#Twitterleven

Wie mij een beetje volgt, weet dat ik regelmatig (leuke) dingen plaats op Facebook. Vaak zijn het foto’s van de kinderen, bijzondere momenten uit ons leven, een nieuwe blog of gewoon iets wat mij bezighoudt (en soms een Deel & Win-actie, tegen beter weten in).

Niet iedereen weet echter dat ik daarnaast ook een heimelijk leven leid (oké, nu dus niet meer) op Twitter. Daar zitten nauwelijks vrienden van mij, laat staan familie. Op Twitter komt heel veel gezanik en gezeur voorbij (op Facebook overigens ook), maar je kunt er óók interessante journalisten of BN’ers (of bekende buitenlanders) volgen, live ‘meepraten’ tijdens een tv-programma, of gewoon leuke feitjes of kattenfilmpjes delen (of de schreeuwerige berichten van Trump lezen, net wat je wilt). Maar de meeste mensen, ik ook, delen gewoon hun random hersenspinsels die prima binnen 280 tekens passen, maar niet geschikt zijn voor Facebook.

In tegenstelling tot de ‘grote’ Twitteraars heb ik weinig volgers. Wie weet plaats ik ooit nog iets briljants en wordt dat aantal uiteindelijk veel meer, maar dat maakt mij op zich niet zoveel uit. Soms reageert een BN’er terug op een vraag of reactie, dat is dan weer wel cool. En daarvoor is Twitter dus heel geschikt: voor snel en direct contact met wie dan ook ter wereld (zonder eerst weer een app zoals Messenger te moeten downloaden…).

Ik begeef mij dagelijks op Twitter, maar plaats lang niet elke dag iets. En soms plaats ik juist meerdere berichten op één dag. Net hoe interessant een tv-avond verloopt of hoeveel hersenspinsels ik heb. Op 25 september jl. was ik alles en iedereen (met name de coronasituatie) even helemaal beu. Ik had een verdrietig verhaal gelezen over een zwangere dame die haar kindje met 31 weken verloor tijdens (vanwege?) de coronamaatregelen. En het was vlak nadat de beelden van de massa Willem ll-supporters op een plein de wereld overgingen. Ik was boos. En verdrietig. En schreef toen dit – in meerdere berichten – op Twitter:

#1001gevoelens

Gisteren was ik boos. En verdrietig. Boos op Willem ll-supporters, maar vooral op de burgemeester van #Tilburg. En verdrietig. Door het verhaal van een stel jonge ouders dat hun ongeboren kindje met 31 weken verloor.

Omdat ze vanwege corona niet de zorg kregen die ze nodig hadden. Totaal ontredderd en met een gevoel van machteloosheid zat ik op de bank.

Waarom doet dit mij zoveel? Ik kan deze situatie niet in mijn eentje stoppen. Ik kan mij hoogstens aan de regels houden en hopen dat anderen dat ook doen.

Huilend zat ik op de bank. Omdat ik een dag later, vandaag dus, met de trein naar kantoor ‘moest’. Terwijl #thuiswerken al maanden de norm is. Ik was bang. Angstig voor al die andere, onbekende, misschien wel zieke mensen in het ov.

Soms voel ik mij heerlijk thuis, in onze blijfthuis-bubbel. Soms ben ik #coronamoe. En wil ik er helemaal niets meer over horen of lezen. Geen nieuws, geen #Jinek. Niks.

Maar meestal ben ik #dankbaar voor mijn goede gezondheid. En voor die van de mensen om mij heen. #blijfthuis #ikdoewelmee

Nu ik dit zo teruglees, lijkt het bijna poëzie. En toch deel ik zoiets niet op Facebook. Vind ik het daar niet passen? Moet op Facebook alles ‘leuk en gezellig’ zijn? Nee, natuurlijk niet. Maar het voelde fijn om dit alleen in mijn veilige Twitterleven te delen.

Twitter vind ik vooral leuk tijdens het televisiekijken. Je wilt niet weten hoeveel commentaar mensen hebben op de meest belachelijke uitspraken die anderen doen (ik noem een Famke Louise bij Jinek aan tafel). Maar soms zijn het ook ontroerende of heel grappige reacties tijdens een tv-programma. Regelmatig zeg ik tegen mijn wederhelft, als er weer iets idioots op tv gebeurt, “ff op Twitter kijken wat de rest van Nederland vindt”. En dat is soms echt hilarisch (mijn wederhelft spoort mij nu ook zelf aan om even te kijken). Op Facebook heb je dat niet.

Het is ook een fijn middel om snel op de hoogte te zijn van het laatste nieuws. En laat ik daar nu dol op zijn. Ik vind het vooral interessant om het nieuws uit #Obdam te delen, helemaal wanneer er iets ‘spannends’ (voor dorpse begrippen dan) gebeurt, zoals een grote brand of een zoekactie. Mijn berichten op Twitter zijn zelfs terug te vinden in de landelijke media. En afgelopen week nog, in een nieuwsartikel van NH Nieuws.

Daarnaast is Twitter ook een goed middel om snel een groot bereik (mits je veel volgers hebt) te hebben bij bijvoorbeeld zoekacties of andere soorten oproepen. Ik was bijvoorbeeld redelijk betrokken bij de zoekactie naar meer informatie over het ongeluk van Tamar, het doodgereden meisje uit Marken. Of bij de doneeractie (mede mogelijk gemaakt door Jim Bakkum) voor baby Jayme, die maar liefst 1,9 miljoen euro nodig had (en heeft gekregen!) voor een behandeling tegen zijn spierziekte.

Bovendien kan Twitter ook lucratief zijn. Zo heb ik via Twitter één van mijn leukste opdrachtgevers leren kennen en mag ik mij inmiddels zelfs onderdeel van het team noemen. Supertof dus!

Wat ik (bijna) nooit op Twitter doe, is mijn mening over gevoelige kwesties delen. Je kunt het namelijk nooit winnen (en dat hoeft van mij ook niet) en de kans dat je een bak ellende over je heen krijgt is heel erg groot. En daar heb ik dus geen zin in. Soms lees ik zóveel negatieve dingen op social media, dat ik een paar dagen helemaal niets meer lees. Heel verfrissend, kan ik je vertellen.

Maar na een paar dagen begint het toch weer te kriebelen en heb ik weer zin om (woord)grapjes te maken, om mij druk te maken over vreemde krantenkoppen, om verliefd te worden op lieve kattenplaatjes en om gewoon lekker te lachen om allerlei random onzin. En om gekke coronawappies te blokkeren.