Op het moment dat deze blog verschijnt, zit ik op een barbecue bij een collega die haar 40-jarig dienstverband viert. 40 jaar bij dezelfde werkgever! Dat gaat mij nu al niet meer lukken (tenzij de pensioenleeftijd ooit wordt verhoogd naar 75 jaar, dan is er nog een kans).
Mijn carrière begon in het najaar van 2009, toen ik afgestudeerd Communicatiewetenschapper was. De zoektocht naar mijn eerste werkgever was geen gemakkelijke: al mijn sollicitatiebrieven en -gesprekken werden afgewezen om één reden: geen relevante werkervaring. Ik heb even gekeken hoeveel brieven ik in 2009 heb verstuurd. Het waren er 137.
Uiteindelijk was ik één van die afgestudeerden die voor een habbekrats een stage aannam (en dus een stageplek voor studenten bezet hield, maar dat kon mij toen niet schelen). Ik mocht aan de slag als stagiaire webredactie bij WebRegio Media. Een nieuwswebsite gevestigd in Purmerend.
De collega’s waren fantastisch: allemaal nuchtere Noord-Hollanders (en veelal West-Friezen) waar ik prima tussen paste. Het werk was leuk en soms zelfs spannend. Zo zal ik nooit die ene nacht vergeten waarin ik als journalist mocht meelopen tijdens de nachtdienst van de politie Purmerend. Het werd een nacht doorhalen, waarin ik een slachtoffer van een steekpartij van dichtbij zag, mij naar de volgende vechtpartij moest haasten in een politiebusje en voor het eerst een politiehond in actie zag. En dat allemaal voor een artikel in de krant. Op de nieuwsredactie heb ik veel leed voorbij zien komen, maar ik heb vooral mijn journalistieke skills verder ontwikkeld.
Toch bleef ik al die tijd wel solliciteren naar een andere baan. In 2010 verstuurde ik nog eens 55 brieven en ging ik een paar keer op gesprek. Uit het niets werd ik eind 2010 gebeld door Univé in Heerhugowaard. Of ik nog steeds interesse had om te komen werken? Ik was met stomheid geslagen. Tijdens mijn eerste zoektocht was ik namelijk op gesprek geweest, maar toen vonden ze mij nog te licht (lees: geen werkervaring). De communicatiemanager beloofde toen dat hij mijn gegevens zou bewaren. Tuurlijk, dacht ik. Maar hij deed het écht. En hij wilde mij per 1 januari 2011 in dienst hebben.
Ik zag het als een kans die ik niet voorbij kon laten gaan en zegde dus mijn baan bij WebRegio op (dat inmiddels was overgenomen door De Telegraaf en was omgedoopt tot Dichtbij.nl). Bij Univé werd ik medewerker Communicatie en Marketing. Van dat laatste had ik absoluut geen kaas gegeten, maar het was een leuke baan met veel schrijfwerk en creatieve dingen doen. Helaas werd er na twee jaar gereorganiseerd en kwam ik met mijn twee jaarcontracten op straat te staan. Daar gáán we weer, dacht ik. Aan mijn periode bij Univé heb ik overigens wel een lieve vriendin overgehouden.
Ik belandde dus opnieuw in de wereld van solliciteren en besloot het over een andere boeg te gooien. Mijn brieven moesten anders, gedurfder en gewaagder. Na 29 brieven en een paar gesprekken was het Delta Lloyd die mij uiteindelijk wilde hebben. Ik kreeg complimenten voor mijn brief: zoiets hadden ze niet eerder gezien.
Bij Delta Lloyd had ik de tijd van mijn leven. Ondanks dat ik als boerenmeisje niet écht paste tussen de rest en mijn woonplaats voortdurend onderwerp van grappenmakerij was (Obdam?! Waar ligt dat?! Rijden jullie nog in een stoomtram ofzo?!), was het op professioneel gebied ontzettend leerzaam en interessant. De mooiste herinneringen heb ik aan het doorwerken tot 23.00 uur, slapen in een hotel en de volgende dag om 6.30 uur weer op kantoor zijn om de (half)jaarcijfers te publiceren (totdat de kleine jongen er eenmaal was, toen vond ik dat allemaal lang niet zo leuk meer).
