Sinds maandag zijn we weer thuis van een heerlijke vakantie in La Douce France. Ondanks dat een aantal dingen hetzelfde waren als vorig jaar, hebben we ook genoeg nieuwe dingen beleefd. We bevonden ons in een andere omgeving, op een andere camping en dat zorgde voor nieuwe avonturen.
De heenreis begon zoals gewoonlijk midden in de nacht, rond 02.30 uur. ’s Middags om 14.00 uur kwamen we aan in ons hotel voor onze eerste tussenstop, waar onze kamer al klaar bleek te zijn. Nadat we als ‘premium klanten’ van de hotelketen hadden genoten van een welkomstdrankje, gingen we ’s avonds naar ‘de gele M’ in de buurt. Vorig jaar waren we hier ook, dus wij verwachtten geen problemen. Niets bleek echter minder waar.
Voor het eerst in mijn leven ben ik kwaad een McDonald’s restaurant uitgestormd (nadat mijn wederhelft ons geld had teruggeëist). Nadat we onze bestelling hadden gedaan via zo’n zuil, moesten we ons eten ophalen bij de balie omdat de ‘service’ aan tafel not available was. Oké, prima. Ons eten bleek alleen nooit te komen. Na 40 minuten wachten, zwaaien met het bonnetje, vragen waar ons eten bleef en meerdere (Nederlandse) klanten na ons die wél hun eten kregen, waren we het zat. Elke keer werd ons ‘nog vijf minuten’ beloofd, maar het eten kwam niet. We vragen ons nog steeds af wat er misging.
Uiteindelijk eiste mijn wederhelft ons geld terug (wat we kregen), een gratis ijsje voor de kinderen (die ze niet kregen) en brieste ik in het Engels “dat je kinderen niet zolang kunt laten wachten”. Op dit soort zeldzame momenten baal ik ervan dat ik niet (genoeg) vloeiend Frans spreek. Dan had ik het personeel tenminste in hun eigen taal kunnen uitkafferen.
De kinderen bleven ondertussen geduldig en waren na afloop natuurlijk teleurgesteld. Maar ze vonden het vooral een heel avontuur en hebben het nu nog steeds over ‘de McDonald’s waar we geen eten kregen’. “Hier gaan we nooit meer naartoe, hè mama?” zei de kleine jongen. Uiteindelijk hebben we gegeten in het restaurant van het hotel, waar de service super was en het eten natuurlijk veel lekkerder.
In de McDonald’s had ik een paar Nederlanders horen praten over de drukte op de weg richting het zuiden. Wij waren eigenlijk van plan om de volgende ochtend lekker uit te slapen, te ontbijten en daarna rustig te vertrekken. Maar toen ik dit hoorde, besloten we toch maar een wekker te zetten, zodat we na het ontbijt op tijd weg konden rijden. Nou, dat hebben we geweten.
Het was ontzettend rustig op de weg en we hebben geen enkele keer in de file gestaan. Door een onverwachte omleiding (waar we achteraf heel blij mee waren), hoefden we niet langs het altijd zo drukke Lyon, met als gevolg dat we al om 12.30 uur op de camping aankwamen. Dat hebben we tijdens al onze reizen naar Frankrijk niet eerder meegemaakt (meestal komen we pas tegen etenstijd aan). De kinderen waren natuurlijk dolblij, want dit betekende dat we direct konden gaan zwemmen. Een mooi begin van de vakantie!
Het volgende avontuur stond ons te wachten toen we een uitstapje met de stoomtrein door de Ardèche gingen maken. De kinderen zijn gek van treinen (vooral de kleine jongen), dus dit leek ons een perfect uitje. De heenweg was adembenemend (letterlijk: met een stoomtrein door een tunnel rijden is geen pretje voor je luchtwegen). Het uitzicht was prachtig en ook het handmatig ‘omkeren’ van de locomotief was leuk om te zien.
Helaas kregen we tijdens de tussenstop na 20 minuten de mededeling dat we niet met de trein verder konden, omdat er brand was ontstaan op de route terug (dit was dezelfde route als de heenweg). Uiteindelijk hebben we twee uur (!) op een bus/touringcar gewacht, die ons terugbracht naar het station. Ook hier hebben de kinderen geduldig op staan wachten en ook nu waren ze teleurgesteld. Maar het had ook voordelen volgens de kleine jongen: nu mochten we én in de trein, én in de bus zitten! (voor de kleine dame was de bus wel nadelig, want die werd behoorlijk misselijk door al die haarspeldbochten).
Net als vorig jaar stonden we op een camping van Capfun. Echt een aanrader als je van drukte, gezelligheid en veel animatie voor de kinderen én jezelf houdt. Ik had voor het eerst in 36 jaar mijn sportkleding mee op vakantie en heb zelfs een paar ochtenden meegedaan met een groepsles!
De kleine jongen kon weer elke dag meedoen met de ‘mini-club’, waar hij al snel dikke vrienden werd met het Nederlandse animatiemeisje Marit. Zij vroeg op een gegeven moment aan ons waar wij wonen. Zoals altijd bij deze vraag antwoordde ik: “In Noord-Holland, vlakbij Alkmaar.” Marit nam geen genoegen met dat antwoord en vroeg waar dan precies. “Misschien ken ik het wel”, zei ze (ze kwam zelf uit Tiel). Hoewel me dat stug leek, zei ik dat we in Obdam wonen. “Dat ken ik!” riep Marit. “Ik woon op kamers in Amsterdam en mijn huisgenoot is Dominique Bijman!” Mijn wederhelft en ik konden het haast niet geloven. Dat is de dochter van onze Rozenkwekerij-baas uit onze bijbaantijd…
De kleine dame mocht nog niet naar de mini-club, want je moest er minimaal 4 jaar voor zijn. En hoewel ze dat bijna is, mochten we van de kleine niet liegen. “Dat is niet eerlijk mama.” Oké, terecht punt. Gelukkig werden er genoeg andere leuke dingen georganiseerd buiten de mini-club om, zoals een vossenjacht en elke avond mini-disco. Het liefst had ze zelf ook op het podium gestaan toen de kleine jongen meedeed aan een voorstelling, maar haar tijd komt volgend jaar wel.
We sloten de vakantie af met twee nachten in Luxemburg-Stad. Ook hier kwamen we veel te vroeg aan, omdat we wederom ’s nachts waren vertrokken. De ANWB had een Zwarte Zaterdag voorspeld, maar daar kwam niks van uit. Stonden we daar om 11.30 uur bij de receptie… Gelukkig hadden we hierdoor wel een hele dag in het centrum van Luxemburg te besteden. De volgende dag mochten de kleine jongen en dame, nadat we een hele dag in een pretpark hadden besteed, naar McDonald’s. Waar ze dit keer wél hun eten kregen.
Cest-Moi-Mireille 
Een reactie op “Frans avontuur”