MasterChef

Afgelopen dinsdag was onze harige huisgenoot jarig. Chef werd 1 jaar! Een mooi moment om terug te blikken op de afgelopen acht maanden. Zo lang (of kort) is hij namelijk onderdeel van ons gezin.

Over de komst van Chef hoefden we niet lang na te denken. Medio juli vorig jaar moesten we helaas afscheid nemen van Mr. Bruce. Twee dagen nadat we hem hadden achtergelaten bij het Dierencrematorium Heerhugowaard, vertrokken we naar Frankrijk voor onze zomervakantie.

Een beetje naïef dacht ik dat twee weken weg van huis me goed zou doen. Dan hoefde ik namelijk niet elke dag geconfronteerd te worden met het gemis en had ik lekker veel afleiding. Dat was natuurlijk ook wel zo, maar bij thuiskomst kwam de klap tien keer zo hard aan. We werden namelijk niet opgewacht door Bruce… Toen ik even later in de stapel post drie condoleancekaarten vond, was het hek van de dam.

Het was mijn wederhelft die vlak daarna zei: “Zullen we anders voor een kitten gaan kijken?” Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn wederhelft vond Bruce gerust wel leuk en lief, maar zou ook prima zonder kat kunnen leven. Voor mij geldt dat absoluut niet en ik hoefde dan ook geen seconde na te denken over zijn voorstel.

Aangezien ons huis en de bijbehorende inboedel inmiddels niet meer nieuw is, durfden we een kitten wel aan. Bovendien vonden we het leuk om de kinderen met zo’n jonge kat te laten opgroeien. En andersom dachten we ook: als een kitten opgroeit met kinderen, dan is hij ook niet bang voor ze (in tegenstelling tot Bruce, die niets van de kleine jongen en dame moest hebben).

Mijn zoektocht naar een kitten vond plaats op Marktplaats en op de website Ikzoekbaas.nl van de Dierenbescherming. Bruce kwam ook uit een asiel, dus dat laatste had wel mijn voorkeur. Al snel bleek dat Marktplaats het niet ging worden. De mensen met wie ik contact had, communiceerden traag en onduidelijk (moet je net mij hebben), hadden een “persoonlijke reden om de kittens niet te ontwormen” (huh?!), of waren de advertentie vergeten aan te passen, want de kitten was al weg (zucht). Na drie pogingen gaf ik het op.

Na verschillende reacties te hebben gegeven op Ikzoekbaas.nl, hadden we een match bij “Kitten Kuiper nr. 13” (prachtige naam voor een nieuwe huisgenoot, not). Vol enthousiasme belde ik het asiel of hij nog beschikbaar was en wat de procedure zou zijn. Ik moest een formulier invullen en zou daarna worden teruggebeld. Klein detail: het asiel zat in Apeldoorn.

Enthousiast (en ook wel een beetje aarzelend vanwege de reisafstand) vertelde ik mijn wederhelft dat ik onze nieuwe huisgenoot gevonden had. Hij was echter allang blij met Apeldoorn, want ik had namelijk eerder een geschikte kitten in Eindhoven en Almelo gezien (gelukkig heb zelfs ik wat dat betreft mijn ‘grenzen’).

Vlak daarna reisden we met z’n vieren af naar Apeldoorn om kennis te maken met de kitten. Na een tijdje spelen en knuffelen besloten we dat we hem inderdaad mee naar huis wilden nemen en werden alle papieren in orde gemaakt. Kort daarna maakten we ons op voor de terugreis, mét gevulde kattenmand.

Kitten Kuiper nr. 13 moest natuurlijk een nieuwe naam hebben. Ik wilde het liefst weer een stoere jongensnaam en al snel hadden we een lijstje met opties. Ik vond ‘Frenkie’ wel leuk, maar mijn wederhelft vond de associatie met de voetballer er te dik bovenop liggen (we krijgen namelijk ook nog steeds vragen/opmerkingen over de naam van de kleine jongen). Het werd dus Chef. Niet per se een jongensnaam, maar wel stoerder dan bijvoorbeeld ‘snoetje’ of ‘pluisje’.

Chef is een kitten in alle opzichten. We hebben hem pas acht maanden, maar hij heeft nu al meer gesloopt dan Bruce ooit heeft gedaan in zijn tien jaar aanwezigheid. Tijdens zijn ‘wilde uurtje’ zoals wij dat noemen, vliegt hij letterlijk door de kamer en scheert hij langs je over de bank de gordijnen in.

Ook ligt/zit/klimt hij op de meest onmogelijke plekken: bovenop de keukenkastjes, achter de tv, in de servieskast en in alles wat je gebruikt wanneer je aan het koken bent: de wok, een glazen schaal, op de kookplaat, etc. Hij steekt nog net niet zijn snuit in een pan kokend water, maar het scheelt niet veel.

Gelukkig is hij naast wild en onbezonnen ook heel lief: vooral met mij en de kleine dame heeft hij een speciale band. Dat komt waarschijnlijk omdat wij allebei zo’n beetje alles toelaten. Chef volgt de kleine dame overal, zelfs als zij in bad zit. En hij ligt het liefst bij haar in bed totdat ze gaat slapen. Ook ’s ochtends is hij er als de kitten -eh, kippen- bij als zij wakker wordt.

Ik heb Chef veel langer dan nodig binnengehouden. Ik was veel te ‘zuinig’ op hem en bang dat hem iets zou overkomen. We hebben hem sinds augustus en na Oud & Nieuw (vier maanden later dus), vond mijn wederhelft het genoeg geweest. De eerste paar keer bleef ik erbij in de tuin en kon ik niet wachten om hem weer naar binnen te halen. Gelukkig voor Chef mag hij nu onbeperkt naar buiten (behalve ’s nachts).

Zuinig zijn op je huisdier is overigens helemaal geen verkeerde eigenschap. En helaas heeft Chef nog voor zijn eerste jaar al twee nachten bij de dierenarts doorgebracht. Een dag nadat hij zijn halfjaarlijkse anti-vlooienprik had gekregen, kwam hij namelijk ’s ochtends zijn mandje niet meer uit. En in de dagen die volgden, ging hij steeds verder achteruit. Met de laatste dagen van Bruce nog in mijn geheugen, was ik als de dood dat Chef iets ernstigs mankeerde.

Ook dit keer stonden wij op het punt om op vakantie te gaan (het was het weekend van Pasen) en vlak daarvoor heb ik Chef naar de dierenarts gebracht. Na twee nachten knapte hij op en werd ik gebeld met de mededeling: “Ik heb goed nieuws, Chef is weer helemaal de oude!” Gelukkig was mijn vader zo lief om hem op te halen en naar huis te brengen (overigens bleken zijn klachten niets te maken te hebben met die anti-vlooienprik, dat was blijkbaar toeval).

Nu is Chef dus 1 jaar. En net als Bruce heeft hij inmiddels al de nodige bijnamen van ons gekregen: Cheffemans, Chefmaster en MasterChef (ik noem hem soms per ongeluk zelfs Bruce…). Hij is niet meer weg te denken uit ons gezin. Hoera voor Chef!