Killerbody

Aanstaande maandag ben ik klaar met acht weken ‘afzien’. Dan is namelijk mijn ‘fitchallenge’ afgelopen, die ik de afgelopen twee maanden heb gedaan. Achteraf is het me alles meegevallen en bovendien: ik heb mijn doel bereikt.

Dat doel was aan de ene kant het kwijtraken van de beruchte ‘coronakilo’s’, maar bovenal: mij (letterlijk) beter in mijn vel voelen. Want ondanks dat Tante Cor pas onlangs bij ons op bezoek kwam, heeft de crisis wel al twee jaar invloed op mijn (onze) leefstijl: minder sporten/bewegen en meer (ongezond) eten. Het is vast herkenbaar voor velen.

Online sporten is leuk hoor, maar toch minder effectief dan lekker buiten of op locatie. En toen tijdens alle lockdowns alle restaurants dicht waren, voelden wij ‘ineens’ de noodzaak om onszelf extra te verwennen met afhaalboxen (en de lokale ondernemers te steunen natuurlijk). Als je nergens heen kunt, dan ga je op andere manieren vertier zoeken. Uitgebreid koken, koekjes en cakes bakken met de kinderen, etc. Hartstikke leuk natuurlijk, maar niet heel goed voor je lijf.

Het is heel verleidelijk om ‘de boel de boel te laten’, maar op een gegeven moment was ik dat ‘ingedutte’ gevoel zat. Ik wilde mijn energie terug en fitter worden. Niet met tegenzin de trap oplopen, maar gewoon dóen. Het thuiszitten (letterlijk, want ik werk al twee jaar thuis) kwam me tegen te staan.

Na de feestdagen besloot ik dat het roer om moest en ging ik op zoek naar een oplossing. Ik wilde al heel lang een keer kickboksen, want dat leek me nu echt lekker uitdagend en actief. Tijdens mijn zoektocht kwam ik bij een sportschool in Obdam, die kickboksen op het lesprogramma heeft staan. Maar ze bleken óók een ander programma aan te bieden vanaf januari: GoFit22. Een challenge van acht weken waarin je drie keer per week resultaatgericht traint en voedingsadvies krijgt. Dat leek mij wel wat.

Nu heb ik mij al sinds ik me kan herinneren verzet tegen sporten in mijn eigen dorp. Ik had niet echt de behoefte om mijn dorpsgenoten al zwetend en in te strakke pakjes tegen te komen. Ik heb nooit ergens anders gesport dan in Heerhugowaard, dus dit was al een hele stap opzich (achteraf viel het wel mee hoeveel bekenden ik tegenkwam; de meeste mensen kende ik helemaal niet, of alleen van gezicht).

Wat betreft het sporten heb ik voor leuke nieuwe uitdagingen gestaan. Aangezien ik geen fitness-type ben (ik snap niks van al die apparaten), koos ik voor de groepslessen: kickboksen, spinning en circuittraining. Alle drie workouts die ik nog nooit eerder had gedaan. En dat heb ik geweten.

Het boksen vind ik echt helemaal geweldig, maar aan het spinnen kan ik na acht weken nog steeds niet wennen. Ik dacht in het begin “ik heb sterke beenspieren, dit doe ik wel even”, maar dat viel toch best tegen. De muziek en instructrice zijn leuk, maar het fietsen zelf blijft ontzettend zwaar. Achteraf hoorde ik van twee mensen dat je het echt wel een paar weken/maanden de tijd moet geven. Het lag dus niet (alleen) aan mij.

Naast het sporten kreeg ik elke twee weken een nieuw weekmenu, afgestemd op mijn prestaties van de weken daarvoor. Het leuke aan dit soort menu’s vind ik altijd dat je producten en combinaties moet eten die je anders nooit at en die verrassend lekker blijken te zijn. Zoals yoghurt met noten. Of elke dag een ei. En wat dacht je van quinoa, hüttenkäse en havermout (oké, deze laatste vind ik eigenlijk niet te eten… het kwam vorige week wél van pas toen de kleine jongen waterpokken had, maar dat terzijde).

Het enige jammere is dat in zo’n menu nergens koffie, wijn en chips staan… Dus dat was af en toe wel afzien (maar met een beetje smokkelen tussendoor wel te doen). En mijn wederhelft kan inmiddels geen kipfilet meer zien bij het avondeten.

Maandag zitten mijn acht weken erop en heb ik nog één afspraak staan met mijn begeleidster (én een kickboks-les, haha). Ik heb fanatiek gesport, mijn doel behaald en voel me inderdaad fitter dan hiervoor (ik zou wel graag de killerbody van Fayah Lourens willen hebben, maar we moeten ook realistisch blijven natuurlijk).

Ik ga het boksen (en ja, toch ook het spinnen) wel een beetje missen. Maar wie ik óók enorm gemist heb, zijn mijn ‘sportmaatjes’ bij Just Sport. Ondanks dat ik geen teamsporter ben (niet te verwarren met teamplayer), vind ik het hebben van contact en een ‘groepsgevoel’ wel heel leuk en belangrijk. Just Sport is geen reguliere sportschool en dat verschil merkte ik meteen. In Obdam werden geen praatjes voor- en achteraf gehouden. Sommigen kwamen met jas en tas de zaal in en verlieten deze net zo snel als ze binnenkwamen. Ik voelde me daar meer een ‘nummer’ en dat is bij Just Sport alles behalve het geval.

Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst weer gesport in Heerhugowaard en dat voelde stiekem toch wel een beetje als ‘thuiskomen’. Nu moet ik nog zorgen dat ik dit alles kan vasthouden.