Schoolstress

Vandaag is de zomervakantie voor de scholen in Noord-Holland begonnen. De kleine jongen nam om 12.00 uur met het zingen van ‘het vakantielied’ afscheid van zijn kleuterperiode. Na de vakantie gaat hij namelijk naar groep 3 en dat gaat zeker niet onopgemerkt.

Gisteren mocht hij samen met zijn klasgenootjes kennismaken met zijn nieuwe juf en dus ook met de samenstelling van zijn nieuwe klas. De lijst met namen hadden we een tijdje terug al gekregen, dus in die zin was het voor hem geen verrassing meer. Voorafgaand aan het ontvangen van die lijst was er wel lichte spanning bij ons thuis (vooral bij mij, de kleine jongen deed het niet zoveel).

Tijdens het laatste tienminutengesprek eerder dit jaar mochten we namelijk zijn voorkeuren doorgeven van klasgenootjes waarmee hij in groep 3 wilde zitten. De kleine jongen heeft voornamelijk vriendinnen en één daarvan kan zelfs al worden beschouwd als zijn beste vriendin. Het zou natuurlijk wel heel leuk zijn als ze bij elkaar in de klas komen, vonden wij.

Met lichte spanning opende ik de envelop waarin de lijst met namen zat. En gelukkig: hij is ingedeeld bij onder andere zijn beste vriendin. Bij zijn voorkeuren stonden ook jongensnamen van vriendjes uit de buurt, maar zo’n school kan natuurlijk niet met álle wensen rekening houden (voor de niet-Obdammers: de school heeft vier kleuterklassen en twee groepen 3, 4, 5, 6, 7, 8. Het is na de kleuterklas dus écht afwachten in welke groep 3 je terechtkomt).

Bij thuiskomst gisteren was de kleine jongen enthousiast over zijn nieuwe klas: hij vond de juf heel lief en hij was vooral onder de indruk van het feit dat hij straks “een eigen tafel met la” heeft. Ook de kinderen vond hij leuk, al zaten er ook een aantal bij die hij nog niet kende.

“Mam, heb je wel de brief gelezen die in mijn tas zit? Die moet je lezen zei juf”, kreeg ik ’s avonds te horen. Zijn tas puilt dagelijks uit met tekeningen en knutselwerken en blijkbaar zat er dit keer in een zijvak een envelop verstopt. Die was dus nog niet opgevallen.

De brief was afkomstig van de juffen van groep 3 en bevatte aan twee kanten (!) informatie waarmee je als ouders nu alvast aan de slag kunt. Oké, groep 3 is dus niet alleen voor kinderen hard werken, dacht ik. In de brief wordt onder andere verteld wat het eerste thema na de vakantie is, met daarbij gelijk het verzoek om je kind een ansichtkaart te laten maken en deze op te sturen naar school, met een tekening/verhaal over zijn vakantie. Oké, gaan we doen.

Ook wordt ons verzocht om een koptelefoon aan te schaffen (“die in het laatje van zijn schoolbankje past”), waarmee de kleine jongen straks kan werken op zijn Chromebook. Inclusief voorbeeldplaatje en link naar de webshop. Oké, gaan we regelen.

Verder moet hij in groep 3 gymmen in gymkleding, dus of we ook een sportbroek met T-shirt kunnen regelen. Ook de gymdagen en -tijden stonden erbij, inclusief het verzoek om je kind op donderdagochtend zelf naar de gymzaal te brengen. Oké, prima.

Tot slot staat in de brief nog allerlei informatie over een (facultatief) kennismakingsgesprek met de juf en een informatieavond over groep 3 in september. Oké, staat genoteerd.

Anders nog iets?

Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik kijk er ontzettend naar uit dat de kleine jongen naar groep 3 gaat en volgens mij heeft hij er zelf ook veel zin in. Maar je wordt dus als ouders nu al ‘aan het werk’ gezet en dit is volgens mij alleen nog maar een voorbode van wat de kleine jongen te wachten staat.

En terwijl we langzaam aan het idee wennen dat de kleine jongen straks écht geen kleuter meer is, beseffen we dat de tijd voor de kleine dame ook niet stilstaat. Na de vakantie is zij nog maar één maand bij ons thuis… Op 1 oktober wordt zij namelijk 4 jaar, wat betekent dat ook zij dan naar de basisschool gaat (hallo lege nest syndroom).

Mensen vragen mij weleens “of zij er al aan toe is”. Ik weet het niet zo goed. Ze roept de hele dag “dat ze al vier jaar is”, maar daar blijft het wel een beetje bij. De laatste tijd is ze rond het middaguur al moe én ze is nogal fan van lekker luieren op de bank. Dat belooft dus wat… Aan de andere kant komt ze elke dag bij het wegbrengen van de kleine jongen in zijn school (en klas), dus in dat opzicht is de school niet vreemd voor haar.

En ook voor haar geldt dat we al een voorkeur hebben aangegeven bij wie ze in de klas wil zitten. Die tip kregen we van haar kinderopvang-juf. Ik wist niet eens dat het kon/mocht, maar blijkbaar gebeurt dit wel vaker. De kleine dame is namelijk onafscheidelijk met een jongetje uit haar groep (ik zie een patroon…?) en hij gaat in september naar de basisschool. Niet geschoten is altijd mis, dacht ik. En na mijn vraag per mail kreeg ik van school een berichtje terug: “Het was even puzzelen, maar het is gelukt!”

Gelukkig is het nog niet zover en gaan we eerst genieten van onze zomervakantie. Volgende week vrijdag zitten wij al heerlijk in La Douce France, dus hierbij kondig ik ook alvast een (korte) zomerstop van deze blog aan.

Fijne zomer!