Code oranje

Vanavond begint hét kampioenschap waar we met z’n allen zo naar hebben uitgekeken. Of nou ja, ik in ieder geval wel. Het Songfestival kon mij gestolen worden en ook de Tour de France en Formule 1 doen mij niks. Maar het EK voetbal, waar onze Oranjeleeuwen nu eindelijk weer eens aan meedoen, daar heb ik ontzettend veel zin in.

Zes jaar (eigenlijk 7 jaar) hebben we erop moeten wachten. In 2014 deed Nederland namelijk voor het laatst mee. We schopten het toen tot de halve finale, waar we na penalty’s verloren van Argentinië. Daarna waren we blijkbaar ons balgevoel verloren, want tijdens het EK in 2016 en het WK in 2018 stonden we aan de zijlijn. Geen “We zijn er weer bij en dat is prima”, geen Oranjekoorts en geen vuvuzela’s (die moeten ze sowieso verbieden).

In 2010 waren we trouwens op ons allerbest. Toen stonden we in Afrika in de finale tegen Spanje. De finale! De wedstrijd was uitermate spannend, maar de uitslag uitermate teleurstellend. Pas na verlenging won Spanje en werd daarmee voor het eerst in zijn geschiedenis wereldkampioen. Op het EK van 2012 speelden we juist ontzettend beroerd en moesten we het toernooi al na de groepsfase verlaten met historisch slechte cijfers. Namelijk: 0 punten.

Het EK of WK heeft voor mij altijd iets magisch gehad. Als kind al vond ik het fantastisch om alle straten in het dorp versierd te zien met oranje vlaggen en om mezelf in oranjekledij te hijsen. Later keek ik de wedstrijden het liefst op een groot scherm in de kroeg met vriendinnen. Dat waren fantastische tijden. Ik weet zeker dat we dat dit jaar, als we niet in een crisis hadden gezeten, weer hadden opgepakt. Al was het alleen maar om te vieren dat we eindelijk weer meedoen.

Ook de twee keer dat we niet meededen, heb ik (bijna) alle wedstrijden gekeken. Ik vind de spanning die om zo’n toernooi hangt gewoon geweldig. Die spanning heeft onder andere te maken met het feit dat ik ook altijd meedoe met een voetbalpoule. Het liefst met andere bekenden en liever nog met zoveel mogelijk mannen die denken dat vrouwen er geen bal van snappen om het tegendeel te bewijzen.

Toen ik nog bij Delta Lloyd werkte, speelde Nederland mee tijdens het WK 2014. We besloten de wedstrijd tegen Spanje (je weet wel: met die wereldberoemde kopbal van Van Persie) met de afdeling te kijken. En in plaats van naar de kroeg, gingen we naar een sushi-restaurant in Amsterdam (want zo werkt dat blijkbaar als je aan de Amstel werkt…). Bewijs van die bewuste avond heb ik ook nog, zie foto.

Diezelfde afdeling had een voetbalpoule georganiseerd waar ik ook aan meedeed. Ik had Argentinië ingevuld als wereldkampioen en ik was ontzettend dichtbij de winst. Dat land stond dus in de finale, tegen Duitsland. Onze oosterburen wonnen en werden wereldkampioen. De voetbalpoule had ik dus niet gewonnen, want voor de juiste winnaar kreeg je veel punten. Maar ik was evengoed best trots op mijn hoge eindscore (tijdens hetzelfde WK heb ik trouwens ook een wedstrijd gekeken samen met Mr. Bruce, ook hier zijn beelden van):

Ik moet eerlijk zeggen dat het wel even duurde voordat ik gewend was aan ‘de nieuwe garde’ (die inmiddels ook alweer ‘oud’ zijn). Mijn beste herinneringen aan het EK en WK voetbal bleven nog lang hangen bij het team dat bestond uit jongens als Phillip Cocu, Frank & Ronald de Boer, Edgar Davids, Clarence Seedorf, Edwin van der Sar, Jaap Stam, Giovanni van Bronckhorst, Pierre van Hooijdonk, Marc Overmars, Boudewijn Zenden en niet te vergeten: Patrick Kluivert.

Kluivert was mijn idool. Ik volgde hem op de voet en was fan van de voetbalclub waar hij op dat moment speelde. Zo hing mijn slaapkamer op een gegeven moment vol met posters van FC Barcelona. Het was dan ook een van mijn vakantie-hoogtepunten toen ik hem in levenden lijve tegenkwam in het stadion van FC Barcelona, zoals ik eerder schreef in mijn blog over BN’ers. Dichterbij dan toen ben ik nooit geweest, behalve zoals op onderstaande foto. Kun je nagaan hoe groot fan ik was.

Vanavond begint dus het EK. En zondagavond staat de eerste wedstrijd van Nederland op het programma, die we met vrienden gaan kijken (want van Ferdie Grapperhaus mogen we (nog) niet kijken naar een groot scherm in de kroeg). En ook al vliegen we er vroegtijdig uit, dan nog zal ik waarschijnlijk de meeste wedstrijden wel gaan kijken. Want ook dit jaar heb ik een voetbalpoule ingevuld en natuurlijk hoop ik weer zo ver mogelijk te komen.

Dikke tip overigens als je naar het Duitse elftal wilt kijken: kijk deze wedstrijd op een Duitse televisiezender. De commentaren tijdens de wedstrijden zijn namelijk heerlijk om naar te luisteren, met vooral heel veel bijvoeglijk naamwoorden. Onze eigen Jack van Gelder is er niks bij.