Woordkunstenaar

Afgelopen dinsdag moest ik het tijdens een afdelingsoverleg ontgelden tegenover een grote groep collega’s. Eén van hen nam die dag afscheid van het team en draaide voor de gelegenheid het nummer Zeg maar niets meer van André Hazes sr. Ik wilde daar een opmerking over maken, maar kwam in eerste instantie niet op zijn naam. Ik vertelde toen dat dat niet vreemd was aangezien ik een hekel heb aan zijn muziek. En vervolgens kreeg ik te horen dat ik iets gemist had in mijn opvoeding.

Toen ik even later óók nog deelde wie er nog meer in mijn top drie van ergernissen in de muziek staan, waren de rapen helemaal gaar. Gelukkig was het allemaal als grapje bedoeld. Na afloop van het overleg kreeg ik van een collega dit toepasselijke plaatje toegestuurd:

In een van mijn eerste blogs in 2017 schreef ik al over ‘guilty pleasures’. Ik werkte toen nog ergens anders en had dat lijstje met niemand gedeeld. Pas tijdens het afscheid van één mijn teamgenoten kwam hij erachter welke muziek ik écht leuk vind. Mijn huidige collega’s weten dit daarentegen al vanaf dag één. Bij hen voel ik mij namelijk wel comfortabel genoeg om mezelf te zijn (of het heeft iets met ouder worden te maken, dat kan ook).

Het is ook niet gemakkelijk om toe te geven dat je muzieksmaak misschien afwijkt van de norm. Maar, wat is die norm? En wie bepaalt dat? Is de muziek van André Hazes sr. dan een soort Nederlands erfgoed dat iedereen maar mooi móet vinden? Volgens mij niet. Ik kan er gewoon écht niet naar luisteren. Ik vind het deprimerend, niet opbeurend en ik moet altijd gelijk denken aan een dronkenlap die niet voor zijn gezin zorgt. Niet dat de zangers waar ik naar luister ook maar een haar beter zijn hoor (die zijn waarschijnlijk nog veel erger).

Ik ben altijd wel bezig geweest met muziek luisteren. En met teksten schrijven, als klein meisje al. Ik denk dat die combinatie eigenlijk best wel logisch is (daarover later meer). Vroeger nam ik liedjes van de radio op een cassettebandje op, spoelde het eindeloos voor- en achteruit en schreef vervolgens de complete songtekst met de hand uit (internet hadden we toen nog niet, dat begrijp je). Al die songteksten stopte ik vervolgens in een map en zo had ik mijn eigen tekstboek en kon ik alle nummers uit mijn hoofd leren.

Naast het uitschrijven van muziek ontdekte ik ook het dansen op muziek. Zo heb ik bijvoorbeeld een jaar op jazzballet gezeten. Dat paste uiteindelijk toch te weinig bij de muziek die ik op dat moment al luisterde, namelijk: hiphopmuziek. Op mijn slaapkamer bedacht ik dus maar mijn eigen choreografieën op mijn favoriete nummers (Enjoy yourself van A+ was daar één van).

In de eerste klas van de middelbare school raakte ik bevriend met iemand die idolaat was van 2Pac/Tupac. Door haar maakte ik pas echt kennis met die muziek. De allereerste single die ik kocht was Bye Bye Baby van rapper TQ in 1998. Ongeveer tegelijkertijd ontdekte ik de Nederlandse hiphoppers. In 1999 braken de Spookrijders door met het nummer Klokkenluiders. En toen, twee jaar later, kwam mijn grote ‘liefde’ Brainpower in mijn leven. Ik sleepte zijn muziek óveral mee naar toe en kende al gauw alle teksten uit mijn hoofd. En sinds een paar jaar heb ik ook Franstalige rapmuziek aan het lijstje toegevoegd. Met als grote favoriet Maître Gims.

De afgelopen 35 jaar heeft mijn muzieksmaak verschillende ‘afslagen’ gekend. In mijn tienerjaren was ik totally in love met The Backstreet Boys en 5ive (Five). En later, toen ik inmiddels samen was met mijn wederhelft, ben ik ook een tijdje in de ban geweest van trance/dance en heb ik zelfs feesten als Innercity en Sensation Black (ja, echt) bezocht. Maar de basis is altijd rap/hiphop geweest. Zo ben ik ook naar concerten geweest van Sean Paul, Ja Rule en R.Kelly (die laatste maakte eigenlijk meer R&B muziek).

Ik zei al eerder dat de combinatie van een passie voor rapmuziek en het schrijven van teksten eigenlijk best een heel logische is. Zo worden sommige rappers ook wel ‘woordkunstenaars’ genoemd. En dat is ergens ook wat mijn vak inhoudt: spelen met woorden en teksten. Ik kan dus echt genieten van bepaalde teksten die qua woordgebruik ontzettend goed in elkaar gezet zijn. Zoals deze zinnen van rapper Boef, uit zijn nummer Vergeten:

Soms wel de neiging haar te bellen als ik wakker lig,
Vraagt zij een scheiding, hoop ik dat het bij de kapper is.

Soms denk ik, het is beter als je mij vergeet.
Of we komen er wel uit als een keizersnee.

Groot huis, dus ik kan me even isoleren,
Alleen zijn, is wat ik in de iso leerde.

Als je geen idee hebt wat ik bedoel, dan ben je waarschijnlijk allang afgehaakt. Dat geeft niet, wat ik heb precies hetzelfde met de muzieksmaak van anderen. Naast Hazes verdraag ik ook de muziek van Guus Meeuwis en Queen niet (de andere twee dus uit mijn top drie). Met die laatste stoot ik vast ook een hoop mensen tegen het zere been.

Het leuke vind ik dat in de loop der jaren de toegang tot muziek een stuk eenvoudiger is geworden. Wie kent nog de (omstreden) downloadprogramma’s Kazaa en LimeWire waarmee je je eigen CD’s kon ‘branden’, om die vervolgens af te spelen in de auto? Met alle online streamingsdiensten is muziek tegenwoordig echt heel toegankelijk. En zelfs oude hits zijn gewoon nog te downloaden, zodat je weer ever terug kunt naar ‘vroeger’.

Overigens moet ik tot slot nog iets toegeven: ik heb mij in 2014 laten overhalen om met een groep vrienden en vriendinnen naar De Vrienden van Amstel LIVE in Ahoy te gaan. Nu hoor ik je gelijk denken: wat moest jíj nou daar? Dat was precies wat ik dacht (naast Guus Meeuwis waren Nick & Simon echt het dieptepunt). Maar ik kwam daar uiteindelijk voor twee artiesten: Mr. Probz en Gers Pardoel (die laatste vind ik trouwens niet eens zo goed). Het is, zoals verwacht, bij die ene keer gebleven.

PS. Klik vooral op de linkjes al wilt meegenieten van mijn muziek 🙂

Advertentie