Dapper

Afgelopen woensdag ontving de kleine jongen een ‘dapperheidsdiploma’ voor het ondergaan van een coronatest. Hij was zelf niet ziek, maar een klasgenootje wel. En omdat hij anders langer dan gewenst thuis zou moeten blijven, besloten wij toch om die test te laten afnemen bij hem.

Dat was voor ons namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Toen bekend werd dat de scholen weer opengingen en de bijhorende maatregelen werden gedeeld, zeiden wij direct: “We laten hem hoe dan ook niet testen. Dan blijft hij maar tien dagen thuis.” Ons grootste bezwaar was dat we hem zo’n behandeling niet onnodig wilden laten ondergaan – als hij zelf geen klachten zou hebben.

Tot afgelopen dinsdag.

De kleine jongen ging zoals altijd vrolijk naar school. Bepakt en bezakt en onder begeleiding van zijn oma ging hij een nieuwe schooldag tegemoet. Ik bleef thuis met de kleine dame (want: thuiswerken) en hoorde niet veel later stemmen bij de deur. “Alle kindjes moeten thuisblijven” hoorde ik oma zeggen. Gevolgd door gesnik van de kleine jongen.

Bij aankomst op school was hem verteld dat hij rechtsomkeert moest maken. Een klasgenootje bleek positief getest te zijn en dus moest de hele klas in quarantaine. De juf vertelde ook dat iedereen thuis moest blijven en alleen in de tuin mocht spelen. De kleine jongen was ontroostbaar. En ook wel een beetje boos, op zijn juf. Ik heb hem uitgelegd dat het niet haar schuld is, dat zij zelf ook moet thuisblijven en dat zij het ook niet leuk vindt. Vervolgens gaf ik voor het gemak de schuld aan ‘de meneer die vanavond weer van alles gaat vertellen op tv’. Die ligt toch al een tijdje onder vuur (al herinnert hij zich dat vast niet meer).

Volgens de richtlijnen had je als ouders op dat moment een keuze: óf je kind de volgende dag laten testen (de 5-dagen-teller liep namelijk al vanaf vrijdag) en bij een negatieve uitslag op donderdag alweer naar school; óf niet laten testen en de dinsdag erop pas naar school. En hoewel wij dus vooraf heel stellig waren (niet testen), begon het toch een beetje te knagen. Vooral bij het zien van het verdrietige gezicht van de kleine jongen. Gaan we hem nu echt langer thuis houden, omdat wíj bezwaren hebben tegen het testen…?

Dus met veel twijfel en na overleg met andere ouders besloten we om toch maar een afspraak te maken. We hadden hem goed voorbereid en verteld dat het zo voorbij zou zijn. Ik deed vervolgens natuurlijk de hele nacht geen oog dicht en was de volgende dag óp van de zenuwen. Aan de kleine jongen daarentegen merkte je helemaal niets. Pas bij aankomst bij de teststraat vond hij het toch allemaal wel spannend, maar uiteindelijk was het zo gebeurd.

Hierbij dan ook een shout-out naar de dame van de kind-teststraat in Alkmaar. Ze was ontzettend lief, begripvol en legde alles stap voor stap uit. Ze was de juiste persoon op de juiste plek. Echt zo iemand die gemaakt is om met kinderen om te gaan.

Na afloop kreeg de kleine jongen zijn ‘dapperheidsdiploma’ en met een big smile reden we terug naar huis. Mijn buikpijn was inmiddels ook verdwenen als sneeuw voor de zon en ik was trots op mijn dappere jongen. En toen bedacht ik: wanneer was ik zelf voor het laatst echt dapper?

Volgens de Van Dale betekent ‘dapper’ twee dingen: zonder vrees = onverschrokken: klein maar dapper; en flink: zich dapper houden. De betekenis ‘flink’ vind ik het beste passen. ‘Onverschrokken’ betekent ook wel ‘heldhaftig’, maarja we leven niet allemaal in een actiefilm.

Er zijn best wel wat dingen waar ik echt bang voor ben. Zoals spinnen. En vuurwerk. Daar kan ik heel flink over lopen doen, maar dat gaat ‘m gewoon echt niet worden. Ik ben ook heel lang angstig geweest voor autorijden (en in lichtere mate voor de tandarts), maar dat heb ik inmiddels overwonnen. Nu rijd ik dapper overal naartoe, zelfs naar de tandarts (nou ja, soort van).

En er zijn wel meer momenten geweest waarin ik mij flink heb gehouden, terwijl ik eigenlijk doodsangsten uitstond. Zoals tijdens een bungeejump in Griekenland. En tijdens onze reis door Brazilië, toen we gingen raften en abseilen. Of tijdens onze reis door Indonesië, toen we met een jeep een vulkaan beklommen (en eigenlijk tijdens alle wilde autoritten met onze chauffeur). En toen we twee jaar geleden geëvacueerd werden van een camping in Frankrijk en niet wisten of het om een brandoefening ging.

Dichtbij huis moesten we ons soms ook flink houden. Bijvoorbeeld toen we bij de twintigwekenecho van de kleine dame te horen kregen dat er misschien iets mis was met haar hartje. We hebben toen wel even wat onzekere momenten gehad. Maar ook toen hielden we ons flink. En we hielden hoop. Want hoop houden op een positieve afloop is het beste wat je kunt doen.

Ik denk dat iedereen weleens momenten heeft gehad waarop hij/zij zich dapper heeft gehouden. Denk maar eens terug aan die keer dat je examen moest doen (voor wat dan ook). Of toen je een presentatie moest houden voor een publiek, of toen je eindelijk voor jezelf durfde te beginnen.

De kleine jongen heeft zich afgelopen week in ieder geval heel flink gehouden. En dat is maar goed ook. Gisteren mocht hij namelijk – negatief getest en wel – weer school. Mét zijn diploma:

Advertentie