Tv-debuut

Vanaf vanavond ben ik vier dagen te zien op televisie in de spelshow ‘Ik weet er alles van’ met Ruben Nicolai. Wat begon als grapje, werd ineens bloedserieus. Ik neem jullie graag mee in een kijkje achter de schermen.Vorig jaar rond deze tijd werd het eerste seizoen van dit programma uitgezonden. Omdat er in de zomer zo goed als niets leuks/nieuws op televisie te zien is, hebben mijn wederhelft en ik dit programma alle avonden (toen nog vijf per week) gekeken. Het was heerlijk luchtig vermaak op de vroege tv-avond.

Dus toen ik in het najaar een reclame voorbij zag komen waarin kandidaten werden gezocht voor het tweede seizoen, twijfelde ik geen moment: dit is iets voor mij! Ik houd wel van een spelletje met quiz-vragen. Bovendien is dit programma zo laagdrempelig, dat ik het wel zou aandurven. Daarentegen zal ik waarschijnlijk niet zo gauw tegenover Robert ten Brink gaan zitten bij Weekend Miljonairs. Alhoewel… ik heb hem wel al eens ontmoet. In 2015 deed ik namelijk mee aan de spelshow ‘The Big Picture’. Ik was toen tijdens de opnames in de studio één van de ‘potentiële’ kandidaten. Helaas bleef het daar ook bij. Echt meegespeeld heb ik toen dus niet. Maar ik was wél heel dichtbij. En blijkbaar had ik vanaf toen de smaak te pakken.

In november 2019 meldde ik mij definitief aan voor ‘Ik weet er alles van’. Ik moest een filmpje (vlog) opnemen waarin ik meer over mijzelf vertelde én over mijn ‘specialisme’. Want daar draait het programma om: zes kandidaten met ieder een eigen specialisme spelen aan de hand van quizvragen en fotorondes tegen elkaar om geld te winnen.

Mijn promotiefilmpje en specialisme ging eigenlijk over de serie ‘Friends’. Daar weet ik namelijk écht alles van. Die serie heb ik al zo vaak gezien, dat zelfs mijn wederhelft inmiddels durft te beweren dat hij er alles vanaf weet.

Tijdens mijn vlog stond ik voor de Eiffeltoren op onze zolderkamer en babbelde dat ik een enorme voorliefde heb voor Frankrijk en alles wat met het land en de taal te maken heeft. Blijkbaar viel dat de redactie van het programma op. Want toen ik begin maart dit jaar gebeld werd, vertelden ze dat ze mij graag in de spelshow wilden hebben met het specialisme Frankrijk. Voor ‘Friends’ hadden ze namelijk tientallen aanmeldingen gekregen en eigenlijk vonden ze ‘Frankrijk’ een stuk origineler. Zonder nadenken heb ik toen “Ja is goed!” geroepen. ‘Als ik maar binnen ben’, dacht ik.

En toen kwam de coronacrisis. In eerste instantie kreeg ik te horen dat de opnames werden uitgesteld en dat niet bekend was wanneer deze hervat zouden worden. Een laatste ‘live’ castingdag zou sowieso niet doorgaan. Maar eind maart werd ik gebeld dat ze me wilden uitnodigen voor een video-casting met de eindredacteur. Welja. Het vergaderen via een videoverbinding was ik inmiddels gewend, dus dit kon er ook nog wel bij.

Daarna duurde het bijna nog een maand voordat ik weer iets hoorde. Dat was gelijk een goede kennismaking met de televisiewereld: je moet vooral heel veel en lang wachten, haha. Eind april kreeg ik het verlossende felicitatie-telefoontje: Ik zat er bij! En de opnames zouden twee maanden later, begin juni, plaatsvinden.

Ik had natuurlijk wel een klein beetje gebluft toen ik zei dat ik ‘alles’ van Frankrijk weet. Ik weet vooral veel van de taal en ben gewoon een groot liefhebber, maar je hoeft mij echt niets te vragen over bijvoorbeeld de geschiedenis van het land. Ik had dus twee maanden de tijd om die kennis bij te spijkeren en schakelde direct mijn familie – die héél toevallig ook Francofielen zijn – in om te helpen. En toen werd het ouderwets feitjes en weetjes ‘stampen’. En online quizzen over Frankrijk oefenen.

Naarmate begin juni naderde, werd ik toch wel lichtelijk nerveus. Niet perse voor het spel zelf, maar wel voor de weg (letterlijk) ernaartoe. De opnames waren in Aalsmeer en daar zou ik toch echt in mijn eentje met de auto naartoe moeten. Ik moest op maandag 8 juni om 8.00 uur in de studio zijn, dus ik zag al gauw allerlei beren op de weg opdoemen. “Misschien neem ik wel een hotel”, grapte ik tegen mijn wederhelft. “Dat zou ik maar doen”, was zijn antwoord. Uh, oké… Zo gezegd, zo gedaan.

