Hier is hij weer: mijn jaarlijkse terugblik op het afgelopen jaar. Het is alweer de vijfde eindejaarsspecial sinds de start van deze blog. Het was weer een jaar vol diepte- én hoogtepunten, zowel op persoonlijk als nationaal niveau. We hadden (en hebben) nog steeds te maken met maatregelen, maar gelukkig was er ook voldoende leuk nieuws.
Het was het jaar van afscheid nemen. Van Donald Trump als president van de Verenigde Staten, met als gevolg de dramatische bestorming van het Capitool. Van het Kabinet-Rutte III, naar aanleiding van het vernietigende rapport over de kinderopvangtoeslagaffaire. En van de attractie ‘Monsieur Cannibale’ in de Efteling, die na 33 jaar wordt omgebouwd vanwege allerlei kritieken.
En voor de West-Friezen onder ons: dit jaar moesten we ook afscheid nemen van ‘onze’ DEEN Supermarkten, die werd overgenomen door onder andere AH. De overname hield de dorpsgemoederen flink bezig – en nog steeds (dit onderwerp is zeker nog een eigen blog waard).
Natuurlijk was dit jaar ook het afscheid van misdaadverslaggever Peter R. de Vries, die het niet verdiende om zó jong te sterven. Na een moordaanslag notabene. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan een blog aan hem te wijden. Omdat ik zijn werk bewonder. En omdat ik nog steeds niet kan geloven dat hij er écht niet meer is. Maar ja, wie ben ik nu eenmaal… Kees van der Spek zei het laatst nog: “Na zijn dood leek iedereen opeens Peters vriend te zijn.” Dat is natuurlijk niet zo. En dus laat ik het hierbij.
Thuis moesten we na 10 jaar poezenliefde afscheid nemen van Mr. Bruce. Ik had alles voor hem over en hij was de koning in ons huis. Totdat hij ziek werd. Maandenlang nam ik hem mee naar verschillende dierenklinieken, die hem steeds weer wisten op te lappen. Tot die ene dag in juli. Het leverde wel een mooi eerbetoon aan ons poezenkind op. Vlak daarna kregen we een nieuw harig vriendje: Chef!
En er waren meer mensen die afscheid moesten nemen van hun geliefden. Zoals van Prins Philip (99), Desmond Tutu (90), Larry King (87), François Boulangé (67), Kees Veldboer (62) (oprichter en directeur van Stichting Ambulance Wens, die mega-goede dingen doen), Bibian Mentel (48) en van Ruud ten Wolde (29), wiens boek ‘Ziek Gelukkig’ ik met kerst cadeau kreeg.
Uiteraard zijn er nog meer gebeurtenissen die we het liefst zo snel mogelijk vergeten. Wat dacht je bijvoorbeeld van De Avondklok, die van januari tot en met april duurde. Het was een van de heftigste maatregelen die Nederland heeft doorstaan. Het feit dat de overheid bepaalde dat je vanaf 21.00 uur je huis niet meer uit mocht, was voor veel mensen niet te bevatten.
Begin dit jaar kregen we ook te maken met een heuse sneeuwstorm. De kleine jongen zou op maandag trakteren op school vanwege zijn verjaardag, maar de scholen bleven dicht. En Zuid-Nederland kreeg later dit jaar te maken met nóg meer natuurgeweld, in de vorm van hevige overstromingen.
Verder van huis liep een containerschip vast in het Suezkanaal en blokkeerde daarmee een week lang het internationale scheepvaartverkeer. En in Afghanistan kregen de Taliban de macht in handen – en stonden we als Nederland weer in ons hemd doordat we veel te laat onze mensen daar weghaalden. Dit laatste was voor mij de aanleiding om (tijdelijk) geen nieuws meer te volgen.
Gelukkig waren er ook genoeg mooie dingen. Of zeg maar gerust: overwinningen. Zo mocht Nederland dit jaar het Eurovisie Songfestival hosten en deed het Nederlands Elftal eindelijk weer eens mee aan het EK Voetbal. Op het circuit van Zandvoort werd voor het eerst sinds 36 jaar de Grand Prix Formule 1 verreden. Voor Max Verstappen bleef het niet bij de overwinning op die race, hij werd dit jaar zelfs wereldkampioen.
Dichter bij huis hadden wij zelf ook overwinningen om trots op te zijn. De kleine jongen leerde los fietsen én hij mocht na een eindeloze wachtlijst eindelijk beginnen met zwemles. Ik reed dit jaar helemaal in mijn uppie met de auto naar respectievelijk Maarssen, Wageningen en Weesp. Wie mij een beetje kent, wéét dat dit nog steeds echt overwinningen zijn.
Dit jaar kreeg mijn boek serieus vorm en sprak ik met meerdere uitgevers tijdens de Uitgeversdag. Leuk nieuwtje: mijn manuscript ligt op dit moment bij een redacteur, die mijn verhaal gaat corrigeren én beoordelen. Spannend dus!
Tot slot schreef ik dit jaar maar liefst 41 blogs (dit is nummer 42). Na bijna elke vrijdag (op wat vakanties na) een blog te schrijven, tikte ik dit jaar de 100ste blog aan. Best wel een serieus getal, al zeg ik het zelf (bekijk ze hier allemaal).
En dan is het morgen alweer tijd voor de jaarwisseling. We laten wéér een jaar vol persconferenties achter ons en hopen opnieuw dat het gauw afgelopen is met al die ellende. In het nieuwe jaar gaan wij in ieder geval weer op vakantie in het hoogseizoen, gaat de kleine jongen daarna naar groep 3 (help!) en wie weet ligt mijn boek dan eindelijk bij een uitgever om een volgende fase in te gaan.
Gelukkig Nieuwjaar!
Cest-Moi-Mireille 