Uitvaart

Afgelopen dinsdag was ik voor het eerst aanwezig bij een uitvaart op een van de bekendste begraafplaatsen van Nederland: Zorgvlied. Ik was daar nog nooit geweest en was in de veronderstelling dat er alleen maar BN’ers lagen. Niets bleek minder waar.

Ik was met een collega heen (de uitvaart was van de vader van een andere collega) en zij wist mij allerlei feitjes te vertellen over deze bijzondere plek. Zorgvlied ligt aan de oever van de Amstel en hoort officieel bij Amstelveen. Sinds 2007 is het zelfs een Rijksmonument (lees hier meer over de historie). Door de bijzondere uitstraling en samenstelling wordt Zorgvlied ook wel het “Père-Lachaise van Nederland” genoemd (Cimetiere Père-Lachaise (in Parijs!) is een van de bekendste begraafplaatsen ter wereld, waar grootheden als Jim Morrison en Édith Piaf liggen begraven).

Op Zorgvlied liggen grootheden van eigen bodem begraven. Denk bijvoorbeeld aan Herman Brood, Harry Mulisch, Antonie Kamerling, Martin Bril, Ramses Shaffy en Annie M.G. Schmidt. Op de website van de begraafplaats kun je een lijst met bekende namen downloaden en zelfs een plattegrond. De begraafplaats is zó populair, dat er zelfs rondleidingen worden gegeven.

Ik was er deze week dus voor het eerst en was best wel onder de indruk. Het is inderdaad een heel mooi park en de herfstkleuren maakten het allemaal nog nét iets mooier. Ik heb natuurlijk maar een klein stukje gezien, want het was een gewone werkdag en ik had geen tijd voor een uitgebreide rondleiding.

Bij thuiskomst zei ik: “als ik ooit begraven word, doe dan ook maar op Zorgvlied! En dan het liefst in de herfst” (raar wel, want de herfst vind ik het stomste seizoen van alle vier). Waarop mijn zus grapte: “Prima hoor, heb je misschien ook al een datum?!”

Na de ceremonie volgde het afscheid bij het crematorion. Ja, dat lees je goed. Zorgvlied heeft sinds 2016 als eerste (en dus enige) in Nederland een crematorion. Het is een samenvoeging van de Engelse woorden cremate (verbranden) en orion (ster) en staat voor een spirituele manier van cremeren. Er is dus geen zaaltje om mensen te ontvangen, maar het is een halfopen ruimte met een crematieoven en een soort tipi eroverheen. Ook hier had ik dus nog nooit van gehoord, totdat ik er afgelopen week stond en dacht: “wat ís dit?”

De laatste keer dat ik overigens over Zorgvlied hoorde, was toen onlangs de 29-jarige Ruud ten Wolde overleed aan de gevolgen van kanker. Hij was verslaggever bij RTL Boulevard én een bekende Twitteraar (die ik volgde). Vandaar mijn conclusie dat daar alleen BN’ers werden begraven.

Hoewel ik vooraf mijn twijfels had, was ik achteraf blij dat ik toch ben gegaan. In de eerste plaats om er voor die collega te zijn uiteraard, maar ook om eens een uitvaart op een andere manier mee te maken. Die twijfel zat ‘m vooral in het feit dat ik een uitvaart altijd megaheftig en emotioneel vind.

En ik heb er inmiddels al heel wat meegemaakt. Zelfs de allereerste ooit zal ik nooit vergeten, volgens mij was het in groep 2 van de basisschool. Ik zag toen voor het eerst een opgebaard iemand, in de aula in Obdam. Het was een klasgenootje, Cécilia heette ze, en ze was overleden aan kanker. Ik speelde vaak met haar en haar nichtje die ook in onze klas zat. Best bijzonder hoe ver terug je herinneringen gaan.

Daarna volgden er nog veel meer, met steeds een andere lading. Zo moest ik ook op de basisschool afscheid nemen van mijn oma en van een 10-jarig dorpsgenootje, waarmee ik op “Jeugdwerk” zat (voor de niet-Obdammers: dit is een soort scouting). Zij verongelukte vlakbij haar huis. Mijn andere oma volgde jaren later, net als twee ooms.

De meest indrukwekkende was die van brandweerduiker John Impink, die tijdens het uitvoeren van een reddingsactie zelf verdronk. De kerk in Obdam zat zó vol, dat wij moesten plaatsnemen in het naastgelegen dorpshuis De Brink. Ik heb nog nooit zo’n lange rij om te condoleren meegemaakt.

Helaas zat er ook een afscheid tussen van iemand (een bijbaan-collega) die daar zelf voor had gekozen. En uitvaarten van mensen die wat verderaf stonden (vaders van vrienden bijvoorbeeld). Dat maakte het overigens niet minder verdrietig.

Maar de meest heftige was natuurlijk die van mijn schoonvader en ons 19-jarige nichtje, waarover ik al eerder schreef. De dagen eromheen waren overigens wel ontzettend mooi en onvergetelijk.

Het bezoek aan Zorgvlied liet mij weer eens denken aan mijn eigen toekomstige afscheid en die van mijn naasten. Ze zeggen dat het goed is om alvast/nu al te praten over elkaars wensen, maar bij ons gaat dat meestal gepaard met het maken van grapjes.

Zo weet ik dat mijn vader het liefst een wijnfeest inclusief soul/jazz band wil (lijkt mij ook wel gezellig). En zelf heb ik mijn wederhelft reeds aangespoord om Jim Bakkum alvast te boeken voor een liveoptreden. Mijn wederhelft is het daar niet mee eens, want: “Jij hoort het toch niet, dan moet ik er zeker naar luisteren?!” Tja, zo gaat dat nu eenmaal. Als ik naar zijn muzieksmaak kijk, dan wil ik daar liever ook niet vijf kwartier mee geconfronteerd worden…

Alle gekheid op een stokje… het is helemaal niet gek om er af en toe over na te denken en je wensen kenbaar te maken, al is het maar als grapje. Het eigen maken, persoonlijk en wat bij jou past, dát is het mooiste wat er is. Doe mij dus ook maar een afscheid met na afloop Brabantse worstenbroodjes (meegemaakt in Heerhugowaard) of met een borrel in de kroeg (meegemaakt in Purmerend).

Want van koffie met kleffe cake wordt niemand gelukkig.

Advertentie