Dat was achteraf een prima beslissing. Die zondag was ik namelijk de hele dag zó nerveus voor de autorit (serieus, gaat dit ooit over…?) dat ik vlak na etenstijd alvast richting Aalsmeer reed. En hoewel ik de hele route van A tot Z met Google Streetview had gereden (dikke tip), reed ik toch verkeerd. De navigatie in de auto gaf namelijk een andere afslag aan dan Google en daar ging ik eigenwijs en blind op af. Stond ik dus ineens in lichte paniek in het centrum van Badhoevedorp. Nou, daar wil je op een zondagavond ook niet dood gevonden worden. En al helemaal niet op maandagochtend vlak voor je tv-debuut. Uiteindelijk kwam ik alsnog redelijk snel in het hotel aan. Slapen lukte natuurlijk voor geen meter, maar de volgende ochtend had ik vooral heel veel zin. En het was maar vijf minuutjes rijden naar de studio. Toch een wijze beslissing.

Bij aankomst in de studio bleek ik mijn eigen kleedkamer te hebben, vet! Ook waren er al andere kandidaten aanwezig en we hadden gelijk een leuke klik. Van concurrentie was in ons geval echt geen sprake, ik vond het vooral heel gezellig. We ontdekten toen ook hoe het nu precies werkt met kandidaten die ‘inspringen’ zodra een andere kandidaat het spel met geld verlaat. Die zijn van te voren aangewezen als ‘invallers’ en wachten een hele dag tot ze misschien mogen inspringen. Een dame zat er al voor de derde dag op rij (“want ik heb toch niets beters te doen en ik woon in de buurt”). Zij zag het gewoon als een leuk uitje. Ik weet niet of ze uiteindelijk nog aan de beurt is gekomen…Na de speluitleg door de eindredacteur was het tijd voor ‘hair & make-up’. Voorafgaand aan de opnames was juist verteld dat je dit zelf moest verzorgen, omdat ze vanwege de coronamaatregelen geen visagie meer zouden doen. Dat bleek dus niet het geval. Als een ware tv-ster werd mijn haar gedaan en ook namen ze uitgebreid de tijd voor de make-up. Dat alleen al was pure verwennerij. Het moest alleen wel vier keer, na elke ‘aflevering’ opnieuw. Inclusief nieuwe kledij.

Tijdens de opnamedag werden namelijk alle vier de speldagen/afleveringen achter elkaar opgenomen. Ik hoorde vooraf dat ik vier setjes kleding mee moest nemen en het liefst nog twee extra, voor de zekerheid. Totaal kansloos natuurlijk. Ik had drie paar schoenen en misschien wel acht verschillende setjes bij me. Je bent een vrouw of niet hè.

Overigens moest het tussendoor omkleden, haar & make-up en het opnieuw plaatsen van de microfoon (want: andere kleding) wel echt in sneltreinvaart. Beetje hetzelfde idee als modellen die tijdens een modeshow een andere outfit moeten aantrekken. Ik presteerde het steeds om als laatste klaar te zijn, maar de geluidsman zei: “Doe maar rustig, ze kunnen toch niet zonder jou beginnen.” Tja, daar had hij natuurlijk wel een punt.

Daarna speelden we een ‘oefenrondje’. Zo konden we alvast een beetje wennen aan het decor, de looproutes, de camera’s en natuurlijk Ruben Nicolai. Die overigens ‘in het echt’ super relaxed, aardig en grappig is. En toen kon het spel beginnen…

Het was echt een onwijs toffe ervaring. Tijdens de opnames zelf was ik totaal niet zenuwachtig meer, behalve op de momenten dat ik een beetje blufte met mijn ‘inzet’. Verder was het vooral heel gezellig en vond ik het jammer dat het op een gegeven moment voorbij was. En los van het spel zelf is het ook leuk om een keer te zien hoe zo’n productie nu achter de schermen eraan toe gaat. Zo moesten een paar ‘takes’ van Ruben opnieuw (hij mag dat soort dingen dus ook zelf bepalen) en dan moet je als kandidaat je kunstje gewoon nog een keer doen. Ook Ruben zelf versprak zich regelmatig en dat nemen ze dan gewoon nog een keer op. En nog een keer…

Ik ga hier natuurlijk niet het hele spelverloop verklappen (mag ook niet, er staat een boete op). Wél kan ik vertellen dat het in ieder geval de moeite is om de aflevering op donderdag te kijken 😉