Pakjesavond

De Goedheiligman is weer vertrokken naar Spanje en dat betekent dat de rust eindelijk weer is teruggekeerd in huis. Want laten we eerlijk zijn: de aanloop naar Pakjesavond duurt eigenlijk véél te lang.

De aftrap van het festijn vindt elk jaar plaats door middel van het Sinterklaasjournaal. De eerste aflevering daarvan was al op maandag 8 november! Vanaf dat moment worden al onze kinderen meegezogen in de Sinterklaasgekte. De landelijke intocht van de Sint vindt vervolgens op de eerstvolgende zaterdag plaats, op 13 november. En vanaf dan is het paard… eh, hek van de dam.

Als ontaarde moeder was ik helemaal vergeten dat de Goedheiligman op dat moment een oproep doet aan alle kinderen om hun schoen te zetten. En als je kinderen televisiekijken, dan wéét je dat ze dat gehoord hebben. Ik had natuurlijk niks in huis en ben diezelfde middag nog even naar de winkel geracet om wat kleine cadeautjes te scoren (als je de Club van Ontaarde Moeders mag geloven, dan was dit lang niet het ergste).

Als kind moet je nog best wel tegen een stootje kunnen als je het Sinterklaasjournaal kijkt. Er zijn namelijk heel wat teleurstellingen te verwerken tijdens elke aflevering. Columniste Floor Bakhuys omschreef het in een van haar columns als een ‘weerbaarheidstraining met pietenthema’. De calamiteitendichtheid is nogal aan de hoge kant, zo stelt zij. Alles wat mis kon gaan, ging mis. En eigenlijk is dat elk jaar zo. Dit jaar was onder andere het paard verdwenen en zat het pakjesruim op slot. Komen de cadeautjes dan wel op tijd aan voor Pakjesavond?! Als kind kun je die spanning nauwelijks aan.

Het Sinterklaasjournaal is overigens niet alleen voor kinderen leuk. Elk jaar weer weten de makers allerlei (woord)grappen en woordspelingen te verzinnen die alleen volwassenen begrijpen. Ook dit jaar hadden ze weer erg hun best gedaan. Zo kreeg de Luisterpiet op een gegeven moment een “functie elders” en werden er zelfs ‘Pietenpersconferenties’ gehouden, waarin allerlei verwijzingen werden gemaakt naar de persconferenties van Mark en Hugo.

Tijdens de Pietenpersconferenties ging het vooral over de “cadeautjes” die wel besteld waren maar te laat aankwamen. Maar wie goed luisterde begreep natuurlijk dat het stiekem over “vaccinaties” ging. Ik vond zelf de uitzending van 26 november (vanaf minuut 3.55) briljant. Zo kwam de familie Janssen voorbij, die aan slechts één cadeautje genoeg had. En bleken er ook mensen te zijn die “helemaal geen cadeautjes willen, omdat ze niet weten wat erin zit.” Waarop de Hoofdpiet verontwaardigd reageerde: “Het is gratis, ik zou niet weten waarom je zo’n cadeautje zou weigeren.”

Afgelopen 5 december was het dan eindelijk Pakjesavond. De kleine jongen dacht ’s ochtends bij het opstaan dat het al zover was, dus de teleurstelling was groot toen we hem uitlegden dat hij in ieder geval tot ’s middags moest wachten. Ik snap hem wel. 5 december is 5 december. Dus óók als je om half 6 wakker bent.

Tegen het einde van de middag was het dan eindelijk zover en stonden er plotseling twee zakken met cadeautjes voor de deur. De kleine jongen en dame waren dolgelukkig (“dit was precies wat ik gevraagd had mama!”). En gelukkig was er nog volop tijd om direct met hun nieuwe speelgoed te spelen (wat in twee gevallen eerst helemaal in elkaar gezet én bestickerd moest worden…)

Voor de kleine jongen was het plezier helaas van korte duur.

Na het avondeten werd alle opgekropte spanning sinds 8 november hem blijkbaar te veel en was hij er letterlijk ziek van. Dat duurde zo’n beetje de hele nacht, waardoor hij afgelopen maandag niet eens naar school kon. Het was zó zielig. Volgens mij gebeurt dit wel vaker, want ik had maar een half woord nodig om aan z’n juf uit te leggen wat er aan de hand was.

Note to self: voortaan Pakjesavond gewoon standaard op zaterdag vieren.

Na maandag waren alle zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. De kleine jongen had weer eetlust (die bleef ook al weken achterwege) en sliep gewoon weer door tot na 7.00 uur. Wat een verademing. Niet alleen voor ons, maar vooral voor hemzelf.

En dat terwijl wij, vind ik, helemaal niet zoveel aandacht aan Sinterklaas besteedden. Het is meer dat het op school vanaf 8 november óók bijna nergens anders over gaat. Kinderen worden helemaal gek gemaakt met alles wat met de Sint te maken heeft. Tegenwoordig kun je werkelijk óveral je schoen zetten en meedoen aan allerlei kleur- en winacties. Wij beperkten het schoenzetten tot thuis 1x en bij AZ 1x.

Hoe kortstondig deze liefde voor Sinterklaas is, bleek afgelopen dinsdag maar weer. De kleine jongen had op school de klas versierd met kerstspullen en kwam thuis met de vraag: “Mam, waarom hebben wij nog stééds geen kerstboom?” Ook roept hij inmiddels al dagen dat hij zin heeft in de kerstvakantie, want dan gaat bij opa en oma logeren (heeft hij zelf bedacht) en naar de McDonald’s (ook hier hebben wij helemaal niets in toegezegd). Dus… tot zover Sinterklaas.

Uit het oog, uit het hart, zullen we maar zeggen.

Advertentie