Het is vandaag Wereld Toilet Dag. En uitgerekend vandaag zat ik opnieuw bij de diëtist om mijn eigen darmproblematiek te bespreken.
Zo’n twaalf jaar geleden was ik voor het eerst in het ziekenhuis waar ik een darmonderzoek onderging. Ik was begin twintig, piepjong, en had toen al langere tijd ontzettend last van mijn maagdarmstelsel. Een onderzoek om ernstige ziektes/afwijkingen te ontdekken was één van de eerste stappen. Nadat geconstateerd werd dat er gelukkig niets ernstigs aan de hand was, bleef er al gauw maar één label over: PDS. Oftewel: Prikkelbaar Darm Syndroom.
De arts verzekerde mij dat er prima mee te leven viel, het was ‘alleen’ een kwestie van ontdekken wat die prikkelbaarheid veroorzaakt. Daar mocht ik zelf mee aan de slag gaan. En hij raadde me af om flesjes als ‘Yakult’ te drinken. Want dat was bedacht door Japanners en hun maagdarmstelsel reageert anders op dingen dan die van ons Westerlingen (zes jaar geleden zou ik erachter komen dat hij gelijk had).
Vorig jaar had ik opnieuw zo’n onderzoek. Omdat de klachten waar ik sinds twaalf jaar mee rondloop nog steeds niet over zijn. En omdat diezelfde arts destijds zei dat ik na vijf jaar terug moest komen. Dat werd dus het dubbele. Als twintiger had ik helemaal geen zin in nog een keer zoveel gedoe, dus dat heb ik flink voor mij uitgeschoven.
Maar als je buik je continu in de steek laat en je soms beperkt wordt in je dagelijks leven (want dat is de realiteit), dan wéét je dat er eigenlijk iets niet pluis is. Gelukkig bracht ook dit onderzoek geen ernstige feiten aan licht. Maar daarmee waren de klachten natuurlijk niet over.
Na een zeer ongelukkige ervaring op kantoor (in 2019 mocht dat nog) na het drinken van een glas melk, was ik het zat. Er zit iets niet goed en ik wil weten wat. Het onderzoek werd ingepland en in de tussentijd ging ik op zoek naar ziekmakers. Voor de zoveelste keer.
Want van het aantal voedseldagboeken dat ik heb bijgehouden kun je inmiddels een trilogie maken. Ik ben getest op glutenallergie en ook op allerlei andere soorten voedselallergieën. Zonder resultaat. Ik heb een jaar lang geen kauwgom gegeten. En ik heb zelfs koffie een tijdje laten staan. Ook dat hielp niets. Ik heb boeken verslonden over het menselijk lichaam en in het bijzonder over het maagdarmstelsel. Overal zat wel nuttige informatie in, maar niet voldoende om mij klachtenvrij te maken.
Na die ene ervaring met dat glas melk las ik per toeval een artikel over iemand met lactose-intolerantie. Haar verhaal leek zó ontzettend op dat van mij! En dat was nu net iets wat ik nog niet eerder had laten onderzoeken. Dus maakte ik een afspraak bij een diëtist. Zij liet mij een paar weken lactosevrij eten en drinken. Vol overgave stortte ik mij in dit dieet, want iets halfbakken aanpakken is niks voor mij. En dus stond ik wekelijks bij de Jumbo in Heerhugowaard te zoeken naar lactosevrije producten.
Wist ik veel dat lactose in heel veel dingen zit, die ik ook nog eens vaak gebruik: yoghurt, kwark, crème fraîche, boter, kaas, melkchocolade, hagelslag, café noir koekjes, en zelfs in paprikachips! (behalve die van de Croky, dus we aten ineens dure chips). Sommige dingen waren echt heel vies, anderen vielen best mee. En na een paar weken voelde ik inderdaad resultaat.
