Op 6 februari werd de kleine jongen 6 jaar. Dit keer konden we het gelukkig iets relaxter vieren dan vorig jaar, al verliep evengoed niet alles zoals we hadden gepland. Maar de kleine jongen heeft genoten en dat is het allerbelangrijkste.
Het leuke aan het steeds ouder worden van de kinderen, vind ik de zelfstandigheid die ze krijgen en het maken van hun eigen keuzes. De kleine jongen blijft steeds vaker even alleen thuis, als hij geen zin heeft om ergens mee naartoe te gaan. Als ik dan weer thuiskom, zegt hij heel trots “Het ging heel goed hoor, mam.” Het huis is nog heel en het snoep is niet opgegeten. Missie geslaagd.
Ook onderneemt hij steeds meer alleen met zijn zusje. Dat begon vorig jaar al op vakantie, toen ze op de camping hand in hand naar de bakker gingen om brood te halen (fotobewijs: hier). De kleine jongen ging toen al een paar dagen alleen naar het winkeltje en besloot aan het einde van de vakantie dat zijn zusje ook wel meekon. Tijdens diezelfde vakantie ging hij ook alleen naar de miniclub en de kinderdisco.
Thuis gaan ze tegenwoordig samen naar de speeltuin. De kleine jongen mocht dat natuurlijk allang al alleen, maar met de 3-jarige kleine dame erbij vond ik dat nog wel wat spannend. Elke keer als ze op pad gaan, zeg ik tegen haar dat ze goed naar haar broer moet luisteren. Toen ik laatst (voor de zoveelste keer) tegen de kleine jongen wilde zeggen waarop hij moest letten, zei hij: “Ma-ham… ik wéét wat de regels zijn.” Oké, dat was duidelijk. Mijn bemoeizucht werd niet meer op prijs gesteld.
Het verjaardagsfeestje van de kleine jongen konden we dit jaar groter vieren dan vorig jaar. Toen was visite thuis ontvangen nog een soort van no-go, en kwamen vrienden en klasgenootjes aan de deur (er lag toen sneeuw!) om allerlei knutselwerkjes en kadootjes af te geven. Hartstikke leuk natuurlijk, maar het was toch anders dan een écht feestje.
Dit jaar vroeg de kleine jongen wie er allemaal op zijn feestje zouden komen. Toen wij vertelden wie dit waren (familie en vrienden), was hij enigszins teleurgesteld. “Komen er dan helemaal geen vriendjes?” zei hij verdrietig. Aii… Onze vrienden nemen weliswaar hun kinderen mee, maar dat zijn natuurlijk niet echt zíjn vriendjes… Hoewel mijn wederhelft en ik vlak daarvoor hadden besproken dat we pas vanaf groep 3 met ‘partijtjes’ zouden beginnen, ging we nu toch overstag. De kleine jongen had gewoon gelijk.
Het partijtje stond een week na zijn echte verjaardag gepland. Maar helaas vond Tante Cor het nodig om óók op visite te komen en roet in het eten te gooien. Het partijtje moest worden uitgesteld, wat natuurlijk opnieuw tot teleurstelling bij de kleine jongen leidde. Uiteindelijk vierden we het afgelopen zondag, op 6 maart (dat vond hij als cijferliefhebber dan wel weer cool: op 6 februari 6 jaar worden en op 6 maart zijn partijtje vieren).
De kleine jongen wist al gauw wie er op zijn feestje moesten komen: 3 meiden uit zijn klas en 1 buurjongen. Aangezien ik niet creatief genoeg ben om thuis een themafeest te organiseren met bijpassende activiteiten, hadden mijn wederhelft en ik al snel besloten om eropuit te gaan. Een vriendin vertelde laatst dat ze met haar kinderen van 5 en 3 jaar was gaan bowlen en dat het onwijs leuk was. Ik had geen idee dat het op die leeftijd al kon, maar het klonk leuk. Bowlen werd het dus. Inclusief cake versieren op locatie.
De kinderen hebben zich prima vermaakt en wij ook. Het ging eigenlijk hartstikke goed, al was het van te voren natuurlijk ook wel een beetje spannend. Na afloop vroeg een van de moeders: “En, was het heftig?” Haha, nou ja heftig… Het is wel even iets anders dan één vriendje over de vloer hebben tijdens een play-date. Maar bowlen is wel een stuk overzichtelijker dan naar Ballorig, of zwemmen. We hadden eerlijk gezegd meer onze handen vol aan de kleine dame, die niet begreep waarom zij wéér geen kadootjes kreeg en waarom ze steeds ‘zo lang’ moest wachten totdat ze weer aan de beurt was met bowlen.
De middag (avond) eindigde met een etentje met de ouders van het buurjongetje (waarvoor we de avond ervoor en ’s ochtends vroeg nog in de keuken stonden). Reuze-gezellig natuurlijk, maar tegen een uur of acht ’s avonds was ik echt bekaf.
Al met al was het een geslaagde middag en zeker voor herhaling vatbaar (de kleine jongen wil nu graag nog een keer alleen met ons bowlen, “want dan is hij vaker aan de beurt”). Nu gaan we tot de zomervakantie nog maar even genieten van zijn ‘kleutertijd’ (hij mag volgend jaar officieel naar groep 3). En ik moet er al helemaal niet aan denken dat de kleine dame vanaf oktober óók naar school gaat. Gelukkig duurt dat nog even…
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Zes!”