Over een paar dagen is het weer Koningsdag. En net als vorig jaar zijn alle grote oranjefestiviteiten afgelast. Ook die van Radio 538 in Breda. Ik heb de petitie ook ondertekend. Want, zijn ze nou helemaal gek geworden?
Mijn jongste herinnering aan Koningsdag (toen heette het nog Koninginnedag) is het verkopen van spullen op de rommelmarkt van Obdam. In alle vroegte (ik geloof rond 6.30 uur) laadden mijn ouders en ik de auto vol met afgedankte boeken, speelgoed en andere spullen die we de avond ervoor keurig een prijsstickertje hadden gegeven. Op de Kerkweg in Obdam zochten we een plekje uit, waar ik een paar uurtjes kon vertoeven. Ik vond dat altijd onwijs leuk en het extra zakgeld was natuurlijk helemaal mooi meegenomen.
Als je te oud werd om spullen te verkopen op de rommelmarkt, maar te jong was om naar de kroeg te gaan, dan kon je meedoen aan het ‘zeskamp’ op het terrein van de plaatselijke sportvereniging. Volgens mij heb ik daar één keer aan meegedaan. En uit deze vage herinnering blijkt dat het waarschijnlijk weinig indruk op mij heeft gemaakt.
Toen mijn vriendinnen en ik wel oud genoeg waren om naar de kroeg te gaan, deden we dat dan ook meteen. Nou ja, meteen… Ik werkte vanaf mijn 14e bij de plaatselijke rozenkwekerij en daar moesten we elk jaar met alle scholieren komen werken op Koninginnedag. Niemand had immers zin om te werken op een feestdag (ook wel beschouwd als een zondag) dus gedeelde smart is halve smart, moet mijn werkgever destijds gedacht hebben. We haastten ons als idioten door de kas, om maar zo snel mogelijk klaar te zijn. De biertap op het Waagplein in Alkmaar ging namelijk om 12.00 uur open en dan moest je daar toch echt wel zijn.
En zo zag Koninginnedag er jaarlijks uit. Met vriendinnen bier drinken op het Waagplein in Alkmaar, eindeloos wachten op je beurt bij het damestoilet, een Big Mac-menu eten op straat en met de trein terug richting Obdam, om het feest voort te zetten in Nelly’s (of Barry’s). De keren dat het stralend mooi weer was, zijn volgens mij op één hand te tellen. In mijn beleving was het met Koninginnedag altijd koud. Maar het was óók altijd een van de beste feestjes (op Kermis Obdam na natuurlijk).
In 2013 werd voor het laatst Koninginnedag gevierd op 30 april. Daarna was het tijd om de verjaardag van Wim-Lex te vieren op 27 april (ik durf te wedden dat ook jij deze dag nog heel lang ‘Koninginnedag’ bent blijven noemen). De inhuldiging van de Koning in 2013 zal niemand snel vergeten. Niet per se vanwege dat moment zelf, maar wel vanwege het omstreden ‘Koningslied’ van John Ewbank. Hij kreeg bakken met kritiek door de zin “De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier.” Tja.. als taalfreak kan ik natuurlijk niets anders dan het met deze kritiek eens zijn.
Ook dit jaar is er ophef ontstaan rondom een koninklijk lied. Dit keer zijn het de Christelijke scholen die het nieuwe Koningsspelenlied ‘Zij aan Zij’ van Kinderen voor Kinderen afkeuren. In het lied is namelijk het woord ‘jiggyjig’ te horen, wat in de Indonesische straattaal ‘seks’ zou betekenen. Wat een overdreven gedoe is dat toch weer… De kleine jongen had vandaag op school zijn allereerste Koningsspelen (vorig jaar waren de scholen rond deze tijd gesloten vanwege de crisis) en ook hij heeft de Koningsdagdans gedanst. Ik was vroeger al fan van Kinderen voor Kinderen en ook dit liedje is gewoon weer supervrolijk. Niets mis mee als je het mij vraagt (bekijk het filmpje en oordeel zelf maar).
Dit jaar is er dus opnieuw geen feestelijke Koningsdag. Geen rondje over de rommelmarkt, geen spelletjes voor de kleine jongen in de plaatselijke sporthal en geen oranje tompoucen (die laatste zijn er natuurlijk wel, maar die mag ik dan weer niet vanwege mijn ‘gezellige’ dieet…).
Naast die ene feestelijke dag in april heb ik eigenlijk helemaal niets met het Koninklijk Huis. Ik vind het gewoon niet boeiend. Ik luister nooit naar de Troonrede en ook niet naar andere toespraken (ik vind zijn gezin alleen leuk als ze worden nagedaan in de TV Kantine). Ook de videoboodschap met excuses die Willem en Maxima opnamen na het afbreken van hun tripje naar Griekenland afgelopen herfstvakantie heb ik niet gekeken. Ik zit niet te wachten op een ‘sorry’ achteraf. Wie destijds riep “gun die man en zijn gezin ook hun vakantie”, heeft het echt niet begrepen.
Ook de buitenlandse Koningshuizen doen mij weinig. De complete soap die al jaren gaande is rondom Prins Harry en actrice Meghan Markle kan mij gestolen worden. Onlangs werd het beruchte interview tussen Meghan en Oprah Winfrey uitgezonden. In eerste instantie was ik wel nieuwsgierig, maar in de aanloop naar de uitzending was er al zó veel over gezegd en geschreven, dat er weinig verrassing meer over was. Ik heb een paar minuten gekeken (vooral omdat ik vroeger idolaat was van Oprah), maar ik heb ook snel weer weggezapt. Want hoe ‘eerlijk’ zijn die royals nu echt? Kun je ooit weten wie de waarheid spreekt?
Overigens zeg ik niet dat ze het Koningshuis maar beter kunnen afschaffen. Want van het alternatief heb ik ook te weinig verstand om er iets zinnigs over te zeggen (zie hier het bewijs dat Geschiedenis en Maatschappijleer niet mijn favoriete vakken waren). En dus accepteren we maar een Koning die na al die jaren nog steeds ‘een beetje dom’ blijkt en een minister-president die aan acuut geheugenverlies lijdt wanneer het hem uitkomt.
De enige vorst in ons huis is nog altijd Mr. Bruce. Die zit zoals gewoonlijk elke avond prinsheerlijk op zijn troon te wachten tot zijn bedienden (mijn wederhelft en ik dus) hem op zijn poezelige wenken bedienen.
Cest-Moi-Mireille 