Fietsfanaat

In een van mijn vorige blogs schreef ik dat ik sinds het volgen van mijn fitchallenge ben begonnen met spinning. Na al die weken valt het me nog steeds ontzettend zwaar en dat bleek ook weer vorige week woensdag tijdens de les.

Ik was twee weken niet geweest, omdat ik het sporten in Obdam en Heerhugowaard inmiddels afwissel. Ik kon namelijk geen afscheid nemen van het kickboksen en stiekem dus ook niet van spinning. Drie keer per week sporten is echter wel genoeg, dus ik kijk nu per week wat het beste uitkomt. Vorige week had ik weer tijd voor spinning. En dat heb ik geweten.

Eigenlijk is fietsen nooit mijn ‘ding’ geweest. Na de basisschool ging ik naar een middelbare school in Heerhugowaard, wat zo’n zes kilometer fietsen was. Ruim een halfuur dus. Door weer en wind (met regenpak) en soms zelfs bij sneeuw (tenzij het écht niet verantwoord was, dan werden we met de auto gebracht). Na zes jaar trappen – op een ‘gewone’ fiets toen nog – was ik dat echt ontzettend beu (tegenwoordig rijden zelfs scholieren op elektrische fietsen, zij weten niet eens wat écht fietsen is). Tijdens die schoolperiode had ik overigens nog meer medelijden met klasgenoten uit ’t Veld. Dát is pas ver fietsen.

Toen we oud genoeg waren om te mogen stappen/uitgaan, gingen we vaak naar kroegen in naastgelegen dorpen. Of nou ja, naastgelegen… het werd vaak Wadway, Spierdijk of De Goorn en dat is niet per se naast de deur. Ik ging graag mee, maar was wel vaak degene die met tegenzin op de fiets stapte. “Een taxi kan ook he, meiden”, zei ik dan. Maar nee hoor, we gingen fietsen. Want: goedkoop en dan had je ook geen ‘gedoe’ met taxi’s regelen middenin de nacht.

Eén keer heb ik gefietst naar een verjaardag in Wognum (ik was toen al met mijn wederhelft). Dat was zo’n ontzettend takkeneind, dat we het er nu nog weleens samen over hebben: fietsen naar Wognum, dat doen we echt nóóit meer (overigens is dit inmiddels achterhaald, daarover later meer). Gelukkig woont die betreffende vriendin inmiddels in Obdam.

Sinds mei vorig jaar zijn wij ook trotse (?) eigenaars van een elektrische fiets. Die is er gekomen toen mijn wederhelft in Wognum ging werken (in plaats van Hoorn) en hij dus niet meer op maandag (= mijn parttime dag) met de trein naar zijn werk kon. Ik vind het fijn om op mijn vrije dag een auto ter beschikking te hebben, dus moest er een andere oplossing komen. Het werd een elektrische fiets.

Ik heb me lang verzet tegen het rijden op een elektrische fiets en vond jongeren die er één hebben al gauw ‘aanstellers’. Maar ik ben er inmiddels wel achter dat je daarmee toch sneller voor de tweewieler dan de auto kiest (wat tegenwoordig helemaal niet zo’n gek idee is, met die krankzinnige benzineprijzen). De afstand naar Wognum blijft natuurlijk nog steeds ver, maar met een elektrische fiets gaat het wél sneller en prettiger.

Terug naar het spinnen. Toen ik de eerste keer de zaal binnenstapte, sprak ik de instructrice aan.
“Ik ben hier voor het eerst”, zei ik maar meteen (even de verwachtingen temperen).
“Heb je vaker gespind?” vroeg ze.
“Eh, nee.”
“Rijd je wel op de weg?”
“…..”

Ze bedoelde wielrennen of mountainbiken, denk ik. Mijn antwoord was ‘nee’. Ze lachte me nog net niet uit geloof ik (grapje natuurlijk). Maar ze stelde me gerust: doe vooral een beetje rustig aan en ontdek tijdens de les zelf hoe zwaar je de fiets zet. Nadat ze mij had geholpen de fiets te installeren, konden we van start.

Naarmate de les vorderde, kreeg ik steeds meer spijt van mijn keuze. Wat viel het tegen! Ik dacht dat ik na al die jaren sporten wel aardig wat beenspieren had opgebouwd, maar die leken net spaghetti. Het was een ware uitputtingsslag (dit kan ook deels komen doordat ik niet graag ‘op halve kracht’ sport en er dus gelijk ‘vol’ voor ging…).

Een vriendin, die al veel langer aan spinning doet, vertelde me achteraf dat het echt wel een maand of twee duurt voordat je er een beetje lekker in zit. En dat ik het dus écht even de tijd moest geven om te wennen (en ze raadde me aan een fietsbroekje aan te schaffen, wat ik gelijk gedaan heb).

Ik kan je vertellen: na al die weken went het nog steeds niet. Misschien komt het ook doordat ik niet elke week ga. En tussendoor dus niet ‘op de weg rijd’. Als ik zie hoe de andere dames en heren (in vol fietsornaat) in de les tekeergaan op die spinningbike, dan heb ik nog een lange weg te gaan… Maar ik geef niet op. Want ik vind de muziek, de instructrice en vooral de afwisseling qua sporten wel heel fijn.

Fietsen zal waarschijnlijk nooit mijn eerste keuze worden. Ik heb een hekel aan regen, wind, mijn haren door de war, uitgeput raken zonder reden en bovendien: de auto is zo lekker makkelijk. Een bakfiets, racefiets of mountainbike zal ik dus niet zo gauw aanschaffen. En wielrennen op televisie interesseert me al helemaal niks (en mijn wederhelft ook niet, gelukkig).

Maar, fietsen is wel gezond en bovendien: de kinderen vinden fietsen wél leuk. Voorlopig houden we dus nog wel even vast aan deze oer-Hollandse traditie.