Elk jaar schrijf ik aan het eind van de maand december een ‘jaaroverzicht’: een terugblik op het landelijke- en wereldnieuws dat ons bezighield en wat ik op persoonlijk vlak meemaakte. Elk jaar heb ik ontzettend veel zin in het maken van zo’n overzicht. Maar dit keer had ik voor het eerst moeite om te bepalen hoe te beginnen.
Want wat moet je zeggen over een jaar dat sinds maart op z’n kop staat? Een jaar waarvan velen misschien hoopten dat ‘ie nooit was aangebroken. 2020 wordt door sommigen zelfs een ‘rampjaar’ genoemd. Maar is dat wel zo? Hebben we vooral veel moeten missen, of heeft dit jaar ons ook iets gebracht? Tijd om de balans op te maken.
Het was een jaar waarin we hadden moeten schitteren op het EK voetbal, tijdens het Songfestival in Rotterdam en bij de Formule1 in Zandvoort. Maar het werd een jaar waarin we ‘Woningsdag’ vierden en naar voetbal op tv keken zonder publiek.
Het was een jaar waarin je een voucher kreeg omdat je vakantie werd geannuleerd, mondkapjes verplicht werden en wc-papier massaal gehamsterd werd. Een jaar waarin overvolle treinen en files tijdens de ochtendspits ineens niet meer bestonden.
Het was een jaar van ‘thuisblijven’: om kinderen les te geven, afgehaald eten te nuttigen, online te sporten en digitaal te borrelen. Maar vooral: om te werken. Zelfs Sinterklaas werkte dit jaar thuis.
Het was een jaar waarin ‘raamvisite’ ineens een woord werd, net als ‘coronakapsel’ en ‘anderhalvemetersamenleving’. Een jaar waarin we boodschappenkarretjes moesten ontsmetten (doe mij dit voor altijd) en we afstand moesten houden. Zelfs van onze dierbaren.
De eerste ‘lockdown’ voelden we allemaal. Ik ook. Het thuiswerken, in combinatie met geen oppas voor de kinderen én gesloten scholen (en dus ‘thuisonderwijs’), was heftig. Mijn wederhelft had nog nooit thuisgewerkt. En hoewel hij het in eerste instantie nog wel prima vond, wist hij op een gegeven moment niet meer waar hij het zoeken moest.
Ik kon mij over het algemeen aardig redden, maar voelde mij af en toe ook boos en verdrietig. Vooral op de momenten dat ik feestvierende of demonstrerende mensenmassa’s op tv zag. Wij maakten een uitvaart mee waarbij niet geknuffeld mocht worden en kregen een annulering van een bruiloftsfeest in onze mailbox. Dat was gerust jammer voor onszelf, maar vooral voor onze vrienden die er zó naar hadden uitgekeken. Andere vrienden zagen hun droomreis naar Amerika in het water vallen of raakten hun baan kwijt. Wie zijn anderen dan om de maatregelen zó aan hun laars te lappen?
En wat te denken van de lockdown waarin we nu weer beland zijn? Je mag best weten: ik heb een flink potje zitten janken toen het nieuws officieel naar buiten werd gebracht. Hoe moest ik de kleine jongen in hemelsnaam opnieuw uitleggen dat hij niet naar school mag? Hij vindt school – en zijn klasgenootjes – het leukste wat er is en wíl helemaal niet thuisblijven. Ik heb gelukkig geen horecazaak en werk ook niet in een ziekenhuis, dus wat dat betreft ervaren wij alleen klein leed. Maar klein leed doet óók zeer.
Deze terugblik gaat heus niet alleen maar over corona, want er is écht meer dan dat. Zo werd de kleine jongen in februari vier jaar. En dat betekende ook het begin van een nieuw tijdperk: de basisschool! Niet alleen voor hem was dat nieuw, ook voor mijzelf ging er een wereld open. Van wekelijkse ‘playdates’ tot vriendenboekjes invullen en van gymschoenen kwijtraken tot aan tienminutengesprekken.
