Nieuwe fase

Afgelopen maandag zijn de scholen weer begonnen. Een feestelijk gebeuren voor de kleine jongen, die maar wat graag weer naar school én dus naar groep 2 gaat. Een nieuwe fase is aangebroken. En niet alleen wat school betreft.

Tijdens onze vakantie probeerden we hem te laten fietsen zonder zijwieltjes. Dat was ons nog niet eerder gelukt, want hij had daar absoluut geen interesse in. Vriendjes die wel al zonder zijwielen fietsten? Kon hem niets schelen. Kinderen die vroegen waarom hij nog niet kon fietsen? Haalde hij zijn schouders voor op. Je hoorde hem in de straat al van veraf aankomen, want die wieltjes maakten een enorme herrie. Het maakte hem niets uit.

Lang hebben wij hem daarin vrijgelaten. Wat maakt het ook uit? Mijn wederhelft kon pas fietsen toen hij tien jaar was, dus we hadden nog wel even te gaan. Maar de kleine dame pakte ondertussen steeds vaker het kleine fietsje en reed er zo op weg. En tja, samen delen als je vijf en twee jaar bent, blijft soms nog wel een ding… Zij wilde de fiets niet meer afstaan en wij hadden weinig zin om het ding te blijven verstellen in hoogte.

Vlak voor onze vakantie namen we de kleine jongen daarom mee naar een fietsenwinkel. “Als hij zelf een fiets mag uitkiezen, dan wordt zijn interesse misschien wel gewekt” dachten we. En dat bleek ook zo te zijn. Het werd een flitsende, blauw-oranje jongensfiets, met de naam ‘Rocky’. De kleine jongen was om.

Tijdens onze vakantie besloten we af en toe te oefenen, maar het wilde niet erg vlotten. Onze Nederlandse buurvrouw aanschouwde het tafereel en zei op een gegeven moment: “Laat mij maar.” Ze greep de kleine jongen in zijn kraag, spoorde hem aan om vaart te maken en rende naast hem de camping over (ik moet hier even bij vermelden dat zij in verwachting was van haar derde kind).

Wij hadden blijkbaar al die tijd een verkeerde lestechniek. Bij thuiskomst pakten we het fietsen weer op en binnen een week was het gebeurd. De kleine jongen fietste los! Zonder zijwielen. Een ‘rondje om het blok’ zoals hij en zijn vriendjes dat noemen. En gisteren vond de mooiste mijlpaal plaats: samen met mijn wederhelft brachten ze fietsend de kleine dame naar de peuterspeelzaal, om daarna samen verder te fietsen naar school. Onze kleine jongen wordt langzaam groot.

Voor de kleine dame staat er ook iets nieuws op het programma. Sinds april zit zij namelijk op dansles. Tot een paar weken geleden heette dit nog ‘peuter- & kleuterdansen’, maar vanaf nu zit ze op ‘Kids Mix’. Ik heb geen flauw idee wat dat inhoudt, maar dat gaan we morgen zien. Ik ben benieuwd.

De eerstvolgende stap is (hopelijk) dat de kleine jongen binnenkort eindelijk mag beginnen met zwemlessen. De wachtlijst wordt steeds een beetje korter, dus het einde (of eigenlijk: het begin) is in zicht. En ondertussen probeert mijn wederhelft hem warm te krijgen voor een potje voetbal. Aan sportiviteiten geen gebrek dus in ons huis.

Die sportiviteiten worden mede mogelijk gemaakt door een nieuwe huisgenoot, die ons ook maar wat graag bezighoudt met rennen en vliegen door de woonkamer. Zoals ik eerder schreef, hebben we vlak voor onze vakantie afscheid moeten nemen van Mr. Bruce. Een gemis en leegte waar ik waarschijnlijk niet gauw overheen zou komen. En terwijl ik het stiekem alleen nog dacht, sprak mijn wederhelft de woorden gewoon uit: “Zullen we anders gaan kijken voor een kitten?”

Ik wist niet hoe snel ik achter de laptop moest kruipen, op zoek naar een nieuwe harige vriend. Want ‘A home without a cat is just a house’ en dat kan ik alleen maar beamen. Ons huis heeft een kat nodig. En dit keer kozen we wél voor een kitten, zodat hij samen met de kleine jongen en dame kan opgroeien.

Mijn zoektocht vond voornamelijk plaats op Marktplaats en op Ik Zoek Baas van de Dierenbescherming. Met de nestjes op Marktplaats wilde het niet echt lukken. De mensen met wie ik contact had reageerden te langzaam, communiceerden onduidelijk, hadden een “persoonlijke overtuiging om de kittens niet te ontwormen” (??), of waren de advertentie vergeten aan te passen want de kitten was al weg. Na drie verschillende pogingen gaf ik het op. Een asiel gaf toch een beter gevoel.

Mijn liefde voor katten kent geen grenzen, en zo gebeurde het dat we op een zaterdagmiddag met z’n vieren onderweg waren naar Apeldoorn (niet te verwarren met Amersfoort, ik dacht dat ze allebei vlakbij Utrecht lagen…). Gelukkig zat de 1200 km van Frankrijk nog in ons systeem, dus de kleine jongen en dame draaiden hun handen niet om voor een ritje van 1,5 uur (ergens ken ik toch wél grenzen, want ik had ook een kitten in Eindhoven en Almelo gezien…).

In Apeldoorn ontmoetten we voor het eerst ons (potentieel) nieuwe speelkameraadje. En na een tijdje knuffelen en spelen besloten we dat hij inderdaad met ons mee naar huis mocht (alsof ik anders met lege handen was weggegaan, maar oké…). De papieren werden in orde gemaakt en de kitten mocht wederom per pin worden afgerekend (de prijzen zijn in tien jaar tijd overigens flink opgeschroefd…).

Onze nieuwe vriend lijkt qua vachtkleur sprékend op zijn voorganger. Wat betreft leeftijd (vier maanden) en gewicht (1,5 kilo) allerminst. Maar hij is wél net zo schattig (en een tikkeltje ondeugender). Dus ook wat dieren betreft breekt een nieuwe fase aan (en breken oude vazen af ;-))

Maak kennis met Chef!