Coryfee

Gisteren kon heel Nederland zien hoe nieuwslezer Jan de Hoop afscheid nam van ‘zijn’ ontbijtnieuws. De man heeft dat programma gewoon 33 jaar (!) gepresenteerd. Ik kijk al jaren naar het ontbijtnieuws op RTL4, dus ook ik moest even slikken toen Jan de Hoop zijn ‘Toine van Peperstraten-momentje’ had.

Jan is natuurlijk een sympathieke man en een echte tv-coryfee, maar het is ook heus niet erg om een jong en ‘fris’ iemand op zijn plek neer te zetten. Ik denk dat dit voor alle partijen (Jan zelf, de kijkers en Robbie, de nieuwe aanwinst) een prima ontwikkeling is.

De ophef in televisie- en radioland is de laatste tijd groot. En dan heb ik het niet eens over alle schandalen en juice-achtige perikelen, maar over iconen die ineens afscheid nemen. Jaren geleden moest iedereen een dag bijkomen toen Edwin Evers aankondigde te stoppen bij Radio 538 en nu gebeurde hetzelfde met Coen en Sander. Hun vertrek was alleen niet op eigen verzoek geloof ik. Zij zijn straks nog maar één dag per week samen te horen op de radio. Toch een beetje jammer.

Marieke Elsinga is na een korte afwezigheid juist weer terug bij de radio. Naar eigen zeggen had ze behoefte aan mentale rust om een burn-out te voorkomen en sinds gisteren weten we dat zij over enkele maanden die rust wel kan vergeten. Ze is namelijk zwanger (jammer Buffing ;-), dus nu op de pauzeknop drukken kwam haar meer dan goed uit. Ik vind Marieke tof, ook toen ze sidekick van Humberto Tan bij RTL Late Night was.

Van andere mensen hóóp je juist dat ze voor eens en altijd van het televisiescherm verdwijnen. Ik denk dat veel mensen dit dachten toen de zoveelste rel rondom Wilfred, René en Johan plaatsvond. Niet iedereen was er rouwig om dat Voetbal Inside/Vandaag Inside niet meer werd uitgezonden, maar hun geluk was van korte duur. Wilfred, René en Johan zijn blijkbaar niet uit te roeien.

Ik ben niet echt een fan van dit drietal, maar ik ben ook niet per se tégen ze. Soms is het ook gewoon lekker om naar een paar ongenuanceerde meningen te luisteren, wanneer er weer eens iets aan de hand is in het (media) land. Tv op zes en verstand op nul.

Sommigen hebben simpelweg echt hun beste tijd gehad. Ik vroeg mijn wederhelft van wie hij hoopt dat hij/zij snel van de televisie zal verdwijnen. Zijn antwoord: “Ik hoop dat jij er niet al te vaak meer op te zien bent” … (grapje natuurlijk). Voor wie het gemist heeft, ik was onlangs weer te zien in een tv-quiz.

Het wel of niet leuk vinden van tv- en radiopersoonlijkheden is natuurlijk een kwestie van smaak en een discussie daarover valt haast niet te winnen. Ieder heeft zijn voorkeur en dat is maar goed ook. Ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven dat wij veel televisie kijken, maar ook wij hebben onze grenzen. Er zijn zelfs populaire programma’s waarvan ik nog nooit één minuut heb gezien. Zoals De Wereld Draait Door, Boer zoekt Vrouw en Wie is de Mol.

Soms probeer je iemand een tweede kans te geven. Zoals Matthijs van Nieuwkerk. De reden dat ik nooit naar DWDD heb gekeken, is dat ik hem als presentator gewoon niet trek. Maar laatst hoorde ik dat hij een nieuwe quiz presenteert en ik besloot hem het voordeel van de twijfel te geven.

Helaas. Na één aflevering was ik hem alweer beu. Zijn gebrek aan spontaniteit en humor (terwijl er in die bewuste uitzending drie cabaretiers als kandidaat meededen) waren voor mij voldoende om mijn mening over hem niet bij te stellen. Toch een beetje jammer, want het idee van de quiz (The Connection) is best aardig. Ik had me zo opgegeven met een andere presentator (én als het had gemogen, maar ik ben geen BN’er).

Anderen zou je het liefst vandaag nog terugzien, ook al weet je dat het onmogelijk is. Peter R. de Vries wordt nog steeds gemist. Gelukkig hebben we Kees van der Spek nog.

Advertentie