan en ongekende droogte in heel het land. Het kwik bij mijn toenmalige werkgever steeg op een gegeven moment zelfs ín kantoor tot 30 graden. Niet te doen als je hoogzwanger bent, al ging het mij nog redelijk af. Ik houd wel van een beetje warmte.

Het was ook de zomer waarin we plotseling afscheid moesten nemen van ons lieve nichtje. Met nog ongeveer 1,5 maand te gaan tot de uitgerekende datum sloeg het zorgeloos genieten ineens opnieuw om. Hoogzwanger zoveel verdriet en stress ervaren en verwerken, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik maakte mij dus wel zorgen: ‘Straks komt ze veel te vroeg!’ Maar de verloskundige stelde mij gerust: ‘Die kans is echt heel klein.’ Op naar de laatste zes weken.

Wat er uiteindelijk dus nog 7,5 werden. De laatste paar dagen had ik er echt genoeg van. Zelfs een vriendin die later uitgerekend was, beviel uiteindelijk eerder. Bij mij was er nog altijd geen vuiltje aan de lucht en ik begon me op een gegeven moment echt af te vragen of ze überhaupt nog zou komen. Volgens mij geloofde zelfs de verloskundige er niet meer in (grapje). Toen ik op 1 oktober voor de zoveelste keer haar spreekkamer binnenliep, zei ze meelevend: ‘Mireille, dit hadden we toch niet afgesproken?’

Hoe die dag uiteindelijk afliep, lijkt me duidelijk 🙂

En nu zijn we dus een jaar verder. Een jaar waarin de kleine jongen zijn nieuwe rol als grote broer serieus op zich heeft genomen. Hij is zo ongelofelijk lief en behulpzaam, we hadden het niet beter kunnen treffen. Want ook voor hem is er veel veranderd: andere kamer, groter bed, zindelijk geworden en aandacht moeten delen. En je hoort hem nergens over. Toch knap voor een driejarige.

Het was een jaar waarin we een blauwe garderobe inruilde voor een roze (ik doe blijkbaar niet aan genderneutrale kleding) en het jaar waarin we voor het eerst als compleet gezin vakantie vierden in Frankrijk (én voor het eerst in Nederland!).

Het was een jaar waarin mijn wederhelft en ik af en toe tegen elkaar zeiden: ‘Ik snap niet dat we het met 1 kind zo druk vonden’ (want ja: twee is echt wel even anders), maar ook een jaar waarin je beseft: bij de tweede word je inderdaad vanzelf makkelijker (cliché). Je bent lang niet meer zo onzeker en doet echt niet alles meer volgens ‘het boekje’ (ik was eerlijk gezegd ook best wel veel vergeten van de vorige keer…). Een geruststelling, kan ik je vertellen.

Ik vind dat het snel is gegaan, het afgelopen jaar. Want ook op andere gebieden is er veel veranderd en dat deden we er ook gewoon maar ‘even’ bij (lees: nieuwe werkgever, studie afgerond). En de kleine dame? Die doet het super. De beste omschrijving die ik haar kan geven is ‘blij ei’. En als zij dat is, dan zijn wij dat ook. Ik ben zó benieuwd hoe het straks is, als ze echt samen kan spelen met haar grote broer. Zijn ze dan nog zo lief met en voor elkaar? We gaan het zien.De komende tijd ga ik maar even extra genieten van die twee, want over een paar maanden gaat de kleine jongen naar ‘de grote school’. En hoewel dat voor hem natuurlijk een onwijs leuke stap is, moet ik daar echt nog even niet aan denken. Want ook in dit geval is het cliché waar: ze worden zó snel groot…

Advertentie