Smetvrees

Ga even mee terug in de tijd, zo’n drie maanden geleden. Het is december 2019 en de wereld maakt zich op voor een feestelijke maand. In Nederland maken we ons druk om een mogelijk vuurwerkverbod, zijn we blij met het wereldkampioenschap van het Nederlandse vrouwenhandbalteam, moet Badr Hari het opnieuw opgeven in zijn gevecht tegen Rico Verhoeven en wordt de allergrootste crimineel van ons land, Ridouan Taghi, opgepakt. De kranten staan er vol van. En oh ja, ergens op een markt in een stad in China heeft iemand een longziekte opgelopen, die mogelijk besmettelijk is. Er schijnen daar ook Nederlanders te wonen, maar ach… China is zo ver weg. Na ongeveer een maand blijkt dat de situatie in China en omliggende Aziatische landen toch ernstiger is dan we dachten en heeft de longziekte inmiddels verschillende namen gekregen. Waarvan de meest bekende: Corona. Op 21 januari is in het nieuws te lezen: “Viroloog Ab Osterhaus vindt dat we ons in Nederland geen overmatige zorgen moeten maken, maar ons wel goed moeten voorbereiden. Als de ziekte zich zo blijft ontwikkelen is volgens Osterhaus de kans dat er ook in Nederland één of enkele patiënten komen, reëel aanwezig.”

Eén of enkele patiënten. Je leest het goed. Die cijfers zijn inmiddels compleet achterhaald en de situatie waarin ons land en de rest van de wereld zich nu bevindt, is onwerkelijk. In het nieuws gaat het over niets anders, dus een blog over dit onderwerp kon ook niet uitblijven. Al was het alleen maar omdat er weinig andere dingen zijn waarover je je op dit moment druk kunt maken. Ja, over hamsterende West-Friezen misschien (wij waren toch dat broodnuchtere volk?!). Maar er is zoveel gaande en er komt elke dag nieuw nieuws bij, dat het niet meer bij te houden is (BREAKING nieuws op het moment van schrijven: het Songfestival in Nederland gaat NIET door).

Want wat dacht je van het aantal zieken en overledenen dat elke dag maar blijft toenemen in ons land? Of van alle grote muziek/sportevenementen die afgelast worden. Van winkels die langzaamaan zelf besluiten om dicht te gaan, just to be sure. Of van al het zorgpersoneel dat dag in dag uit voor iedereen klaarstaat, terwijl ze zelf zoveel risico lopen? Van ouderen die hun (klein)kinderen niet meer mogen zien, just in case. Of van al die Nederlanders die noodgedwongen in het buitenland moeten blijven, omdat bijna alle grenzen dicht zijn? Het is gewoon te veel om op te noemen. Iedereen merkt wel iets van deze crisis, op welke wijze dan ook.

Laat ik het dan vooral dichtbij huis houden. Wat is er voor ons allemaal veranderd?

De kleine jongen hoeft de komende weken niet naar school (‘heeft de juf alweer vakantie mama?’), maar heeft wel ‘huiswerkopdrachtjes’ meegekregen. Die zijn we nu dus met veel enthousiasme aan het doen en dat is best wel leuk. Je komt op deze manier een klein beetje te weten wat ze op school allemaal doen. Het leukste tot nu toe vindt hij de 20 minuten die hij aan Squla mag/moet besteden (logisch, want op de tablet). Squla is overigens alleen tijdens schooluren beschikbaar en dat is lastig uit te leggen op een woensdagmiddag om 14.00 uur…
Hij heeft trouwens een ontzettend lieve juf, die mij begin deze week mailde dat het ‘haar zo aan het hart gaat’. Dat die kleine kleuters thuiszitten in plaats van gezellig met elkaar in de klas. Ik ben dat wel met haar eens. Het is even niet anders nu, maar ik vind het wel jammer voor de kleine jongen.
Mijn wederhelft heeft de afgelopen dagen al meer thuisgewerkt dan in de afgelopen tien jaar en zegt regelmatig dat hij het zo fijn vindt (daar was ik acht jaar geleden al achter, maar goed).
Thuiswerken vind ik persoonlijk erg fijn, omdat je echt lekker meters kunt maken. Ik hoef niet te haasten voor de trein, hoef niet een kwartier voor m’n kledingkast te staan om te bedenken wat ik nu weer zal aantrekken en zie de kleine jongen en dame net even wat vaker (net als Mr. Bruce, die nu ook af en toe gezellig komt buurten). Aan de andere kant ben ik wel benieuwd of ik mijn collega’s straks in april nog herken…
Want ik werk nu alle dagen thuis, waarschijnlijk de komende weken. Gelukkig maar. Vorige week vrijdag was ik nog wel op kantoor, maar de rit naar huis met de trein was op z’n zachtst gezegd geen pretje. De NS had namelijk ‘minder en kortere’ treinen ingezet, waardoor ik om 16.00 uur ’s middags in een overvolle trein zat. Als je nog geen smetvrees had, dan kreeg je het dan wel.
Over smetvrees gesproken: reizen met de trein vraagt al een redelijk incasseringsvermogen op het gebied van hygiëne, dus inmiddels ben ik wel wat gewend. Maar ik beschouw mijzelf soms wel als lichtelijk smetvrezerig. Je zal mij echt nooit zien meedoen aan een ‘Obstacle Run’ (ieuw, modder!) en deuren in openbare gelegenheden raak ik sowieso nooit met blote handen aan. Brr…
In deze bizarre tijd kun je je afvragen of een ander woord misschien beter van toepassing is. Wat dacht je van besmetvrees. Want als we onze premier Rutte moeten geloven, dan raakt 50 tot 60% van de Nederlanders besmet met het coronavirus en dat idee vind ik best een beetje beangstigend (gelukkig krijgen dus nog steeds 6,8 tot 8,5 miljoen mensen niks, dus fingers crossed). Helemaal omdat je in het nieuws voornamelijk horrorverhalen leest. En ik heb gewoon geen zin om ziek te zijn.

Hoewel deze situatie ongekend is en ik echt heel erg hard hoop dat het snel weer voorbij is, kunnen we af en toe ook nog wel een beetje lachen. Zoals afgelopen zaterdag, toen we met vrienden een potje ’30 Seconds’ speelden en er op een van de kaartjes ‘corona’ stond. Of toen mijn wederhelft deze situatie vergeleek met Utopia (denk je daar vanaf te zijn, krijg je dit…).

Lachen. Laten we dat de komende tijd inderdaad maar zoveel mogelijk proberen te doen. Terwijl we aan en om elkaar denken.