Daarna moest ik alle zuivelproducten langzaam, per dosis, juist wel weer eten/drinken. ‘Herintroduceren’ noemen ze dat in de dieetwereld. De eerste kleine dosis melk viel nog wel mee. Niks aan het handje. Maar met de volgende, hogere dosis sloeg mijn maagdarmstelsel gelijk op tilt. Oké, dit was duidelijk. Zuivel is voor mij voortaan een no go. Melk de witte motor? De witte sloper zul je bedoelen.
Nog even terug naar zes jaar geleden. Mijn wederhelft en ik gingen toen op huwelijksreis naar Indonesië: een rondreis van drie weken door Java en Bali. Van te voren maakte ik mij wel wat zorgen om het (gekruide) eten daar. Zou mijn buik daar wel tegen bestand zijn? Ik hoorde van iemand dat je vooral veel cola moest drinken (als een soort preventiemiddel), dus dat heb ik dan ook met volle teugen gedaan. En dat terwijl ik vrijwel nooit cola drink (ik deed daar overigens wel meer dingen die ik normaal gesproken niet doe, zoals nasi/bami eten als ontbijt). En wat bleek: in al die weken heb ik nergens last van gehad! Zelfs niet een klein beetje.
Destijds wist ik dat niet, maar nu begrijp ik waarom: in landen als Indonesië wordt nauwelijks gebruik gemaakt van producten waar lactose in zit. Melk- en zuivelproducten worden daar eigenlijk niet geconsumeerd, behalve misschien kokosmelk en sojaproducten. Ik heb zelfs gelezen dat de meeste Aziaten van nature lactose-intolerant zijn. Logisch dat zij die producten dan ook niet gebruiken. Dus als het klopt dat ik in ieder geval slecht reageer op lactose, dan is het logisch dat ik in Indonesië nergens last van had. Prima excuus om weer eens naar Azië te gaan.
Tot zover het succes van het lactosevrij leven. Want gedurende het afgelopen jaar heb ik tóch het idee dat zuivel niet het enige is waardoor mijn lichaam in opstand komt. En dus zat ik vandaag, op Wereld Toilet Dag, weer tegenover de diëtist (een andere dan de vorige keer overigens).
We gaan iets nieuws proberen, het zogenaamde FODMAP-beperkte dieet. Lang verhaal kort: gedurende vier tot zes weken is het de bedoeling dat je allerlei verschillende voedingsmiddelen binnen vier groepen vermijdt: bepaalde soorten zuivel, tarwe, groente en fruit. Na die weken ga je deze vier groepen producten één voor één juist wel weer gebruiken (het eerder genoemde ‘herintroduceren’), om te kijken waar je lichaam wel/niet goed op reageert.
Een hele uitdaging als ik het mag geloven, helemaal omdat ik van lekker en gevarieerd eten houd. En je mag dus écht weinig soorten producten, die hier gewoon wekelijks (soms zelfs dagelijks) op het menu staan. Ik heb daarom besloten om hier pas in januari mee te beginnen. Want er mag al zo weinig tegenwoordig… Als ik dan ook nog eens niet lekker/uitgebreid mag eten met de feestdagen (sushi!), dan kan ik net zo goed de hele maand december in bed blijven liggen.
Het voelt bijna als mijn laatste strohalm. Als dit het niet is, dan weet ik het écht niet meer. Misschien moet ik mij er dan bij neerleggen dat klachtenvrij een utopie (niet te verwarren met Utopia) is. Maar zover zijn we nog niet.
Hulp gezocht!
Heb je trouwens de enquête over mijn blogs al ingevuld? Tot nu toe heb ik tien reacties, waarvoor dank! Maar meer is altijd beter 🙂 De link bleek vanaf Facebook niet goed te werken, misschien heeft dat je afgeschrikt. Hopelijk wil je ‘m (alsnog) invullen en jouw mening geven.
Dit is de link (voor de zekerheid kun je ‘m het beste kopiëren & plakken in je browser):
https://www.questionpro.com/a/TakeSurvey?tt=YHIhiS1y0mQ%3D
Merci beaucoup!
Cest-Moi-Mireille 
3 reacties op ‘Prikkelbaar’