Inmiddels hebben Obdammers drie maanden kunnen wennen aan een nieuwe winkel in hun straatbeeld. Sinds medio oktober sloot namelijk DEEN Supermarkten haar deuren en kwam daar de grote blauwe reus Albert Heijn voor in de plaats. Eerder schreef ik al dat de overname de gemoederen flink bezighield. En ook heb ik eerder laten vallen dat deze verandering een eigen blog verdiende. Bij deze dus.
Laat ik gelijk maar het volgende rechtzetten: ‘grote reus’ is lichtelijk overdreven voor het filiaal in Obdam. De eerste reacties die ik hoorde, waren voornamelijk hetzelfde: “het lijkt wel veel kleiner!”. In tegenstelling tot de winkel in Spanbroek, die volgens sommigen juist groter is geworden. Geen idee of dat waar is. Maar feit is wel dat winkelen bij AH in Obdam lang niet meer zo leuk is als destijds bij DEEN.
Doordat de winkel kleiner lijkt, is ook gelijk de hele sfeer verdwenen. Voor wie nu denkt: ‘hoezo sfeer in een supermarkt, lekker belangrijk?!’ Nou, ik heb boodschappen doen nooit vervelend gevonden. En onze kinderen vinden het altijd superleuk om mee te gaan, dus voor ons was het vaak een soort uitje.
AH Obdam heeft kleine gangpaden met hoge schappen. DEEN had lange winkelpaden, waar je soms je kinderen kwijt kon raken. Je kon lekker lang rondjes lopen, op zoek naar dat ene ingrediënt. Bij AH Obdam is dat niet het geval (van zoeken naar producten is sowieso geen sprake, want ook het assortiment is superklein).
Als je de meningen op Facebook (ja ik weet het, niet bepaald de meeste betrouwbare bron) mag geloven, dan is AH ook veel duurder. Daarnaast missen mensen hun originele ‘DEEN’ streekproducten. Dat laatste herken ik wel. Of je veel duurder uit bent weet ik niet, want ik doe mijn weekboodschappen niet bij AH.
Ik heb het vooral te doen met het personeel van DEEN dat is overgenomen door AH. Zij kregen ineens te maken met Bonuskaarten, spaaracties waar je ‘u’ tegen zegt, uitgeknipte kortingsbonnen uit het kookmagazine ‘Allerhande’ en gratis spullen van de Postcodeloterij. De paar keer dat ik bij AH Obdam ben geweest, zag ik alleen maar pure paniek in hun ogen.
Zoals toen ik, met een kortingsbon uit de Allerhande (ik lees ze allemaal) bij de kassa stond. Het apparaat herkende de bon niet en de caissière had geen idee wat ze moest doen. Ik was allang blij dat ik niet bij een zelfscan-kassa stond (die is overigens ook onderwerp van kritiek), anders had ik daar mooi alleen gestaan met m’n bonnetje. Uiteindelijk wist ze het wel op te lossen, maar het duurde vooral errug lang…
Eind vorig jaar kon je, als je meespeelde met de Postcodeloterij, twee gratis theelichtjes ophalen bij AH. Zeg gratis tegen Hollanders en we staan massaal in de rij. Ik dus ook. Je weet nooit wie je er blij mee kunt maken, toch? Dus ik weer naar de kassa met het pakketje, de coupon en nog een paar andere producten. “Dat is dan 30 euro zoveel”, hoorde ik de caissière zeggen. Ik keek op het scherm en keek vervolgens vol verbazing naar de caissière. “Uhm, ik heb een coupon, dus volgens mij hoef ik geen 14,99 euro voor de theelichtjes te betalen,” zei ik vriendelijk. “De bon is al gebruikt mevrouw”, zei ze.
Mijn geduld raakte langzaam op. “Dat kan niet”, zei ik, terwijl ik het envelopje tevoorschijn haalde waar het ding zojuist nog in had gezeten. De caissière wist zich op dat moment geen raad meer, belde een collega die het ook niet wist en stuurde mij naar de bloemenbalie om het daar af te handelen. Daar diende zich natuurlijk hetzelfde probleem aan en de paniek in de ogen van de baliemedewerkster was groot. Ondertussen was ik het wachten aardig beu. Uiteindelijk duwde ze de lichtjes in mijn handen, schudde haar hoofd en zei: “Neem ze maar gewoon mee, ik zoek het later wel uit.” Eh, oké… Bedankt?
Na deze twee ervaringen was het mij duidelijk dat ik voor ‘ingewikkelde’ zaken niet bij AH Obdam moest zijn, maar bij mijn vertrouwde AH XL in Middenwaard, Heerhugowaard. Daar kom ik namelijk graag, want je kunt er werkelijk álles vinden (in mijn glutenvrije periode kwam ik er bijna wekelijks). Ik heb dus zeker niets tegen de AH in het algemeen, want je kunt er veel (buitenlandse) producten vinden waarvan West-Friezen de naam niet eens kunnen uitspreken.
Vlak voor kerst had AH een mooie wijn-aanbieding. Een doosje met zes flessen voor een mooie prijs. Wij als grootverbruikers zagen dit wel zitten. Maar toen ik bij AH in Middenwaard aankwam, waren de dozen helaas op. Er waren enkel nog losse flessen verkrijgbaar. “Ook prima”, dacht ik. “Even een doosje vragen en dan stop ik daar zelf zes flessen in” (zes losse flessen waren namelijk duurder). De lege dozen bleken ook op (?), maar de behulpzame winkelmanager (dat denk ik tenminste, hij droeg een pak) zei: “Ga maar naar de kassa en zeg maar dat ze van mij de prijs van een doos mogen aanslaan.”
Nog iets te argwanend na mijn ervaringen bij AH Obdam, liep ik naar de kassa en deed daar wat mij gezegd was. De caissière keek even bedenkelijk, vroeg hoe de man heette (geen idee, ik weet alleen dat hij een pak droeg) en zei: “Prima, neem ze maar mee naar de balie. Daar kun je ze afrekenen.” De dame bij deze balie wist wél direct wat ze moest doen en zo stond ik even later met zes mooie flessen wijn buiten. “Lekker snel, zo kan het dus ook”, dacht ik. Ik wist zeker dat als dit bij AH Obdam was voorgevallen, dat de paniek bij het personeel zijn hoogtepunt had bereikt.
Sindsdien kom ik eigenlijk bijna nooit meer in AH Obdam. Zelfs niet voor de aanbiedingen. De weekboodschappen doe ik nu bij Dekamarkt, waar het naar mijn idee een stuk drukker is geworden. Ook zie ik daar nu ineens veel meer mensen uit Spanbroek shoppen. Alsof de AH het ook daar nét niet is.
Overigens is het heus niet alleen maar kommer en kwel. En ik zou eigenlijk de laatste mogen zijn om te klagen over AH Obdam. Afgelopen december heb ik namelijk een prijs gewonnen (ja, sorry…) met een winactie op Facebook. De opdracht: kies een recept uit de feestdagen-Allerhande en win alle ingrediënten van dat recept. Ik koos de ossenhaas met rucola en rodewijnsaus en won dus álle ingrediënten.
Toen ik de prijs kwam ophalen, waren ze daar natuurlijk niet op voorbereid. “Misschien had ik je moeten vragen om een afspraak te maken”, zei de winkelmanager met paniek in zijn ogen. En zo gebeurde het dat ik opnieuw heel lang moest wachten. Maar dit keer was het meer dan de moeite waard.
Cest-Moi-Mireille 