Vier!

Sinds gisteren is de kleine jongen vier jaar. Vier! Naast het feit dat dit voor hem natuurlijk een bijzondere leeftijd is met bijbehorende nieuwe uitdaging, sta ik als moeder sinds lange tijd ook weer voor een grote uitdaging. En die zal de ervaringsdeskundigen bekend in de oren klinken: loslaten.Als je als kersverse moeder je eigen kind voor het eerst in handen krijgt weet je al: dit gaat een emotionele achtbaan worden. In alle denkbare opzichten. Van de hoeveelheid liefde en geluk die je nooit eerder voor een kind (baby) voelde, tot ongekende bezorgdheid: je krijgt het er allemaal gratis bij.

Terugkijkend op de afgelopen vier jaar kan ik trots en tevreden zijn. Er gebeurt zo ontzettend veel in het leven van zo’n klein kind, dat je je bijna afvraagt hoe het hem (en ons) elke keer toch weer is gelukt. Ga maar na: de eerste woordjes, eerste stapjes, een vliegreis naar Amerika, naar de peuterspeelzaal, afstand doen van je speen, zindelijk worden, een groter bed, grote broer worden. En dat allemaal in je eerste vier jaar op deze wereld!

En nu dus als klap op de vuurpijl: naar de basisschool.

Mijn kleine jongen is officieel een kleuter en heeft een nieuwe mijlpaal bereikt. Voor hem (en voor ons heus ook wel) is dat natuurlijk een fantastisch moment waar hij al enige tijd naar uitkeek. Op een gegeven moment zijn ‘ze’ er gewoon aan toe. Aan nieuwe dingen ontdekken. Nieuwe kinderen leren kennen en een nieuw ritme.

Maar voor mij als moeder klinkt dat gemakkelijker dan het lijkt. De weken in aanloop naar zijn eerste dagen op school waren niet bepaald ontspannen. Een vriendin vroeg mij laatst: waar zit die spanning dan precies bij je? Het is lastig uit te leggen, maar ik maakte me vooral zorgen. Gaat hij het wel leuk vinden? Niet omdat hij een onzekere jongen is die veel dingen ‘eng’ vindt. Integendeel juist. Ik hoopte juist dat hij vooral zichzelf zou zijn en niet verlegen zou worden van zoveel nieuwe indrukken.

En ik heb vooral veel moeite met ‘loslaten’. Letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst sinds lange tijd voel ik een enorme drang om hem zoveel mogelijk bij me te houden en dus wil ik hem het liefst zelf brengen naar en halen van school. Ik moet hem letterlijk ‘los’ laten in de klas. Het afscheid valt hem overigens niet zwaar hoor. Ook op de peuterspeelzaal had ‘ie na een tijdje nauwelijks aandacht meer voor mij zodra hij het klasje binnenkwam. En dat is nu niet anders. Op zijn tweede ‘oefenochtend’ werd hij al door de andere kinderen uit zijn ‘kleurengroepje’ hartelijk ontvangen. Een hele geruststelling.

Ook het loslaten in figuurlijke zin is nogal een ding. Een collega zei het vorig jaar al, toen haar dochter net naar school ging: ‘Je hoort gewoon niet meer 24/7 hoe het gaat. En het is maar de vraag of je kind zelf enthousiast vertelt over zijn dag.’ Toen realiseerde ik mij al dat zij gelijk had. Als mijn ouders of mijn wederhelft hun dag met de kinderen hebben, dan word je de hele dag met foto’s en filmpjes op de hoogte gehouden. En ook op de peuterspeelzaal nam de juf (van 7 kinderen) uitgebreid de tijd om na afloop een praatje met je maken over hoe het ging. Dat is natuurlijk ontzettend leuk en fijn, maar het betekent ook dat dat straks veel minder het geval is.

Ik geloof niet zo in het hele ‘Luizenmoeder-gebeuren’ (ik vond ook alleen het eerste seizoen van de tv-serie leuk), maar van alles op en rondom zo’n school heb ik nu al wel een beeld. Zo stond ik op de eerste ‘oefenochtend’ 5 minuten voor tijd al op het schoolplein. Met het idee: ‘Als ik er wat eerder ben, kan ik alvast even rustig met de juf praten’. Een beginnersfout. Je moet namelijk wachten tot het exact 8.20 uur is en de bel gaat. Pas dan mag je naar binnen. Stel je voor dat twintig ouders/verzorgers een praatje willen maken met de juf… Dat kan dus niet.

En daar stopt het niet hè. Zodra die bewuste eerste bel gaat, proberen alle ouders/verzorgers zich met hun kroost als eerste naar binnen te wurmen, inclusief kinderwagens en diverse broertjes/zusjes. Het is maar goed dat ik al heel wat jaren met de trein reis en dus het nodige in- en uitstapgeduld heb weten te kweken. Want beide situaties lijken behoorlijk veel op elkaar.

Inmiddels heeft hij drie oefenochtenden gehad en was het vandaag zijn eerste ‘echte’ schooldag (ochtend). En als ik zijn juf (en hem) mag geloven, heeft ‘ie het best wel naar z’n zin. Bovendien hoef ik mij geen zorgen te maken dat hij zichzelf niet is. Samenvattend vertelde zijn juf: ‘Hij is een mannetje die goed uit zijn woorden komt, die heel veel vragen stelt en die niet van opruimen houdt’ (dat laatste wist hij haar op dag één haarfijn te vertellen). Jep, dat is onze zoon…

Hoewel hij volgens zijn juf met sommige dingen nog een beetje moet wennen (duh!), komt hij met grote verhalen thuis, weet hij al precies wie er in zijn klas zitten en heeft hij zijn eerste sticker voor het gymmen al te pakken. Al met al een goed begin en ik ben blij dat hij het naar zijn zin heeft.

En gisteren was het dus zover. Zijn vierde verjaardag. En hoewel we het afgelopen zaterdag al uitgebreid hadden gevierd, stond ook deze dag in het teken van zijn verjaardag. Niet in de laatste plaats omdat het tevens zijn laatste dag en dus afscheid was op de peuterspeelzaal (waarvoor ik mij dus weer op creatief gebied mocht uitsloven). En omdat we hadden beloofd om op zijn verzoek ‘ergens patatjes te eten’ (lees: bij McDonald’s).

Ondanks de fijne verhalen van zowel de juf als de kleine jongen kost deze periode mij dus behoorlijk wat energie. En om eerlijk te zijn ook wel wat tranen. Het lijkt verdomme wel een kraamweek. Gelukkig kwam ik er ook gelijk achter dat ze op school inderdaad veel vakantie hebben, want de dagen dat hij in februari naar school moet zijn op twee handen te tellen. Dat is fijn, want zo kan hij even rustig wennen. En anders ik wel.

Advertentie