Na bijna 5 jaar kwam eind 2017 met een genadeklap een einde aan mijn werk bij Delta Lloyd. Het bedrijf werd overgenomen door Nationale Nederlanden (NN) in Den Haag. Op communicatiegebied is een overname mega-interessant, maar op persoonlijk vlak was het vooral verdrietig. Vanwege de reistijd besloot ik namelijk om niet mee te verhuizen. Het gevolg? Je raadt het al: ik mocht wéér de sollicitatiemolen in. Hoera!
Met inmiddels veel meer werkervaring op zak was het dit keer lang niet zo moeilijk meer om brieven te sturen en gesprekken te voeren. Het kostte me dit keer ‘slechts’ 7 brieven, 1 vlog (ja, echt!) en 3 gesprekken voordat ik begin 2018 bij Gemeente Purmerend aan de slag mocht.
Ook bij de gemeente waren de collega’s leuk en gezellig, maar het werk viel in de praktijk tegen. Ik was als adviseur vooral heel veel aan het vergaderen, moest bijna wekelijks aanwezig zijn bij een bewonersbijeenkomst (waar vooral veel boze inwoners waren die boos tegen je deden) en alle praktische dingen zoals het maken van nieuwsbrieven moest ik overlaten aan de communicatiemedewerkers. Terwijl ik dat creatieve juist zo leuk vind.
Dat was ook het moment waarop Tekstbureau MWords tot leven kwam. Op maandag 9 april 2018 werd het idee werkelijkheid aan tafel bij de Kamer van Koophandel. Als ik op mijn werk niet genoeg mocht schrijven, dan maar voor mezelf.
2018 werd het jaar van hoogte- én dieptepunten. Niet alleen mijn tekstbureau werd geboren, maar ook de kleine dame. Helaas moesten we vlak daarvoor afscheid nemen van ons lieve nichtje en namen de gemeente en ik aan het einde van het jaar afscheid van elkaar. En ja hoor: ik mocht mijn sollicitatiebrief en cv tevoorschijn halen.
Sinds begin 2019 zit ik op de plek waar ik thuishoor. Waar ik alleen maar hoef te doen wat ik leuk vind: teksten schrijven. In de breedste zin van het woord. En dat verveelt nog geen moment. Ik durf wel te zeggen dat ik hier voorlopig niet meer wegga. Alhoewel… Gezien bovenstaande geschiedenis qua reorganisaties en overnames zou het ook wel bij mij passen als het straks weer mis gaat… (aan de andere kant: de kans dat UWV wordt overgenomen is wel heel klein).
Zo’n sollicitatie-geschiedenis is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Kijk maar naar mijn collega bij wie we nu haar 40-jarig werkjubileum vieren. Ook als ik naar de LinkedIn-pagina’s van vriendinnen kijk, zie ik heel andere cv’s: 6, 8, 10, zelfs 12 jaar in dienst bij dezelfde werkgever! Solliciteren bij een nieuw bedrijf kan dan een hele opgave zijn.
Dat geldt ook voor mijn wederhelft. Die heeft na 12,5 jaar zijn vorige werkgever verlaten voor een ander. Na zoveel jaar je cv afstoffen en weer aan de sollicitatietafel gaan zitten, is dan niet zomaar iets (en al helemaal niet als je besluit dat in een jaar te doen waarin iedereen thuiswerkt en solliciteren dus online plaatsvindt…). Gelukkig kon ik hem uitgebreid voorzien van allerlei tips. Aan sollicitatie-ervaring hier in huis geen gebrek.
Solliciteren is vooral een kwestie van geduld hebben, teleurstellingen incasseren en een beetje bluffen. Ik ben op de meest vreemde (en verre) plekken geweest en moest vaak ook meerdere schrijfopdrachten doen. Inmiddels kan ik er wel om lachen, maar voorlopig ben ik er wel even klaar mee (tenzij jij ooit hulp nodig hebt bij het (her)schrijven van je sollicitatiebrief, dan weet je mij te vinden).
Cest-Moi-Mireille 
2 reacties op ‘Sollicitatietijger’