Afgelopen woensdag liep ik na een werkdag op kantoor terug naar de trein. Aangekomen op station Sloterdijk zag ik bij de toegangspoortjes van het perron waar ik ook moest zijn, twee Aziatische toeristen met vier koffers stuntelen. Het leek een hele opgave voor ze om al die koffers én zichzelf op tijd door de poortjes te wurmen (die allemaal al een hysterisch rood kruis hadden na verwoede pogingen van de toeristen), dus ik besloot ze te helpen.
De man van het stel was ondertussen al met één koffer door het poortje gelopen en zijn vrouw was met de andere drie achtergebleven (beetje oneerlijk, maar oké). “Can I take one for you?” vroeg ik aan de dame. Ze knikte heftig. “Oh yes, thank you, thank you.” Zonder verder te aarzelen, pakte ik mijn treinkaart, tilde twee koffers op en droeg ze door het poortje. De dame volgde daarna met de laatste koffer. Het stel was zichtbaar dankbaar en ik vervolgde mijn weg richting de trein.
Het zomaar helpen van deze toeristen gaf me een goed gevoel en ik merkte dat ik gelijk een stuk opgewekter was. Dat was ik even daarvoor namelijk niet écht, omdat het werken op kantoor mij nog steeds meer energie kost dan thuiswerken (het was 23,5 graden op de afdeling, ff serieus?!). Deze goede, onbaatzuchtige daad voor de toeristen maakte alles in één klap goed.
Ik moest gelijk denken aan een aflevering van de tv-serie Friends, waarin de personages Joey en Phoebe een discussie hebben en elkaar proberen te overtuigen van het feit of een ‘onbaatzuchtige goede daad’ überhaupt bestaat (fragment: hier). Joey denkt van niet, want als jouw daad jou een goed gevoel geeft, dan is dat dus niet onbaatzuchtig (in het Engels selfless). Phoebe denkt van wel, maar alle voorbeelden die ze daarna aandraagt, lijken het tegendeel te bewijzen. Zijn alle goede daden dan tóch egoïstisch (selfish)?
Eén keer eerder heb ik iemand op station Sloterdijk geholpen. Het was een jonge vrouw die én een baby/klein kind bij zich had én een groter koffer. Ik zag haar kijken bij de roltrap: ‘hoe ga ik dit nu aanpakken?’ Omdat ik dit zelf ook een keer heb meegemaakt (daarover later meer), bedacht ik mij geen moment. “Zal ik je koffer mee naar boven nemen?” vroeg ik haar. Ook zij was zichtbaar dankbaar. Zo kon ze rustig samen met haar kindje via de roltrap naar boven (verderop lees je waarom je juist déze vraag moet stellen).
Zoals ik al zei, hebben wij dit zelf ook eens aan de orde gehad. Dat was tijdens onze rondreis door West-Amerika in 2017. Nadat we waren geland in San Francisco, vervolgden we onze reis met de metro richting het stadcentrum, naar ons hotel. Toen we bij de metrohalte uitstapten en naar het bovengrondse wilden, wachtte ons een leuke uitdaging: er was geen lift, enkel een lange, steile roltrap. Je moet je even voorstellen hoe wij erbij stonden: twee grote koffers, een luiertas, nog twee tassen, een koffertje met speelgoed en niet te vergeten: een buggy met daarin de kleine jongen van toen 1,5 jaar oud.
Terwijl wij aan het overleggen en puzzelen waren wie als eerst met wat, en hoe dan?! naar boven zouden gaan, stopte er een vriendelijke dame die aanbod om in ieder geval onze koffers mee naar boven te nemen en daar op ons te wachten. Ze gebruikte letterlijk de woorden: “I don’t want that baby to roll away.” Wat waren wij haar dankbaar toen, zeg…
In dit soort gevallen moet je altijd maar hopen dat zo iemand er niet keihard vandoor rent met je koffers (dat leek ons zeer onwaarschijnlijk, gezien het gewicht), maar een beetje vertrouwen hebben in je medemens kan geen kwaad. De Aziatische toeristen op Sloterdijk vertrouwden mij immers ook volledig.
Overigens kan het aanbieden van hulp soms ook hilarisch uitpakken. Héél lang geleden bood ik op station Obdam ook mijn hulp aan een vrouw met baby en koffer aan, die de trein in wilden stappen. “Zal ik je even helpen?” vroeg ik, in de veronderstelling dat ik met haar koffer de trein in zou stappen. “Oh ja, graag”, zei ze, en gaf vervolgens zonder blikken of blozen haar baby aan mij. Stond ik daar ineens met een kind in mijn armen! (toen had ik ze zelf dus nog niet). Uh, oké…. Dikke tip dus als je niet voor verrassingen wilt komen staan: vraag expliciet waarméé je iemand kunt helpen.
Of al deze daden onbaatzuchtig waren? Ik denk het wel. En dat doen we blijkbaar met veel plezier. Kijk maar naar alle gratis spullen die in de ‘weggeefhoeken’ op Facebook worden aangeboden. Of de inzamelacties voor Oekraïense vluchtelingen in ons land. Uiteindelijk doe je zoiets omdat je oprecht iemand anders blij wilt maken. Een goede daad verrichten dus.
En als je daar dan als bijkomstigheid zelf ook blij van wordt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.
Cest-Moi-Mireille 