Afgelopen dinsdag maakte onze minister-president bekend dat we nog wat langer in onze ‘bubbel’ moeten blijven. Dat hadden we waarschijnlijk met z’n allen ook wel een beetje verwacht. Ik vind dat Rutte het ijzersterk doet, zoals je van een premier mag verwachten. Hij ziet er goed uit, spreekt duidelijk en geeft je echt het gevoel dat hij de boodschap zelf ook gewoon k*t vindt. Maar hoe vervelend is die boodschap eigenlijk precies?
Tijdens de eerste week van het thuiswerkcircus vond ik het nog wel relaxed. We hadden toen de oppas nog in huis, dus er kon gewoon doorgewerkt worden. Vlak daarna besloten we dat het toch beter was om meer dan 1,5 meter afstand te houden en om de opvang zelf ‘erbij’ te doen. Dat was een behoorlijke omslag, want ineens moesten we 64 uur werken combineren met de zorg voor twee kleine kinderen. En vergeet vooral ook het ‘huiswerk’ maken met de kleine jongen niet (in de kleuterklas spelen ze blijkbaar niet alleen met blokken en poppen…). Voor mijn wederhelft was het concept ‘thuiswerken’ überhaupt nieuw, want het aantal dagen dat hij in de afgelopen tien jaar heeft thuisgewerkt is ongeveer op één hand te tellen.
Daarbij komt ook nog eens dat ik bij een organisatie werk die op dit moment werkend en ondernemend Nederland financieel overeind probeert te houden. Bovendien voert het bedrijfsonderdeel waar ik werk die nieuwe regeling uit. Daarover moet natuurlijk gecommuniceerd worden, dus ik heb niet bepaald stilgezeten. Overigens staat UWV sinds de crisis eindelijk positief in het nieuws en dat is ook wel eens leuk. Dinsdag was zelfs de Koning bij ons op kantoor (nee, ik was er niet bij…), hoe vet is dat?
Vorige week was ik een ochtend op kantoor, omdat het echt even niet anders kon. Ook dat was onwennig. Je bent je ineens superbewust van je omgeving en realiseert je dat je best veel dingen ‘aanraakt’. En tijdens de sollicitatiegesprekken die we voerden (dat was de reden dat ik heen moest), zaten we mijlenver uit elkaar. Omdat ik absoluut niet met de trein wilde (terwijl mijn werk echt pal naast een station ligt), moest ik met de auto. Ik ben in mijn eentje nooit verder gereden dan Zaandam, dus dit was voor mij een mijlpaal op zich (inclusief eerste keer parkeren in een parkeergarage, hulde!).
Na een week jongleren met meerdere ballen belandde ik in een soort mentale meltdown (waar ik inmiddels wel weer uitgekomen ben). Ik vond het vooral heel verdrietig dat de kleine jongen zijn opa en oma ‘s niet meer kon zien. Dat hij zijn gloednieuwe schoolvriendjes en juffen moest missen. Dat zijn ritme (en die van ons) zo abrupt verstoord was. En dat hij de kleine dingen die hij zo ontzettend leuk vindt (mee naar de supermarkt, ritje met de trein maken, etc.) niet meer mocht doen. Dat is nu natuurlijk nog steeds zo, maar hij lijkt het allemaal te hebben geaccepteerd. We hebben hem uitgelegd dat veel dingen even niet meer mogen van ‘de meneer op televisie’ en dat snapt hij gelukkig wel (ik geloof alleen niet dat hij snel een VVD’er zal worden, want Mark Rutte is in zijn woorden ‘niet zo’n lieve meneer’).
De eerste weken waren dus best wel hectisch. Maar inmiddels schijnt de zon weer, letterlijk en figuurlijk. Het is natuurlijk al weken fantastisch mooi weer en dat helpt wel. Want ondanks dat je nergens naartoe kan, is het wel heel fijn dat je lekker in de tuin kunt zitten of een rondje kunt wandelen of fietsen met je gezin. En dat doen we dus ook graag (ik word al chagrijnig als het één dag regent, dus iedereen mag blij zijn dat dit niet het geval is).
Daarnaast hebben we een aardig ritme gevonden om ons werk fatsoenlijk te kunnen doen. Voordeel van ons (vooral mijn) werk is dat dat niet perse binnen kantooruren hoeft te gebeuren, maar het betekent óók dat we regelmatig in de avonduren en in het weekend aan het werk zijn. Nu ben ik dat wel gewend met MWords, dus zo erg vind ik het niet. Het zorgt overdag/doordeweeks in ieder geval voor meer rust. Aan de andere kant: wat is de betekenis van ‘weekend’ nog? De dagen lijken immers wel heel erg op elkaar…
Iemand vroeg laatst in haar blog wat de voordelen van deze crisis zijn. Ik reageerde toen met: ‘dat de haast uit ons leven is’. Want laten we eerlijk zijn, die zat er best wel in. Nu zal ik niet zo gauw zeggen dat ik het ‘druk’ heb, want met die uitdrukking heb ik persoonlijk niet zoveel (en al helemaal niet als iemand beweert het ‘drukker’ te hebben dan de ander). Maar het gevoel van ‘onthaasten’ vind ik wel erg fijn.
De wekker gaat niet meer elke dag om 6.15 uur (gelukkig slapen onze kinderen tegenwoordig weer wat langer) en hoef ik niet meer dagelijks de trein van 7.30 uur te halen. Sporten doe ik nu óf buiten (de skeelers moesten wel eerst even flink worden afgestoft…) of online met mijn eigen sportmaatjes. Dat betekent dus niet meer 2x per week snel het avondeten naar binnen schuiven en richting sportschool racen. En omdat mijn wederhelft ook niet meer kan voetballen of squashen, hoeven we óók niet meer tot op de minuut af te stemmen wie wanneer sport en/of thuis is. Het zal straks nog flink wennen zijn om vroeg op te staan en om overal ‘op tijd’ te komen.
Een ander groot voordeel vind ik de extra quality time die we met elkaar en met de kinderen hebben. De kleine dame loopt (rent) ineens helemaal zelfstandig en ook op de loopfiets gaat ze binnen één dag als een trein. We zien nu wat voor opdrachten de kleine jongen allemaal op school mag doen en ook hij geniet zichtbaar van de extra aandacht. Ook mijn wederhelft en ik hebben elkaar nog niet de hersens ingeslagen. Sterker nog: we vinden het eigenlijk best wel gezellig thuis.
Natuurlijk is het jammer dat het sociale leven volledig is stilgelegd. Dat alle evenementen (EK voetbal!) waar iedereen zo naar uitkeek, zijn afgelast. Dat je je collega’s alleen nog online ziet/spreekt. En sporten op zolder is zeker niet hetzelfde als lekker uitgelaten doen in de sportschool. Maar met het mooie weer kun je ook buiten spelen met water, in plaats van naar het zwembad. Veel restaurants bieden hun gerechten als afhaalmaaltijd aan, dus ‘uit eten gaan’ doen we nu thuis. En als de kleine jongen niet naar school kan, dan halen we school toch in huis? Zijn juffen zijn al 2x langs geweest met een verrassing en hebben ook al een keer gebeld.
Ik las van de week in een artikel van een begrafenisonderneemster over deze crisis: “door angst voor de dood zijn we gestopt met leven”. Ergens zit daar wel een kern van waarheid in, maar ik vond het nogal zwaar. Het ‘leven’ is niet gestopt, het is alleen een beetje anders. Soms behelpen, maar over het algemeen nog steeds erg fijn.
Cest-Moi-Mireille 
4 reacties op ‘Onthaasten’