Dit jaar had ik ook mijn tv-debuut! Ik deed namelijk vier dagen lang mee met het televisieprogramma ‘Ik weet er alles van’, gepresenteerd door Ruben Nicolai. Ik wist ‘alles’ van Frankrijk en genoot van alles wat kwam kijken bij tv-opnames. Helaas ging ik niet met een grote geldprijs naar huis, maar de ervaring was fantastisch.
Voor het eerst gingen we dit jaar op vakantie naar de Atlantische kust in Frankrijk. Eigenlijk zouden we in juni al gaan, maar dat werd vanwege de maatregelen verplaatst naar augustus. Het was een heerlijke vakantie vol avontuur, met leuke dingen en vooral genieten van elkaar. Ondanks dat mondkapjes in Frankrijk allang verplicht waren en ‘codes’ steeds van kleur veranderden.
Tijdens die vakantie ben ik ook eindelijk begonnen aan het schrijven van mijn eerste, eigen boek! Een droom die langzaam werkelijkheid wordt. Overigens heb ik met MWords ook niet stilgezeten. 2020 was voor mijn eigen onderneming best een goed jaar, met veel leuke opdrachten!
Dan even het nieuws. Want voor de rest van ons land en de wereld begon het jaar minder rooskleurig. Zo overleden op 1 januari een vader en zijn 4-jarige zoon bij een flatbrand in Arnhem en kwamen basketballegende Kobe Bryant en zijn dochter om het leven bij een helikoptercrash. In Scheveningen overleden vijf (!) jonge surfers en wereldwijd werd #BlackLivesMatter een ding na het overlijden van de Amerikaan George Floyd. In Noord-Holland stond de tijd even stil nadat het 14-jarige meisje Tamar uit Marken om het leven kwam bij een aanrijding. In de haven van Beiroet vond een enorme explosie plaats en Wenen kreeg te maken met een terroristische aanslag.
Tot slot nog een lijstje van Bekende Mensen die sinds dit jaar niet meer onder ons zijn: Aart Staartjes (81), Jan des Bouvrie (78), Lara van Ruijven (27), Marc de Hond (42), Liesbeth List (78) en Bram van der Vlugt (86). En niet te vergeten Chadwick Boseman (43), Sean Connory (90) en Diego Maradona (60).
Maar er waren ook andere dingen: Brexit werd een ‘feit’, de Donorwet ging per 1 juli in en Willem-Alexander hield voor het eerst een toespraak voor het Nederlandse volk (en werd bekritiseerd omdat hij het wel een goed idee vond om naar Griekenland op vakantie te gaan). Voor baby Jayme haalden we in Nederland 1,2 miljoen (!) euro op voor een medicijn, zodat hij eindelijk behandeld kon worden voor zijn spierziekte en Donald Trump verloor tot groot genoegen van velen de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Daarnaast mochten vrienden van ons dit jaar eindelijk hun lang gewenste eerste kindje omarmen. Andere vriendinnen raakten zwanger, kregen hun tweede/derde kind, of werden ten huwelijk gevraagd. Mijn sportinstructrice startte haar eigen succesvolle sportonderneming, waar ik nu wekelijks met veel plezier sport (en een fijne samenwerking mee heb). Doordat ik nu 100% thuiswerk, zie ik mijn kinderen elke dag en daar ben ik stiekem wel dankbaar voor. Een lege agenda betekent meer rust, meer quality time met je gezin, of eindelijk tijd om die ene hobby op te pakken. En we hoeven ons niet meer te haasten van de ene afspraak naar de andere. ‘Onthaasten’ noemde ik het eerder.
We weten nooit wat het komende jaar gaat brengen. Maar als we dit van te voren over 2020 hadden geweten, hadden we dit jaar dan liever overgeslagen? Of was het achteraf allemaal zo erg niet? Want zeg nou zelf: 1,5 meter afstand houden van wildvreemden, dat willen we toch voor altijd?
Maar het meest positieve vind ik dat we nu eindelijk een Oud & Nieuw zonder vuurwerk kunnen vieren.
En hoe kijk jij terug op 2020?
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Gelukkig nieuwjaar?”